Wyrok z dnia 2020-05-25 sygn. II AKa 385/19

UZASADNIENIE

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 385/19

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 20 listopada 2018 roku,

sygn. akt XII K 201/15

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

Sąd odwoławczy nie przeprowadzał postępowania dowodowego

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Apelacja prokuratora

Lp.

Zarzut

1.

I. obraza przepisów prawa materialnego – art. 299 § 1 i 6 k.k.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

1.  W pierwszej kolejności stwierdzić należy, że Sąd pierwszej instancji dokonał prawidłowej, zgodnej z treścią art. 7 k.p.k. oceny materiału dowodowego w zakresie czynu zarzucanego oskarżonemu w punkcie 5 aktu oskarżenia.

2.  Prawidłowe są ustalenia Sądu, że: „ środki pieniężne stanowiące korzyść osiągniętą przez oskarżonego z przestępstwa popełnionego na szkodę klientów M. (...) wpływały na rachunek bankowy numer (...) prowadzony dla spółki (...) (…). W okresie od dnia 25 stycznia 2012 r. do dnia 08 czerwca 2012 r. z rachunku bankowego numer (...) (…) dokonał 15 przelewów bankowych na swój osobisty rachunek maklerski numer (...) prowadzony przez (...) SA przekazał, pochodzące z czynu zabronionego opisanego w pkt I wyroku pieniądze w łącznej kwocie 1 295 000 zł podając jako tytuły przelewów umowy pożyczek a następnie pieniądze te zainwestował w papiery wartościowe i inne prawa majątkowe. W okresie od dnia 23 lutego 2012 r. do dnia 15 sierpnia 2012 r. z rachunku bankowego numer (...) (…) przekazał, pochodzące z czynu zabronionego opisanego powyżej, pieniądze w łącznej kwocie 1 252 660 zł dokonując 19 przelewów bankowych na swoje osobiste rachunki bankowe (…) podając jako tytuły przelewów umowy pożyczek.

W okresie od dnia 27 stycznia 2012 r. do dnia 23 sierpnia 2012 r. z rachunku bankowego numer (...) (…) dokonał wypłat pochodzących z czynu zabronionego pieniędzy w łącznej kwocie 119 880,33 zł dokonując 59 wypłat gotówkowych przy użyciu karty bankomatowej. Podkreślić należy, że większość tych transakcji w zakresie ilości wypłat jak i ich kwot miała miejsce pod dniu 01 lipca 2012 r. W okresie od dnia 31 stycznia 2012 r. do dnia 05 września 2012 r. z rachunku bankowego numer (...) (…), kwocie 40 794,47 zł dokonał 169 transakcji kartą bankomatową wydając pieniądze pochodzące z przestępstwa.”

3.  Sąd pierwszej instancji bez żadnych wątpliwości ustalił, że oskarżony dokonując wskazanych operacji, rozporządził środkami stanowiącymi korzyść z popełnienia przestępstwa i jest to ustalenie prawidłowe. Podjęte przez niego czynności mieszczą się w penalizowanym przepisem art. 299 § 1 k.p.k. transferze środków pieniężnych, czy też ich konwersji. Transfer zachodzi wówczas, gdy pieniądze przekazywane są na inny rachunek w kraju lub za granicą, a także w wypadku wszelkich innych sposobów przemieszczania tych wartości majątkowych. Konwersja zachodzi wówczas, gdy następuje przekształcenie wartości majątkowych na inne, np. poprzez zlecenie nabycia akcji za określoną kwotę pieniędzy.

4.  Sąd pierwszej instancji błędnie dokonał wykładni art. 299 § 1 i 6 k.k. uznając, że „choć nie ulega wątpliwości, że oskarżony dokonując wskazanych operacji, rozporządził środkami stanowiącymi korzyść z popełnienia przestępstwa na szkodę inwestorów z zakresie kontraktów rentierskich, to nie można uznać, by działania te mogły utrudnić wykrycie źródła ich pochodzenia. (…) przypisanie oskarżonemu realizacji znamienia podejmowania czynności mogących utrudnić przestępcze pochodzenie środków, pozostaje zatem w sferze domniemania, co wyklucza jej odpowiedzialność za przestępstwo z art. 299 k.k.”. Sąd okręgowy skonstatował zatem, że oskarżony nie popełnił czynu z art. 299 § 1 i 6 k.k., albowiem należałoby udowodnić, w jaki sposób czynnoś­ci podjęte przez oskarżonego mogły udaremnić lub znacznie utrudnić stwierdzenie przestępczego pochodzenia środków. Taka teza jest natomiast błędna.

5.  Przedmiotem ochrony czynu z art. 299 § 1 k.k. jest prawidłowe funkcjonowanie obrotu gospodarczego, ale także wymiar sprawiedliwości, gdyż pranie pieniędzy utrudnia wykrywanie przestępstw, z których pochodzą nielegalne dochody. Kolejnym przedmiotem ochrony jest mienie w sytuacji, gdy przedmiotem czynności wykonawczej są przedmioty pochodzące z przestępstwa przeciwko mieniu. Pranie pieniędzy to proceder wielofazowy obejmujący różne następujące po sobie czynności. Ich celem jest asymilacja środków pochodzących z przestępstwa przez kapitał pochodzący z legalnych źródeł. Dla realizacji znamion z art. 299 k.k. nie jest nawet konieczne działanie mające na celu wprowadzenie brudnych pieniędzy do obrotu, choć w tej sprawie tak się stało. Odpowiedzialności prawnej podlega sprawca, który przekazuje pieniądze lub je przyjmuje, transferuje, dokonuje konwersji.

6.  Nie można zgodzić się z poglądem wyrażonym w uzasadnieniu Sądu Okręgowego, że w niniejszej sprawie należałoby udowodnić, w jaki sposób czynnoś­ci podjęte przez oskarżonego mogły udaremnić lub znacznie utrudnić stwierdzenie przestępczego pochodzenia środków lub miejsca umieszczenia, ich wykrycie, zajecie, albo orzeczenie przepadku. Częściowo Sąd przyjął tok myślenia prokuratora zaprezentowany w akcie oskarżenia, który zarzucał oskarżonemu działanie w celu udaremnienia lub znacznego utrudnienia pochodzenia środków pieniężnych.

7.  Ujęty w art. 299 § 1 k.k. zwrot " ...które mogą udaremnić lub znacznie utrudnić stwierdzenie ich przestępnego pochodzenia lub miejsca umieszczenia, ich wykrycie, zajęcie albo orzeczenie przepadku", odnoszący się do przedmiotu przestępstwa, dookreśla tylko „ inne czynności”, a zatem nie ma prawnego znaczenia dla czynności wykonawczych nazwanych – przyjmuje, posiada, używa, przekazuje lub wywozi za granicę, ukrywa, dokonuje ich transferu lub konwersji, pomaga do przenoszenia ich własności lub posiadania ( uchwała siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 24 czerwca 2015 r. I KZP 5/15). Podejmowanie innych czynności, które mogą udaremnić lub znacznie utrudnić stwierdzenie ich przestępnego pochodzenia lub miejsca umieszczenia, ich wykrycie, zajęcie albo orzeczenie przepadku wyszczególnione są po spójniku „ albo”. Użycie w art. 299 § 1 k.k. spójnika „ albo” przed sformułowaniem „ podejmuje inne czynności…” ma istotne znaczenie prawne. W kontekście normatywnym określa inny zakres kryminalizacji tego typu czynu przestępnego.

8.  Reasumując zwrot " ... które mogą udaremnić …” dookreśla tylko „ podejmowanie innych czynności”. Skoro oskarżony środki pochodzące z czynu zabronionego transferował i dokonywał ich konwersji nie ma konieczności udowadniania innych znamion zawartych w art. 299 § 1 k.k. a dotyczących innych czynności, gdyż nie ma to prawnego znaczenia dla czynności wykonawczej.

9.  W uchwale 7 sędziów z dnia 18 grudnia 2013 r. (I KZP 19/13) której nadano moc zasady prawnej Sąd Najwyższy wskazał, że przedmiotem czynności wykonawczej przestępstwa określonego w art. 299 § 1 k.k. są wymienione w tym przepisie „ środki płatnicze, instrumenty finansowe, papiery wartościowe, wartości dewizowe, prawa majątkowe lub inne mienie ruchome lub nieruchomości” pochodzące bezpośrednio lub pośrednio z popełnienia czynu zabronionego, ale także, że sprawcą przestępstwa określonego w art. 299 § 1 k.k. może być również sprawca czynu zabronionego, z którego popełnieniem związana jest korzyść stanowiąca przedmiot czynności wykonawczej.

10.  Biorąc powyższe pod uwagę stwierdzić należy, że Sąd dokonał błędnej wykładni art. 299 § 1 k.k. przyjmując, że w przypadku czynności wykonawczych dokonywanych przez oskarżonego należało udowodnić inne znamię tego przestępstwa, tj. podejmowanie czynności mogących utrudnić przestępcze pochodzenie środków.

11.  Nieprawidłowym było zarzucenie oskarżonemu R. K. przez prokuratora czterech odrębnych czynów (1, 2, 3 i 5), gdyż faktycznie działał on czynem ciągłym. Niemniej jednak prawidłowe ustalenie zamiaru oskarżonego nie przełożyło się na prawidłową prawnokarną kwalifikację jego działania.

15. Z uzasadnienia należy bezpośrednio wnioskować, że Sąd Okręgowy uznał, że oskarżony nie wypełnił znamion czynu zabronionego. W istocie, usunięcie tych zachowań z opisu czynu zabronionego przyjętego w wyroku miało, w intencji Sądu, oznaczać faktyczne uniewinnienie od zarzutu ich popełnienia.

Lp.

Zarzut

2.

II.1. obraza przepisów postępowania, tj. art. 413 § 1 pkt 5 k.p.k.

II.2. obraza przepisów postępowania, tj. art. 7 k.p.k., art. 410 k.p.k., i art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzuty te, inaczej opisane, w zasadzie odnoszą się do wadliwości uznania przez Sąd, że działania oskarżonego polegającego na przekazaniu poprzez operacje bankowe i wypłaty gotówkowe środków pienieżnych pochodzących z przestępstwa a następnie przyjęcie tych środków na rachunek maklerski i rachunki bankowe nie stanowiły przestępstwa. Jest to powielony zarzut w punktu I. apelacji prokuratora.

Lp.

Zarzut

4.

II.3. obraza przepisów postępowania, tj. art. 413 § 2 pkt 1 k.p.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Z uwagi na zasadność zarzutu I. i z uwagi na uchylenie wyroku w tym zakresie zarzut bezprzedmiotowy.

Wniosek

o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec konstrukcji postawionych przez prokuratora zarzutów i konstrukcji wyroku zmiana w tym zakresie przez Sąd odwoławczy nie była możliwa.

Wniosek

o zmianę podstawy wymierzenia kary

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek bezprzedmiotowy.

Apelacja obrońcy oskarżonego R. K.

Lp.

Zarzuty

1.

Czyn I wyroku:

pkt 1) a-h, pkt 2) a –l, pkt 3) a-g

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadne

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

1.  Na wstępie wskazać należy, że pomimo treści orzeczenia uchylającego sprawę do ponownego rozpoznania w zakresie czynu I przypisanego wyrokiem, odniesienie się do zarzutów apelacji obrońcy jest konieczne, z uwagi na sformułowanie zalecenia Sądu odwoławczego.

2.  Wbrew twierdzeniom obrońcy Sąd pierwszej instancji wziął pod uwagę fakt wpisania grupy (...) na listę ostrzeżeń Komisji Nadzoru Finansowego i wyciągnął z tego prawidłowe wnioski. (...) wypełniła w ten sposób swoje ustawowe obowiązki. Wpisanie na listę ostrzeżeń miało wpływ na działanie spółek, ale tylko w tym znaczeniu, że utrudniło oskarżonemu dalsze trwanie w czynie przestępnym.

3.  Działanie oskarżonego było od samego początku działaniem przestępnym. Stworzenie przez niego „grupy finansowej”, zawieranie tzw. kontraktów rentierskich miało na celu doprowadzenie pokrzywdzonych do niekorzystnego rozporządzenia mieniem poprzez wprowadzenie ich w błąd, w celu osiągniecia korzyści majątkowej.

4.  Określenia zawarte w apelacji – „grupa finansowa”, „konsorcjum finansowe” – ale także w wyjaśnianiach oskarżonego i stworzonych przez niego dokumentach jest semantycznym nadużyciem. Owa „ grupa” istniała bowiem tylko w dokumentach i folderach. Oskarżony podjął decyzje o założeniu „konsorcjum” z założonych przez siebie spółek w USA i Wielkiej Brytanii. Żadna z tych spółek nie prowadziła działalności gospodarczej ani w krajach zarejestrowania ani w innych krajach poza terenem Rzeczypospolitej Polskiej. Kapitał zakładowy spółek nie został opłacony. Jedynym udziałowcem spółki (...) w USA był oskarżony R. K., a spółki (...) LTD w Wielkiej Brytanii – spółka (...). Natomiast spółka (...), będąca przedstawicielem M. (...) na Polskę i Czechy również została założona przez oskarżonego, przy czym w tym wypadku udziałowcami byli również jego znajomi.

5.  Bezspornym jest, że to oskarżony reprezentował, jedynie i jednoosobowo, wszystkie wyżej wymienione spółki. (...) konsorcjum (...)” „ grupa (...)” to faktycznie jednoosobowa działalność oskarżonego R. K. w J., pod W..

6.  Zapewnienia zawarte w „kontrakcie rentierskim”, w tym przykładowo – „kooperanci i partnerzy biznesowi M. (...) zajmują się szeroką gamą działalności w dziedzinie bankowości inwestycyjnej. Współpraca z nimi gwarantuje dostęp do wyspecjalizowanych czynności bardzo często niedostępnych dla inwestorów indywidulanych:

–obrót papierami wartościowymi i zarzadzanie funduszami,

– doradztwo finansowe i zarządzanie funduszami,

– organizowanie fuzji i przejęć,

– obrót instrumentami pochodnymi na własny rachunek,

– operacje rynku pieniężnego”.

są niczym innym jak frazesami mającymi stwarzać pozór prężnie działającej grupy finansowej o długoletnim doświadczenia – „po latach pracy wypracowaliśmy model biznesowy współpracy, który okazał się prawdziwym sukcesem”. Obrońcę nazywa je działaniami marketingowymi, przy czym nie zauważa, że marketing to prowadzenie działań mających na celu zwiększenie sprzedaży określonych dóbr, ale na podstawie informacji prawdziwych, a nie niemających żadnego pokrycia w rzeczywistości. Informacje podane w folderach reklamowych i innych dokumentach stworzonych przez oskarżonego, to faktycznie zaplanowana strategia marketingowa, ale w celu popełnienia przestępstwa. Jak wynikało z informacji podawanych prze oskarżonego „w skład grupy kapitałowej” wchodzą M. (...) z siedzibą W. w stanie D. w USA z kapitałem zakładowym 1.500.000 USD oraz (...) LTD z siedzibą w S. S. Y. w Wielkiej Brytanii z kapitałem zakładowym 2.000.000 (...). Zawarta była też informacja, że M. (...) odpowiada za swoje zobowiązania do wysokości kapitałów wskazując, że kapitał zakładowy wynosi 1.500.000 USD i 2.000.000 (...), podczas, gdy w rzeczywistości nie został opłacony. Fałszywe dane pozwoliły oskarżonemu stworzyć wrażenie dobrze zainwestowanych pieniędzy, podczas gdy rzeczywistość była inna. Oskarżony środki inwestowane przez pokrzywdzonych przekazywał na własne rachunki, maklerski, osobiste, dokonywał wypłat gotówkowych i transakcji zakupowych.

7.  Ostrzeżenie (...) miało wpływ na działania faktycznych pokrzywdzonych i ewentualnych przyszłych. Ponieważ działania oskarżonego były czynem przestępnym od początku oferowania „kontraktów rentierskich”, owy wpis spowodował jedynie zablokowanie przyszłych pieniędzy wpłacanych przez nowych pokrzywdzonych i próby odzyskania wpłaconych kwot przez dotychczasowych pokrzywdzonych. Problemy z płynnością finansową nie były spowodowane wpisem (...), ale działaniami przestępczymi podejmowanymi tylko i wyłącznie przez oskarżonego. Schemat podjętych działań wskazuje na piramidę finansową.

8.  Po wpisie (...) oczywistym jest, że sytuacja finansowa oskarżonego uległa pogorszeniu, w tym sensie, że został ograniczony w możliwościach realizacji w dalszym ciągu przestępstwa oszustwa. Oskarżony zamiast rzekomego „ratowania płynności (...) spółki (...)” podjął szereg działań dla uratowania swojej sytuacji. W obawie przed aresztowaniem lub zablokowaniem konta bankowego (...) dokonał szeregu wypłat pieniędzy w gotówce.

9.  Podwyższenie kapitału zakładowego spółki (...) w 2013 roku nie miało żadnego znaczenia dla działań podjętych w 2012 roku i było kolejną czynnością mającą na celu stworzenie wrażenia podejmowania działań na rzecz pokrzywdzonych. Na proponowaną przez oskarżonego zmianę wierzytelności na akcje spółki (...) SA nie zdecydowało się wielu pokrzywdzonych. Spółka (...) SA była kolejna spółką, w której udziałowcem był R. K., a także dwóch udziałowców (...) i konkubina oskarżonego.

10.  Podjęcie decyzji przez niektóre osoby pokrzywdzone w oparciu o informacje przekazane przez pośredników finansowych, nie ekskulpuje oskarżonego. Owi pośrednicy finansowi oferowali produkt stworzony w całości przez oskarżonego R. K.. Umowy pośredników zawierane były ze spółką w całości kontrolowaną przez oskarżonego. Kontakt z pokrzywdzonymi nie jest niezbędnym znamieniem czynu z art. 286 § 1 k.k., ale wprowadzenie ich w błąd. A tego dokonywał oskarżony także za pośrednictwem doradców finansowych.

11.  Ustalenia zawarte w protokole badania ksiąg (...) spółki (...) nie mają żadnego znaczenia dla ustaleń czynionych w tej sprawie. Jego zapisy odnoszące się do (...) potwierdzają wynikający z innych dokumentów fakt przejęcia zobowiązań.

12.  Spłata części początkowych zobowiązań świadczy o sposobie działania oskarżonego w ramach piramidy finansowej, uwierzytelniającego jego przestępcze działania w oczach przyszłych inwestorów.

13.  Niepoinformowanie klientów o tym, że kapitał spółki zarejestrowanej w USA nie został opłacony w rzeczywistości wprowadzał ich w błąd. Prawo amerykańskie pozwalające na późniejszą opłatę kapitału pozwoliło wykorzystać oskarżonemu prawnie dopuszczalne uregulowania do stworzenia wrażenia inwestowania w „konsorcjum finansowe, grupę finansową” i tylko to miało na celu.

14.  Dopuszczenie dowodu z opinii biegłego uwarunkowane jest koniecznością stwierdzenia, że okoliczności mające istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy wymagają wiadomości specjalnych. Materiał dowodowy wątpliwości takich nie powodował. Nie było zatem powodu korzystania z takiego środka dowodowego.

15.  O faktycznych „możliwościach” uzyskania przez R. K. zysku z inwestycji na poziomie 20% świadczy wynik (...) spółki (...), który w 2011 roku zakończył się stratą w wysokości 38.743,70 zł.

16.  Działanie oskarżonego po wpisie na listę ostrzeżeń (...), w tym prowadzenie korespondencji mailowej, kampanii dezinformacyjnej miało na celu, jak słusznie ocenił Sąd, jedynie uchronienie R. K. od poniesienia odpowiedzialności za swój czyn.

17.  Co do wniosków dowodowych oddalonych przez Sąd na wstępie wskazać należy, że obrońca wskazuje w apelacji tylko część podjętych przez siebie czynności i związku z powyższym wyciąga uproszczone wnioski. Obrońca oskarżonego złożył dwa pisma zawierające wnioski dowodowe – wskazywane przez niego w apelacji pismo z dnia 29 września 2017 roku (k. 1254–1257), ale także pismo z dnia 4 września 2018 roku.

18.  Postanowienie z dnia 11 września 2018 roku dotyczyło obu wniosków, nie tylko tego złożonego we wrześniu 2017 roku. W dniu 4 września 2018 roku obrońca oskarżonego złożył wniosek o przesłuchanie kolejnych 19 świadków, jak również zwrócenie się o szereg dokumentów do różnych instytucji. Rację ma Sąd pierwszej instancji, że obszerne wnioski dowodowe zostały złożone w końcowej fazie postępowania, a były znane przynajmniej od wniesienia aktu oskarżenia. Słusznie zatem sąd uznał, że zmierzają one do przedłużenia postępowania.

19.  Wszystkie wnioski dowodowe obrońcy zostały zasadnie oddalone. Skarżący opierając zarzut na art. 438 pkt 2 k.p.k. musi wykazać, że naruszenie prawa procesowego miało wpływ na treść wyroku, a tego nie wykazano w apelacji. Obrońca uzasadniając zarzuty odnoszące się do oddalonych wniosków dowodowych wskazuje w zasadzie, że w procesie kontradyktoryjnym Sąd winien przeprowadzić wszystkie dowody zgłoszone przez strony. Należy zauważyć, że przepis art. 170 k.p.k. w postępowaniu kontradyktoryjnym nie został usunięty. W każdym procesie przeprowadzane są dowody, które mają znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy. Stwierdzenie okoliczności przeciwnej powoduje decyzję o oddaleniu wniosku, czy też wniosków. Obrońca wykazując niezadowolenie z decyzji procesowej Sądu nie wskazuje konkretnie, na jakie ustalenie miało wpływ nieprzeprowadzenie konkretnego dowodu. Uznaje także, że w sytuacji oddalenia wniosku dowodowego po upływie roku od jego złożenia decyzja taka świadczy o naruszenia zasady bezstronności. Nie podnosi, że postanowienie z dnia 11 września 2018 roku dotyczyło również i tych złożonych przez niego 7 dni wcześniej. Dodatkowo stwierdza, że nie trzeba udowadniać wpływu uchybienia na treść wyroku, gdyż „oczywistym jest, że spowodowało to istotne braki dowodowe implikujące błąd w ustaleniach faktycznych”. Ogólnikowe i wybiórcze stwierdzenia, wyrażające niezadowolenie z decyzji procesowej Sądu nie mogą być uznane za zasadne.

20.  Dowody z zeznań osób pokrzywdzonych zawierających kontrakty rentierskie zostały przeprowadzone przez Sąd. Ich zeznania są ważkie z punktu ustalenia sposobu wprowadzenia ich w błąd, czy też wysokości szkody. Tych okoliczności obrońca w apelacji nie kwestionował.

21.  To, że oskarżony zwrócił niektórym osobom z początku funkcjonowania „ konsorcjum” zainwestowany kapitał z zyskiem nie było kwestionowane przez Sąd. Oskarżony przedłożył bowiem pisma kierowane niego od tych osób wskazujące na zadowolenie z podjętej decyzji o inwestowaniu. Natomiast pokrzywdzonymi w sprawie są osoby, które inwestowały później, co jest typowe dla funkcjonowania piramidy finansowej.

22.  Działalność oskarżonego polegająca na zdobyciu pieniędzy od osób fizycznych polegała na wprowadzeniu ich w błąd. Wiedzę o „ konsorcjum” oskarżonego osoby te posiadały z folderów reklamowych, kontraktu rentierskiego, stron internetowych i za pośrednictwem pośredników finansowych, którzy mieli wiedzę z tożsamych źródeł. Wszystkie te informacje wskazywały na inwestowanie w spółki posiadające znaczny kapitał zakładowy i działające na terenie Europy, Azji, Stanów Zjednoczonych i Wielkiej Brytanii, co było oczywistą nieprawdą. Rzeczywisty majątek spółek wchodzących w skład grupy M. (...), a w zasadzie jego brak, jednoosobowe ich powiązanie, brak historii biznesowej (M. (...) została zarejestrowana w dniu 10 listopada 2011 roku, spółka (...) Ltd została zarejestrowana w dniu 5 maja 2012 roku) zostało całkowicie pominięte przez oskarżonego w przekazywanych informacjach, tym samym wprowadził pokrzywdzonych w błąd.

23.  Należności wynikające z zawartych kontraktów rentierskich wpłacane były przez pokrzywdzonych na jeden rachunek prowadzony na rzecz M. (...). Jedyną osobą upoważnioną do dysponowania tymi środkami był oskarżony R. K.. Z historii rachunku wynika, że środki te zostały rozdysponowane na różne rachunki. Nie wynika z nich by były to dyspozycje związane z inwestowaniem przez tę spółkę celem osiągniecia zysku i wywiązania się z zawartych umów. Pieniądze te zostały przetransferowane na konta oskarżonego tytułem nigdzie niezarejestrowanej, enigmatycznej „ pożyczki”.

24.  T. G. (1) była agentem urzędowym i wykonywała jedynie czynności związane z rejestracją spółki według przepisów prawa stanu D.. Nigdy nie była upoważniona do prowadzenia spraw spółki i jej reprezentacji po jej zarejestrowaniu na terenie USA. Nie podpisywała umów kontraktu rentierskiego ani certyfikatów oraz nie wyrażała zgody nie posługiwanie się jej nazwiskiem pod tymi dokumentami. Przesłuchany na tę okoliczności D. G. zeznał, że okazane mu dokumenty nie zawierają autentycznych podpisów T. G. (1).

25.  Zachowanie oskarżonego po wpisie na listę ostrzeżeń (...) prawidłowo zostało uznane za celowe działanie mające na celu przerzucenie odpowiedzialności na tę instytucję i odsunięcia od siebie odpowiedzialności.

26.  Wnioski opinii psychiatrycznej wskazują, że oskarżony nie cierpi na żadną chorobę psychiczną. Biegli zdiagnozowali u niego zaburzenia lękowe w postaci fobii społecznej w fazie remisji. Stwierdzone u niego zaburzenie nie uniemożliwiała mu prowadzenia działalności. Zostało to prawidłowo ocenione przez Sąd meriti.

27.  Zupełnie niezrozumiały jest zarzut naruszenia art. 399 § 2 k.p.k. w zw. z art. 6 k.p.k. w kontekście zapisów protokołu rozprawy z dnia 8 listopada 2018 roku. Sąd uprzedził wówczas o możliwości zmiany kwalifikacji prawnej stwierdzając, że druga zmiana kwalifikacji jest nieznaczna, wręcz kosmetyczna, nie sprowadza się do innej oceny prawnokarnej czynu a jedynie do zakwalifikowania wszystkich czynów w ramach czynu ciągłego, co było już sygnalizowane we wcześniejszym pouczeniu. Obrońca wnosił o zarządzenie przerwy argumentując późną porą, zmęczeniem, koniecznością opieki na dziećmi od godz. 17, a umożliwieniem przygotowania mowy końcowej w związku z uprzedzeniem o możliwości zmiany kwalifikacji. Po wniosku obrońcy przewodniczący początkowo zarządził godzinną przerwę, lecz obrońca wnosił o skrócenie jej do 3 minut w celu skontaktowania się z małżonką. Oświadczył ponadto, że nie wnosi o zarządzenie dłuższej przerwy.

28.  Nie doszło również do naruszenia art. 171 § 1 i 5 k.p.k., gdyż umożliwienie korzystanie z notatek nie wpływa na swobodę wypowiedzi świadków.

29.  Sąd nie przeprowadził dowodów wyłącznie na niekorzyść oskarżonego, albowiem przeprowadził również te wnioskowane przez obrońcę.

30.  Wobec bezzasadności zarzutów obrońcy oskarżonego nie doszło do błędnych ustaleń faktycznych mających być ich konsekwencją.

Lp.

Zarzut

2.

Pkt 4 – obrazy prawa materialnego art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

1.  Prawidłowe są ustalenia Sądu co do korzyści majątkowej: „Pozyskane z kontraktów rentierskich środki oskarżony przelewał zwykle z konta M. (...) na konto (...) lub na własne konta w tym konta maklerskie w tytule przelewu wskazując pożyczkę. Podobne przelewy tytułem „pożyczki” miały miejsce z kont (...) na konta osobiste oskarżonego. Powyższe „transakcje” były zawierane jedynie przez R. K. jako jedynego członka zarządu obydwu spółek i osoby fizycznej. (…). Powyższe „umowy pożyczki” nie były zawierane na piśmie. Żadna umowa ani dokument nie określał warunków przekazania środków oraz terminu i warunków ich zwrotu. (…) Z konta bankowego M. (...) co do zasady nie przelewano środków na inwestycje, natomiast (...) i oskarżony jako osoba fizyczna prowadzili różne inwestycje w swoim imieniu i na swój rachunek. Jednocześnie nie było żadnego rozdzielenia inwestycji dokonywanych ze środków M. (...). Nie było również ustalone na jakich warunkach ma nastąpić zwrot środków z konta (...) lub konta oskarżonego na konto M. (...). Początkowo takie przelewy na konto M. (...) były wykonywane i z tych środków realizowano zobowiązania wynikające z kontraktów rentierskich. Oskarżony korzystał swobodnie z konta M. (...) pokrywając swoje wydatki środkami z tego konta zarówno dokonując transakcji bezgotówkowych jak i wypłacając środki w bankomatach.”

2.  W okresie od dnia 25 stycznia 2012 roku do dnia 08 czerwca 2012 roku oskarżony dokonał 15 przelewów bankowych na swój osobisty rachunek maklerski w łącznej kwocie 1.295.000 zł. W okresie od dnia 23 lutego 2012 roku do dnia 15 sierpnia 2012 roku dokonał 19 przelewów bankowych na swoje osobiste rachunki bankowe w łącznej kwocie 1.252.660 zł. Dwa z tych przelewów były na rachunek bankowy prowadzony przez (...) Bank SA na łączną kwotę 140.000 zł.

3.  W okresie od dnia 27 stycznia 2012 roku do dnia 23 sierpnia 2012 roku dokonał wypłat pieniędzy w łącznej kwocie 119.880,33 zł dokonując 59 wypłat gotówkowych przy użyciu karty bankomatowej.

4.  W okresie od dnia 31 stycznia 2012 roku do dnia 05 września 2012 roku dokonał 169 transakcji kartą bankomatową wydając pieniądze kwocie 40.794,47 zł.

5.  Osiągniecie korzyści majątkowej przez oskarżonego, i to znacznej, jest bezsporne. W sytuacji, gdyby faktycznie jego zamiarem była – jak wskazuje obrońca – dalsza inwestycja na giełdzie oraz w inne aktywa, by realizować cele inwestycyjne i administracyjne wszelkie transakcje dokonywane byłyby przez spółkę, którą sam założył. Natomiast środki przekazywane byłyby na konta osobiste oskarżonego, pobierane w bankomatach w gotówce, czy też wydatkowane na bieżące utrzymanie R. K..

Lp.

Zarzut

3.

Pkt 5) – obraza prawa materialnego art. 270 § 1 k.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

1.  Sąd prawidłowo ustalił, że certyfikaty zawierające potwierdzenie zawarcia kontraktów rentierskich nie były sygnowane przez T. G. (1).

2.  Z zeznań świadka D. G. wynika, że T. G. (2) – agent urzędowy – wykonywała jedynie działania zmierzające do zarejestrowania spółki (...). Zgodnie z prawem stanu D. była organizatorem spółki. Nigdy nie była upoważniona do prowadzenia spraw spółki i jej reprezentacji po jej zarejestrowaniu na terenie USA. Nie podpisywała umów kontraktu rentierskiego ani certyfikatów oraz nie wyrażała zgody nie posługiwanie się jej nazwiskiem pod tymi dokumentami.

Lp.

Zarzut

4.

Pkt 6) – obrazy prawa materialnego, tj. art. 171 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku Prawo bankowe

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

1.  Art. 171 § 1 i 3 Prawa bankowego (w brzmieniu obowiązującym na dzień 20 sierpnia 2012 roku) stanowił, że:

„1. Kto bez zezwolenia prowadzi działalność polegającą na gromadzeniu środków pieniężnych innych osób fizycznych, prawnych lub jednostek organizacyjnych niemających osobowości prawnej, w celu udzielania kredytów, pożyczek pieniężnych lub obciążania ryzykiem tych środków w inny sposób, podlega grzywnie do 5.000.000 złotych i karze pozbawienia wolności do lat 3.;

2. Tej samej karze podlega także ten, kto dopuszcza się czynu określonego w ust. 1 lub 2 działając w imieniu lub w interesie osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej.”.

2.  Rację ma obrońca, że „Sankcje określone w art. 171 pr. bank. mają stanowić wzmocnienie systemu reglamentacji podejmowania i prowadzenia działalności bankowej, a także ochrony zastrzeżonych ustawowo określeń (" bank (...)kasa") przed ich używaniem przez podmioty, które nie spełniają warunków określonych w ustawie” (E. M., R. M., Odpowiedzialność cywilna i karna według przepisów ustawy Prawo bankowe , AUW PPiA 2002, nr 50, s. 107-112.).

3.  Oskarżony R. K. prowadził bez zezwolenia działalność polegającą na gromadzeniu środków pieniężnych innych osób fizycznych w celu obciążania ryzykiem tych środków. Z wiarygodnego materiału dowodowego wynika, że środki uzyskane od osób fizycznych zawierających kontrakty rentierskie miały być inwestowane w rożne instrumenty finansowe oraz dzieła, sztuki numizmaty.

Lp.

Zarzut

5.

W zakresie czynu opisanego w punkcie II wyroku:

pkt 1 – obraza prawa procesowego, tj. art. 4 k.p.k., art. 92 k.p.k., art. 167 k.p.k., art. 170 § 1 pkt 2, 3, 5 k.p.k. i art. 366 § 1 k.p.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

1.  Odnośnie postanowienia Sądu z dnia 11 września 2018 roku i wniosków obrońcy Sąd ustosunkował się w punkcie 3.1. niniejszego uzasadnienia. Apelacja w tym zakresie jest powieleniem apelacji w zakresie punktu I wyroku.

2.  W toku postępowania zostali przesłuchani wszyscy udziałowcy (...) sp. z o.o. w czasie dokonywania przejęcia zobowiązania M. (...): T. S., D. K., W. M., D. S. (1), M. R., J. R., D. S. (2), M. B., Ł. B., J. M., M. K., M. M., Z. D., A. S., A. O., E. M. (2).

3.  Oskarżony R. K. nie uzyskał zgody zgromadzenia wspólników na zaciągnięcie zobowiązań niezwiązanych ze zwykłą działalnością spółki, a taką czynnością niewątpliwie była umowa cesji znacząco, bo dwukrotnie przekraczająca kapitał zakładowy spółki.

4.  Udziałowcy spółki (...) zeznali, że nie byli poinformowali przez oskarżonego o przejmowaniu zobowiązania M. (...). Zobowiązanie to dwukrotnie przewyższało kapitał zakładowy spółki, który po jego podwyższeniu z dnia 15 marca 2013 roku wynosił 1.794.000 zł.

5.  O prawdziwości ich twierdzeń świadczy sprawozdanie zarządu za rok 2012, jak również uchwała nr 3 z dnia 24 lipca 2013 roku o pokryciu straty w wysokości 144.309,10 zł, która nie uwzględnia cesji wierzytelności.

6.  Świadkowie A. Z. i S. A. mieliby być przesłuchani na okoliczność wyrażenia zgody przez ówczesnych wspólników na zawarcie umowy cesji. Obrońca oskarżonego w żaden sposób nie wykazał, by osoby te miały jakąkolwiek wiedzę na ten temat, jeżeli tak z jakich źródeł. Z uzasadnienia apelacji wynika, że S. A. (2) w dniu 2 marca 2015 roku brał udział w zwyczajnym Zgromadzeniu Wspólników JW. (...) sp z o.o. (dawniej (...)), które udzieliło absolutorium prezesowi zarządu z wykonywania obowiązków w okresie styczeń 2013 roku–czerwiec 2014 roku. Na tymże zgromadzeniu, czyli w 2015 roku, wobec rezygnacji oskarżonego Prezesem Zarządu został A. Z. (2).

7.  Pokrzywdzeni wymienieni w punkcie b) apelacji, zostali przesłuchani w toku postępowania karnego. W swoich zeznaniach opisali sposób i powody zawarcia kontraktów rentierskich i działań podejmowanych przez oskarżonego.

Lp.

Zarzut

6.

pkt 2) – obraza prawa procesowego, tj. art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k.

pkt 3) i 4) naruszenia art. 410 k.p.k.

pkt 5) obraza prawa materialnego, tj. art. 296 § 1, 2 i 3 k.p.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

1.  Nie doszło do naruszenia wskazanych wyżej przepisów przez Sąd. W części poświęconej czynowi przypisanemu oskarżonemu w punkcie pierwszym omówione zostały kwestie bieżącej wiedzy, a w zasadzie braku wiedzy udziałowców (...) o bieżących szczegółach działalności spółki.

2.  Osobą uprawnioną do zajmowania się sprawami spółki (...) był jej prezes tj. oskarżony R. K. i to on był zobowiązany do dbania o jej interesy.

3.  Podwyższenie kapitału zakładowego w marcu 2013 roku jest faktem, z którego obrońca wysuwa zbyt daleko idące wnioski. Podwyższenie kapitału spółki o 589.000 zł w sytuacji przejęcia zobowiązań finansowych grupy (...) w łącznej kwocie nie mniejszej niż 2 391 001,12 zł nie ma takiego znaczenia, jakie stara się mu nadać obrońca.

4.  Właśnie powiązania osobowe (...) ze spółkami grupy M. spowodowały przejęcie zobowiązań i jest to okoliczność obciążającą oskarżonego.

5.  Powiązanie osobowe (nie powiązania osobowe, wszak mowa tu jedynie o oskarżonym R. K.) doprowadziły do podjęcie takiej decyzji. Oskarżony po zaprzestaniu spłaty zobowiązań przez „konsorcjum” M. (...) podjął decyzję o cesji wierzytelności z kontraktów rentierskich. Działanie to miało na celu zapobiegnięcie lub opóźnienie wyciągnięcia konsekwencji karnych wobec niego. Zawieranie umów cesji pozbawionych z punktu widzenia spółki (...) jakiegokolwiek racjonalnego uzasadnienia biznesowego w celu umożliwienia rzekomej spłaty zobowiązań osobom pokrzywdzonym przez inną spółkę jest nadużyciem uprawnień.

6.  Oskarżony, jako jedyna osoba zarządzająca wszystkimi spółkami miał pełną wiedzę na temat kondycji finansowej spółek grupy M., braku kapitału zakładowego, braku środków oraz braku majątku trwałego.

7.  Wierzytelność wobec spółek (...) była w zasadzie bezwartościowa i nie rokowała żadnych szans na odzyskanie środków. Decyzja oskarżonego spowodowała, że (...) przejęła zobowiązania M. (...) na łączną kwotę 2.391.001,12 zł i miała ją spłacać. W zamian za to posiadała roszczenia w stosunku do spółek nie posiadających kapitału i niewypłacalnych.

8.  Co więcej, jak było już wyjaśnione w części dotyczącej przypisanego czynu I, przejęcie zobowiązań przez (...) było wręcz zatajone przed jej udziałowcami. Wskazana strata za 2012 rok nie obejmowała przejętego zobowiązania. Czynność ta znacząco obciążyła pasywa spółki (...) i została dokonana z rażącym nadużyciem udzielonych oskarżonemu uprawnień.

9.  Poza powyższym spółka z ograniczoną odpowiedzialnością jest spółką kapitałową, zarządzaną przez uprawnione osoby, więc hipotetyczna (nieudowodniona w tej sprawie) zgoda czy też subiektywna ocena niezaangażowanych w jej funkcjonowanie wspólników nie ma żadnego znaczenia dla znamion przestępstwa z art. 296 § 1 k.k.

Lp.

Zarzut

7.

W zakresie czynu I i II – obraza art. 4 k.p.k. w zw. z art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Aby zarzut obrazy przepisów postępowania oparty na podstawie z art. 438 pkt 2 k.p.k. mógł być uznany za zasadny konieczne jest wykazanie możliwego wpływu na treść orzeczenia. Przepis art. 424 k.p.k. kwestionowany przez skarżącego odnosi się do czynności dokonywanej przez sąd po wydaniu wyroku. Nie sposób przyjąć, by czynność następcza – uzasadnienie − mogła wpływać na to, co zostało orzeczone wcześniej (wyrok). Kontrola odwoławcza dokonywana przez sąd drugiej instancji służy weryfikacji słuszności orzeczenia, a nie jego uzasadnienia; kontroli tej dokonuje się poprzez badanie zgodności wyroku z materiałem dowodowym oraz badanie dochowania przez sąd istotnych wymogów proceduralnych. Uzasadnienie Sądu pierwszej instancji nie nastręcza Sądowi odwoławczemu żadnych trudności w zdekodowaniu podstawy dowodowej poszczególnych ustaleń. Tym samym nie powinno przysparzać ich obrońcy, który reprezentował oskarżonego w trakcie postępowania przed Sądem meriti.

Lp.

Zarzut

8.

Pkt 4. rażącej niewspółmierności kary.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

1.  Zarzut ten z uwagi na treść rozstrzygnięcia częściowo uchylającego do ponownego rozpoznania pozostaje aktualny jedynie w zakresie kary wymierzonej oskarżonemu za czyn przypisany w punkcie II wyroku.

2.  Faktem jest, że oskarżony był osobą niekaraną. Rację ma jednak Sąd pierwszej instancji, że ta jedyna okoliczność łagodzącą nie mogła mieć znaczenia istotnie łagodzącego wymiar kary.

3.  Nie bez znaczenia jest duża kwota wyrządzonej szkody spółce, znacznie przekraczająca limit mienia znacznej wartości.

4.  Oskarżony działał w sposób zorganizowany i zaplanowany. Rację ma Sąd, że jako osoba posiadająca znaczną wiedzę w zakresie ekonomii wykorzystał ją do celów przestępczych.

5.  Działanie to – wyrządzenie spółce ponaddwumilionowej szkody – miało na celu zapobiegnięcie lub opóźnienie wyciągnięcia konsekwencji karnych wobec R. K., działał więc z niskich pobudek.

Wniosek

o zmianę i uniewinnienie

o zmianę i wymierzenie oskarżonemu kary łagodniejszej

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Wniosek

Uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek o uniewinnienie jest bezpodstawny wobec bezzasadności podniesionych zarzutów apelacyjnych. Kara została wymierzona prawidłowo, o czym była mowa powyżej. Wniosek o uchylenie wyroku zasadny w zakresie punktu pierwszego wyroku. W zakresie punktu II brak podstaw – w świetle brzmienia przepisu art. 437 k.p.k.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Brak

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

punkt II wyroku – czyn zarzucany w punkcie 4 akt oskarżenia.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Rozstrzygnięcie Sądu pierwszej instancji prawidłowe, zarzuty apelacji obrońcy niezasadne.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot i zakres zmiany

brak

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

Czyny zarzucane w punkcie 1, 2, 3, 5 aktu oskarżenia

☒ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Zasadność zarzutu apelacji prokuratora. Aktem oskarżenia zarzucono R. K. popełnienie pięciu odrębnych czynów. Z uzasadnienia wyroku należy bezpośrednio wnioskować, że Sąd Okręgowy uznał, że oskarżony nie wypełnił znamion czynu penalizowanego w art. 299 k.k. Usunięcie tych zachowań z opisu czynu ciągłego przyjętego w wyroku, w sytuacji postawienia pięciu odrębnych zarzutów w akcie oskarżenia oznacza faktyczne uniewinnienie od tego zarzutu. Wobec konstrukcji postawionych przez prokuratora zarzutów (niezarzucanie czynu ciągłego) i konstrukcji wyroku, w świetle art. 454 k.p.k., zmiana w tym zakresie przez Sąd odwoławczy nie była możliwa.

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania, co do dalszego postępowania

Zgodnie z treścią art. 442 § 2 k.p.k. w wypadku przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Sąd orzekający w pierwszej instancji, przeprowadzając postępowanie w zakresie dowodów, które nie miały wpływu na uchylenie wyroku, może poprzestać na ich ujawnieniu. Jest to wyjątek od zasady bezpośredniości dopuszczający odstąpienie od przeprowadzania dowodów na rozprawie i poprzestanie na ich ujawnieniu. Przepis ten dotyczy każdego dowodu i stanowi szczególną, niewystępującą w postępowaniu innym niż ponowne, podstawę odstąpienia od bezpośredniego przeprowadzenia dowodów na rozprawie. Zakres, w jakim Sąd pierwszej instancji może odstąpić od ponownego bezpośredniego przeprowadzenia dowodów, jest ściśle uzależniony od wpływu przeprowadzonych dowodów na treść wyroku. Powodem uchylenia wyroku w zakresie wyżej wymienionych czynów nie była niekompletność materiału dowodowego, proceduralna wadliwość przeprowadzonych dowodów, czy też nieprawidłowa ich ocena przez Sąd pierwszej instancji. Żadne z przeprowadzonych dowodów nie miały wpływu na uchylenie wyroku. Powodem rozstrzygnięcia był odmienny pogląd prawny w zakresie zarzucanego oskarżonemu czynu z punktu 5. Przy ponownym rozpoznaniu Sąd może poprzestać na ujawnieniu dowodów w zeznań wszystkich świadków, jak też wszystkich dokumentów.

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

brak

4.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

4.

Zasądzono od oskarżonego R. K. na rzecz Skarbu Państwa opłatę w kwocie 300 złotych za postępowanie odwoławcze, pozostałe koszty sądowe związane z przypisanym czynem II oraz czynem I przejęto na rachunek Skarbu Państwa.

6.  PODPIS

Dorota Tyrała

Marzanna A. Piekarska−Drążek Anna Kalbarczyk

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

punkt 5 aktu oskarżenia

punkt I czynu przypisanego wyrokiem

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☒

co do winy – punkt 5

☒

co do kary – punkt I

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego R. K.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

W całości

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☒

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana