Strona podmiotowa przestępstwa prania brudnych pieniędzy

Celem przepisu art. 299 § 1 k.k. jest przeciwdziałanie zjawisku wprowadzania do legalnego obrotu gospodarczego lub finansowego wartości majątkowych pochodzących z zysków osiągniętych z popełniania innych przestępstw, zaś przesłanką odpowiedzialności za „pranie brudnych pieniędzy” jest podjęcie przez sprawcę czynności, które mogą udaremnić lub znacznie utrudnić stwierdzenie ich przestępnego pochodzenia lub miejsca umieszczenia, ich wykrycie, zajęcie albo orzeczenie przepadku tych wartości.

Realizację znamion czynu z art. 299 § 1 k.k. zatem wiązać ściśle należy z takim zachowaniem sprawcy, który realizując czynności wykonawcze określone tym przepisem, zamiarem swoim obejmuje bądź to unicestwienie, bądź co najmniej stworzenie istotnej przeszkody utrudniającej stwierdzenie ich przestępczego, bezpośredniego, bądź pośredniego pochodzenia lub miejsca ich umieszczenia, ich wykrycie, zajęcie albo orzeczenie przepadku (por. uchwała SN (7) z dnia 18 grudnia 2013 r., I KZP 19/13; postanowienia SN: z dnia 30 marca 2022 r., IV KK 87/22; z dnia 30 listopada 2017 r., IV KK 272/17; z dnia 15 kwietnia 2010 r., II KK 226/09).

Do realizacji znamion z art. 299 § 1 k.k. nie jest konieczne działanie w celu wprowadzenia „brudnych pieniędzy” do legalnego obrotu. Odpowiedzialności karnej podlega więc także sprawca, który ukrywa pieniądze lub je przyjmuje także w innym celu (np. osiągnięcia korzyści majątkowej).

Ratio legis omawianego przepisu  sprowadza się do objęcia kryminalizacją każdego z etapów procederu, a zatem także samej fazy lokowania-inwestowania takich środków” (por. W. Wróbel [w:] Kodeks karny. Część szczególna. Komentarz Tom III, Warszawa 2008, s. 671; wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 17 listopada 2017 r., II AKa 289/17, 

Wyrok SN z dnia 28 lutego 2023 r., V KK 629/21

Standard: 78760 (pełna treść orzeczenia)