Postanowienie z dnia 2007-09-26 sygn. IV KK 265/07

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sygn. akt IV KK 265/07

P O S T A N O W I E N I E

Dnia 26 września 2007 r.

Sąd Najwyższy – Izba Karna w składzie:

Przewodniczący: Sędzia SN Elżbieta Sadzik

po rozpoznaniu na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k. w dniu 26 września 2007 r.

w sprawie K. W. skazanego z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 148 § 1 k.k. i art. 156 § 1 pkt 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 31 § 2 k.k. i inne kasacji, wniesionej przez obrońcę skazanego od wyroku Sądu Apelacyjnego w […] z dnia 28 lutego 2007 r., sygn. akt II AKa […] utrzymującego w mocy wyrok Sądu Okręgowego w N. z dnia 27 października 2006 r., sygn. akt II K […]

p o s t a n o w i ł:

działając na podstawie art. 535 § 3 k.p.k. oraz art. 624 § 1 w zw. z art. 518 k.p.k. – oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną, zwolnić skazanego K. W. od kosztów sądowych postępowania kasacyjnego.

U Z A S A D N I E N I E

Wniesiona przez obrońcę skazanego kasacja jest bezzasadna i to w stopniu oczywistym w rozumieniu art. 535 § 3 k.p.k., w związku z powyższym została oddalona na posiedzeniu.

Większość zarzutów wskazanych w kasacji jest powtórzeniem zarzutów apelacyjnych, do których to w sposób pełny i wnikliwy odniósł się już Sąd II instancji, zgodnie z wymogami art. 457 § 3 k.p.k. wskazując dlaczego uznał je za niezasadne. Stosownie do nakazu wyrażonego w art. 433 § 2 k.p.k. Sąd rozpoznał także wszystkie wskazane w apelacji zarzuty i wnioski, nie naruszając w/wym przepisu.

Nie podniesienie w tym zakresie żadnego zarzutu skłania Sąd Najwyższy do wniosku, że wniesiona przez obrońcę skazanego kasacja miała na celu jedynie skłonienie tego Sądu do dokonania ponownej kontroli odwoławczej wyroku skazującego K. W. Stawiane bowiem przez skarżącego zarzuty obrazy prawa procesowego sprowadzają się w swojej istocie do zanegowania przeprowadzonej w sprawie prawidłowej oceny dowodów i są niczym innym jak zarzutami błędu w ustaleniach faktycznych, a więc w konsekwencji próbą obejścia podstaw kasacyjnych z art. 523 § 1 k.p.k.

Odnosząc się do poszczególnych zarzutów kasacji stwierdzić należy co następuje:

W zakresie obrazy przepisów prawa materialnego tj. art. 9 § 1 k.k., art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 148 § 1 k.k. odesłać należy ich autora do uzasadnienia Sądu Odwoławczego. Zarzuty te są bowiem powtórzeniem zarzutów apelacyjnych, do których to Sąd Apelacyjny w […] odniósł się w sposób pełny i wnikliwy. Zdaniem Sądu Najwyższego zbędnym jest więc w tym zakresie powtarzanie argumentacji tam zaprezentowanej.

Sąd Najwyższy w pełni akceptuje stanowisko prokuratora zaprezentowane w odpowiedzi na kasację w zakresie oceny zarzutów kasacyjnych obrazy przepisów prawa materialnego tj. „art. 53 § 2 in fine k.k., art. 58 § 1 k.k., art. 69 § 1 i 2 k.k.” sformułowanych przez autora skargi oraz ich merytorycznej zasadności.

Za prokuratorem powtórzyć należy, że skorzystanie przez Sąd z instytucji warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności pozostaje w sferze tzw. sędziowskiego uznania i jest konsekwencją dokonanych ustaleń w zakresie wymiaru kary. Nieorzeczenie takiego zawieszenia nie może zatem być uznane za naruszenie (i to „rażące”) prawa materialnego, a rozważane może być jedynie w płaszczyźnie niewspółmierności kary, co z kolei nie może być powodem kasacji, zaś obraza prawa materialnego zachodzi dopiero wtedy, gdy dojdzie do błędnej wykładni danego przepisu lub też do zastosowania albo niezastosowania przepisu zobowiązującego sąd do bezwzględnego jego respektowania (postanowienie SN z 19 czerwca 1996 r., sygn. II KZ 20/96, OSNKW 1996/9-10/69), co w przedmiotowej sprawie nie miało miejsca.

Zarzut naruszenia dyrektyw wymiaru kary przewidzianych w art. 53 § 2 k.k. oraz naruszenia art. 58 § 1 k.k. nie jest zarzutem naruszenia prawa materialnego a ma charakter zarzutu dotyczącego niewspółmierności kary, który to zarzut nie może stanowić podstawy kasacji (zob. postanowienie SN z dnia 11 marca 2003 r., sygn. akt III KKN 23/01, OSNwSK 2003/1/556).

Analiza uzasadnienia orzeczenia Sądu Odwoławczego nie potwierdziła również podnoszonych w kasacji zarzutów obrazy art. 4, art. 5 § 2, art. 7 i art. 410 k.p.k.

Z analizy uzasadnienia wyroku Sądu Apelacyjnego w […] nie wynika, by naruszono zasadę bezstronności, a wręcz przeciwnie, Sąd dokonał kontroli wyroku sądu pierwszej instancji z pełnym jej zastosowaniem i poszanowaniem.

Wykorzystując dostępne metody weryfikacji dowodów, po dokonaniu ich swobodnej oceny, Sąd usunął wszelkie wątpliwości jakie się pojawiły w związku z przedmiotowym zdarzeniem, odnosząc się do wszystkich istotnych dowodów zebranych w sprawie, oceniając je zgodnie z zasadami prawidłowego rozumowania, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, nie naruszając w związku z tym art. 7 k.p.k.

Zarówno Sąd Okręgowy, jak i Apelacyjny nie naruszyły również zasady in dubio pro reo, nie miały bowiem żadnych wątpliwości co do faktycznego przebiegu zdarzenia, jak i osoby sprawcy. Sąd Najwyższy niejednokrotnie podkreślał, że naruszenie art. 5 § 2 k.p.k. ma miejsce wówczas, gdy to sąd (a nie strona) poweźmie wątpliwości co do winy oskarżonego i nie mogąc ich usunąć, rozstrzyga je na jego niekorzyść. W przedmiotowej sprawie nie miało to jednak miejsca.

Zdaniem Sądu Najwyższego nietrafny jest także zarzut obrazy art. 410 k.p.k., gdyż rozpoznające niniejszą sprawę Sądy wzięły pod uwagę całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej, zaś sam zarzut sprowadza się w swojej istocie do zakwestionowania poczynionych w sprawie ustaleń faktycznych, co jest niedopuszczalne w kasacji.

Mając powyższe na uwadze Sąd Najwyższy uznał, że kasacja jest bezzasadna w stopniu oczywistym i dlatego, stosownie do art. 535 § 3 k.p.k., orzekł jak na wstępie.