Wyrok z dnia 2023-04-06 sygn. II SAB/Lu 26/23

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Joanna Cylc-Malec Sędziowie Sędzia WSA Jerzy Drwal Asesor sądowy Bartłomiej Pastucha (sprawozdawca) po rozpoznaniu w trybie uproszczonym w dniu 6 kwietnia 2023 r. sprawy ze skargi Stowarzyszenia P. z siedzibą w L. na bezczynność Prezesa Sądu Okręgowego w Lublinie w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej oddala skargę.

We wniosku z dnia 12 stycznia 2023 r. (data wpływu do organu: 17 stycznia 2023 r.) Stowarzyszenie P. z siedzibą w L. (dalej także jako "Stowarzyszenie" lub "skarżący") zwróciło się do Prezesa Sądu Okręgowego w Lublinie (dalej także jako "Prezes Sądu" lub "organ") o udostępnienie informacji publicznej w postaci wykazu asystentów sędziego wykonujących swoje zadania w V Wydziale Karnym Odwoławczym – z wyszczególnieniem przy nazwisku każdego z nich, dla którego sędziego tegoż Wydziału przygotowują projekty orzeczeń.

W odpowiedzi na wniosek Prezes Sądu w piśmie z dnia 25 stycznia 2023 r. znak: Adm-095-15/23 udostępnił Stowarzyszeniu zanonimizowane dane asystentów sędziego wykonujących swoje zadania w V Wydziale Karnym Odwoławczym, wraz z przyporządkowanym wykazem sędziów, dla których przygotowują projektu orzeczeń.

Wyjaśniając powody dokonania anonimizacji danych asystentów sędziego w udostępnionym wykazie, organ powołał się na przepis art. 5 ust. 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (t.j. Dz. U. z 2022 r. poz. 902, dalej jako "u.d.i.p."), określający przesłankę ograniczenia prawa do informacji publicznej ze względu na prywatność osoby fizycznej lub tajemnicę przedsiębiorcy. Organ zaznaczył, że ograniczenie to nie dotyczy informacji o osobach pełniących funkcje publiczne, mających związek z pełnieniem tych funkcji. Zdaniem Prezesa Sądu, osoby zajmujące stanowiska asystentów sędziego wypełniają jednak wyłącznie funkcje aparatu pomocniczego, a zatem nie sposób traktować ich jako osób pełniących funkcje publiczne.

Stowarzyszenie (reprezentowane przez profesjonalnego pełnomocnika), nie będąc usatysfakcjonowane uzyskaną odpowiedzią, pismem z dnia 6 lutego 2023 r. wniosło skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie na bezczynność Prezesa Sądu w sprawie wniosku z dnia 12 stycznia 2023 r.

W skardze skarżący zarzucił organowi naruszenie prawa materialnego, tj.:

- art. 1 ust. 1 w zw. z art. 13 ust. 1 i 2 u.d.i.p. poprzez zaniechanie udostępnienia informacji publicznej oraz niewydanie decyzji administracyjnej w przedmiocie odmowy udostępnienia informacji publicznej,

- art. 5 ust. 2 w zw. z art. 16 ust. 1 u.d.i.p. poprzez poinformowanie skarżącego w formie czynności-materialno-technicznej, że informacja dotycząca imienia i nazwiska asystentów sądowych podlega ochronie prywatności na podstawie art. 5 ust. 2 u.d.i.p., a tym samym dokonanie de facto odmowy udostępnienia informacji publicznej w nieprzewidzianej przez prawo formie, podczas gdy organ zobowiązany był do wydania decyzji administracyjnej w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego.

Wskazując na powyższe, Stowarzyszenie wniosło o stwierdzenie, że organ dopuścił się bezczynności oraz o zobowiązanie organu do dokonania czynności lub wydania aktu zgodnie z wnioskiem skarżącego. Ponadto skarżący wniósł o zasądzenie od organu zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego oraz opłaty skarbowej od udzielonego pełnomocnictwa.

W uzasadnieniu skargi podniesiono, że informacja o imionach i nazwiskach asystentów sędziego stanowi informację publiczną. Asystent sędziego niewątpliwie bowiem pełni funkcje publiczne, gdyż jego zadania służą sędziemu w rozstrzyganiu określonych spraw. Na poparcie tego stanowiska Stowarzyszenie przywołało wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z dnia 11 października 2002 r. sygn. akt II SAB/Rz 135/22.

W ocenie Stowarzyszenia, dokonując anonimizacji danych asystentów sędziego, organ nie udostępnił informacji zgodnie z wnioskiem z dnia 12 stycznia 2023 r. Zanonimizowane informacje pozostawały bowiem w zainteresowaniu wnioskodawcy. Ponadto, zdaniem skarżącego, niezależnie od słuszności zastosowania ochrony przewidzianej w art. 5 ust. 2 u.d.i.p., organ był w tym zakresie zobowiązany do wydania decyzji administracyjnej o odmowie udostępnienia informacji publicznej, stosownie do art. 16 ust. 1 u.d.i.p. Tymczasem pismo Prezesa Sądu z dnia 25 stycznia 2023 r. nie stanowi ani udostępnienia żądanej informacji publicznej, ani też nie jest decyzją o odmowie jej udostępnienia, co oznacza, że wniosek skarżącego nie został załatwiony, zaś organ dopuścił się bezczynności.

W odpowiedzi na skargę Prezes Sądu Okręgowego w Lublinie wniósł o oddalenie skargi w całości, jako bezzasadnej, na posiedzeniu niejawnym w trybie uproszczonym.

W uzasadnieniu odpowiedzi na skargę organ zwrócił uwagę, że wniesienie skargi nie zostało poprzedzone wniesieniem ponaglenia, zgodnie z art. 53 § 2b ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 259 ze zm., dalej jako "p.p.s.a."), co jest warunkiem dopuszczalności skargi.

Odnosząc się do zarzutów skargi, Prezes Sądu stwierdził, że nie można uznać, iż dopuścił się w niniejszej sprawie bezczynności. Odpowiedział bowiem na wniosek skarżącego w ustawowym terminie, co oznacza, że załatwił sprawę, a przy tym uczynił to przed wniesieniem skargi.

Organ podtrzymał stanowisko wyrażone w piśmie z dnia 25 stycznia 2023 r., iż asystenci sędziego nie są osobami pełniącymi funkcję publiczną. Wyjaśnił, że w razie kolizji między zasadą jawności informacji publicznych, a ochroną prywatności i danych osobowych osób fizycznych, dopuszczalny będzie jedynie taki sposób udostępniania informacji publicznej, który nie naruszy wskazanych dóbr chronionych (np. anonimizacja danych wrażliwych). W konsekwencji organ podjął decyzję o anonimizacji danych osobowych asystentów sędziego w postaci ich imion i nazwisk, ograniczając się jedynie do wskazania ich inicjałów, bowiem ten sposób udostępnienia żądanej informacji publicznej powinien być wystarczający dla wnioskodawcy oraz zgodny z jego interesem.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie zważył, co następuje:

Mając na względzie, że przedmiotem skargi w niniejszej sprawie jest bezczynność, Sąd - korzystając z uprawnienia przewidzianego w art. 119 pkt 4 i art. 120 p.p.s.a - rozpoznał sprawę w trybie uproszczonym na posiedzeniu niejawnym. Podkreślić należy, że w przypadku skargi na bezczynność, decyzja o rozpoznaniu sprawy w tym trybie pozostawiona jest sądowi i nie jest zależna ani od złożenia przez którąkolwiek ze stron wniosku w tym przedmiocie, ani też od ewentualnego żądania przez którąkolwiek ze stron przeprowadzenia rozprawy.

Odnosząc się w pierwszej kolejności do zawartej w odpowiedzi na skargę uwagi organu dotyczącej dopuszczalności skargi, wyjaśnić należy, że skarga na bezczynność w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej nie musi być poprzedzona żadnym środkiem zaskarżenia na drodze administracyjnej, a zatem wyłączona jest z obowiązku przewidzianego w art. 52 § 1 i art. 53 § 2b p.p.s.a. O braku takiego obowiązku w przypadku skargi na bezczynność w sprawie udostępnienia informacji publicznej, decyduje specyfika postępowania o udostępnienie informacji publicznej, wynikająca z ograniczonego zastosowania w takim postępowaniu przepisów k.p.a. (por. m.in. wyroki NSA: z dnia 21 lipca 2011 r. sygn. akt I OSK 678/11; z dnia 30 listopada 2011 r., sygn. akt I OSK 1991/12; z dnia 3 kwietnia 2014 r. sygn. akt I OSK 2603/13; z dnia 7 czerwca 2019 r., sygn. akt I OSK 2830/18, opubl. w CBOSA). Wobec tego skarga wniesiona w niniejszej sprawie, pomimo, że nie została poprzedzona ponagleniem, jest dopuszczalna i podlega merytorycznemu rozpoznaniu.

Oceniając skargę merytorycznie Sąd doszedł do wniosku, że jest ona niezasadna. Prezes Sądu Okręgowego w Lublinie nie dopuścił się bowiem zarzucanej mu bezczynności w sprawie wniosku skarżącego Stowarzyszenia z dnia 12 stycznia 2023 r. o udostępnienie informacji publicznej.

W świetle poglądów orzecznictwa i doktryny, o bezczynności na gruncie ustawy o dostępie do informacji publicznej (u.d.i.p.) można mówić wówczas, gdy podmiot zobowiązany do udzielenia informacji w określonym w art. 13 ust. 1 tej ustawy terminie 14 dni od dnia złożenia wniosku nie udziela jej, nie wskazuje innego terminu jej udostępnienia, nie dłuższego niż 2 miesiące od dnia wpłynięcia wniosku, oraz przyczynach niezachowania terminu czternastodniowego (art. 13 ust. 2), ewentualnie nie wydaje decyzji odmawiającej udzielenia informacji publicznej lub umarzającej postępowanie (art. 16). Udzielenie odpowiedzi na wniosek o udostępnienie informacji publicznej w terminie przewidzianym w art. 13 ust. 1 u.d.i.p. nie przesądza przy tym z góry o braku bezczynności podmiotu zobowiązanego do udostępnienia informacji. Wystąpienie tego stanu nie ogranicza się bowiem do sytuacji, gdy podmiot taki w ogóle nie reaguje na wniosek. W orzecznictwie sądów administracyjnych ugruntowane jest stanowisko, że również przedstawienie informacji innej, niż ta, której oczekuje wnioskodawca, informacji niepełnej, wymijającej, czy wręcz nieadekwatnej do treści wniosku, stanowi o bezczynności podmiotu zobowiązanego do udostępnienia informacji publicznej, do którego skierowano wniosek o jej udostępnienie (por. wyroki NSA: z dnia 20 lutego 2013 r., sygn. akt I OSK 2569/12; z dnia 10 marca 2017 r., sygn. akt I OSK 13/16, opubl. w CBOSA). Skarga na bezczynność w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej może zatem służyć do zakwestionowania prawidłowości (kompletności) odpowiedzi na wniosek udzielonej przez organ. Rozpoznając skargę wniesioną w takich okolicznościach Sąd zobowiązany jest do dokonania oceny, czy odpowiedź organu była prawidłowa, kompletna i adekwatna do treści wniosku, czy też pomimo udzielonej odpowiedzi organ nie udostępnił żądanej informacji publicznej w pełnym zakresie i w prawidłowej postaci, a przez to popadł w bezczynność.

Rola Sądu rozpoznającego skargę w niniejszej sprawie sprowadza się do oceny właśnie takiej kwestii. W sprawie nie jest bowiem sporne to, że Prezes Sądu Okręgowego w Lublinie udzielił skarżącemu Stowarzyszeniu - z zachowaniem czternastodniowego terminu określonego w art. 13 ust. 1 u.d.i.p. - odpowiedzi na wniosek z dnia 12 stycznia 2013 r. o udostępnienie informacji publicznej w postaci wykazu asystentów sędziego wykonujących swoje zadania w V Wydziale Karnym Odwoławczym ww. Sądu – z wyszczególnieniem przy nazwisku każdego z nich, dla którego sędziego tegoż Wydziału przygotowują projekty orzeczeń. Nadto nie jest kwestionowane między stronami, że wskazana informacja stanowi informację publiczną w rozumieniu art. 1 ust. 1 w zw. z art. 6 ust. 1 pkt 2 lit. "b" i "d" u.d.i.p., a także, że Prezes Sądu Okręgowego w Lublinie – jako organ władzy publicznej – jest z mocy art. 4 ust. 1 pkt 1 u.d.i.p. obowiązany do udostępniania informacji publicznych.

Zarzucana Prezesowi Sądu bezczynność jest natomiast upatrywana przez skarżące Stowarzyszenie w udostępnieniu niekompletnej – w jego ocenie – informacji, tj. udostępnienia żądanego wykazu asystentów sędziego w formie zanonimizowanej – pozbawionej imion i nazwisk tych asystentów, a zawierającej jedynie ich inicjały, przy jednoczesnym braku podjęcia w zakresie tych danych decyzji o odmowie udostępnienia informacji publicznej, przewidzianej w art. 16 ust. 1 u.d.i.p. W konsekwencji istota zawisłego przez Sądem sporu sprowadza się do rozstrzygnięcia dwóch kwestii. Po pierwsze, czy organ, udostępniając skarżącemu żądany wykaz, zasadnie usunął z jego treści dane osobowe w postaci imion i nazwisk asystentów sędziego, przyjmując, że ten zakres udostępnianej informacji publicznej podlega ograniczeniu na podstawie art. 5 ust. 2 u.d.i.p., ze względu na ochronę prywatności osób fizycznych. Po drugie, czy wobec przekonania organu o ograniczeniu dostępu do informacji o imionach i nazwiskach asystentów sędziego jest zasadne, organ był zobowiązany do wydania w tym zakresie decyzji o odmowie udostępnienia informacji publicznej, czy też wystarczające było usunięcie tych danych z udostępnianej informacji poprzez jej anonimizację.

Przechodząc do oceny powyższych kwestii, należy na wstępie podkreślić, że dostęp do informacji publicznej nie ma charakteru absolutnego i może podlegać ograniczeniom, co wynika z art. 61 ust. 3 Konstytucji RP. Ograniczenie prawa do uzyskiwania informacji wskazanych w ust. 1 i 2 ww. artykułu może nastąpić wyłącznie ze względu na określone w ustawach ochronę wolności i praw innych osób i podmiotów gospodarczych oraz ochronę porządku prawnego, bezpieczeństwa lub ważnego interesu państwa. Przepis art. 5 ust. 2 u.d.i.p. stanowi konkretyzację ww. zasady wskazując na prywatność osoby fizycznej lub tajemnicę przedsiębiorcy jako podstawy ewentualnego ograniczenia w zakresie udostępniania informacji publicznej. Nie budzi wątpliwości zaś, że imię i nazwisko to sfera prywatności osób, których dotyczy ta informacja, podlegająca ochronie określonej w powyższym przepisie (por. wyrok NSA z dnia 5 lutego 2019 r., sygn. akt I OSK 685/17, LEX nr 2624675).

Jak stanowi art. 5 ust. 2 zdanie drugie u.d.i.p., ograniczenie w tym przepisie przewidziane nie dotyczy jednak informacji o osobach pełniących funkcje publiczne, mających związek z pełnieniem tych funkcji, w tym o warunkach powierzenia i wykonywania funkcji, oraz przypadku, gdy osoba fizyczna lub przedsiębiorca rezygnują z przysługującego im prawa. Jakkolwiek zatem imiona i nazwiska stanowią co do zasady element chronionej strefy prywatności osób fizycznych, których dotyczą, z ochrony tej wyłączone są imiona i nazwiska osób pełniących funkcje publiczne, udostępniane w ramach informacji dotyczącej pełnienia tych funkcji.

W konsekwencji ocena zasadności usunięcia przez organ z treści udostępnianej skarżącemu informacji publicznej danym w postaci imion i nazwisk asystentów sędziego, wymaga udzielenia odpowiedzi na pytanie, czy sprawowanie funkcji asystenta sędziego wiąże się z pełnieniem funkcji publicznej.

W orzecznictwie i doktrynie pojęcie "osoby pełniącej funkcję publiczną" jest rozumiane szeroko i obejmuje nie tylko funkcjonariuszy publicznych w rozumieniu art. 115 § 13 k.k., lecz każdego, kto pełni funkcję w organach władzy publicznej lub też w strukturach jakichkolwiek osób prawnych i jednostek organizacyjnych niemających osobowości prawnej, jeżeli funkcja ta ma związek z dysponowaniem majątkiem państwowym lub samorządowym albo zarządzaniem sprawami związanymi z wykonywaniem swych zadań przez władze publiczne, a także inne podmioty, które tę władzę realizują lub gospodarują mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa. Funkcję publiczną pełnią osoby, które wykonują powierzone im przez instytucje państwowe lub samorządowe zadania i przez to uzyskują znaczny wpływ na treść decyzji o charakterze ogólnospołecznym. Cechą wyróżniającą osobę pełniącą funkcję publiczną jest posiadanie określonego zakresu uprawnień pozwalających na kształtowanie treści wykonywanych zadań w sferze publicznej (zob. I. Kamińska, M. Rozbicka-Ostrowska, Ustawa o dostępie do informacji publicznej. Komentarz, wydanie 2, Warszawa 2012, str. 87).

Próby wykładni pojęcia "osoby pełniącej funkcję publiczną" dokonał Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 20 marca 2006 r., sygn. akt K 17/05 (OTK 2006, seria A Nr 3, poz. 30). W orzeczeniu tym wskazano, że sprawowanie funkcji publicznej wiąże się z realizacją określonych zadań w urzędzie, w ramach struktur władzy publicznej lub na innym stanowisku decyzyjnym w strukturze administracji publicznej, a także w innych instytucjach publicznych. Wskazanie, czy mamy do czynienia z funkcją publiczną, w ocenie Trybunału, powinno odnosić się do badania, czy określona osoba w ramach instytucji publicznej realizuje w pewnym zakresie nałożone na tę instytucję zadanie publiczne. Chodzi tu o podmioty, którym przysługuje co najmniej wąski zakres kompetencji decyzyjnej w ramach instytucji publicznej.

Funkcja publiczna to zatem funkcja związana z uprawnieniami i obowiązkami w zakresie realizacji zadań o znaczeniu publicznym (por wyrok NSA z dnia 10 kwietnia 2014 r., sygn. akt I OSK 1108/14, opubl. w CBOSA). Tego rodzaju uprawnienia i obowiązku nie leżą natomiast w zakresie kompetencji asystenta sędziego.

Zakres obowiązków i zadań asystenta sędziego wynika z przepisów ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. Prawo o ustroju sądów powszechnych (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 217 ze zm.). Zgodnie z art. 155 § 1 tej ustawy, asystent sędziego wykonuje czynności zmierzające do przygotowania spraw sądowych do rozpoznania oraz czynności z zakresu działalności administracyjnej sądów, o której mowa w art. 8 pkt 2. Stosownie zaś do art. 8 pkt 2 ww. ustawy, działalność administracyjna sądów polega na zapewnieniu właściwego toku wewnętrznego urzędowania sądu, bezpośrednio związanego z wykonywaniem przez sąd zadań, o których mowa w art. 1 § 2 i 3.

Szczegółowy zakres czynności asystentów sędziów został uregulowany w przepisach rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 8 listopada 2012 r. w sprawie czynności asystentów sędziów (Dz. U. z 2012 r. poz. 1270). Zgodnie z § 2 ust. 1 i 2 tego rozporządzenia, na zlecenie sędziego i pod jego kierunkiem asystent sędziego sporządza projekty zarządzeń, orzeczeń lub ich uzasadnień. Na zlecenie sędziego asystent sędziego samodzielnie: 1) dokonuje analizy akt sprawy we wskazanym zakresie; 2) kontroluje stan spraw odroczonych, zawieszonych lub oczekujących na podjęcie czynności przez sędziego albo sąd; 3) zwraca się do osób i instytucji o nadesłanie informacji lub dokumentów niezbędnych do przygotowania sprawy do rozpoznania; 4) sporządza odpowiedzi na pisma niebędące pismami procesowymi; 5) gromadzi, we wskazanym zakresie, orzecznictwo i literaturę przydatne do rozpoznawania spraw lub wykonywania innych zadań powierzonych sędziom w danym wydziale.

W świetle zakresu zadań określonego powyższymi przepisami, uznać należy, że asystenci sędziego są pracownikami sądów, którzy pełnią funkcję pomocniczą (por. E. Stefańska (w:) Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz aktualizowany. Tom I. Art. 1-477 (16), red. M. Manowska, LEX/el. 2022, art. 472). Odmiennej oceny charakteru tej funkcji nie może przy tym uzasadniać uprawnienie asystentów sędziego przewidziane w art. 472 § 1 k.p.c., zgodnie z którym to przepisem, w zakresie czynności przewodniczącego zarządzenia może również wydawać asystent sędziego, z wyjątkiem zarządzenia o zwrocie pisma procesowego, w tym pozwu. W każdym przypadku przewodniczący może uchylić lub zmienić zarządzenie asystenta. Należy zauważyć, że uprawnienie asystentów sędziego do wydawania zarządzeń, wynikające z ww. przypisu, dotyczy wyłącznie zarządzeń o charakterze przygotowawczym, ewentualnie technicznym. Nie można też pominąć, że zarządzenia wydawane przez asystenta winny podlegać następczej kontroli dokonywanej przez sędziego. Co istotne, z zakresu przewidzianej ta normą kompetencji asystenta sędziego wyłączone zostało wydawanie zarządzeń o zwrocie pism procesowych, w tym pozwu, a więc zarządzeń kończących postępowanie w sprawie. Uprawnienie asystenta sędziego przewidziane w art. 472 § 1 k.p.c. w istocie więc nie wykracza poza czynności o charakterze pomocniczym i przygotowawczym. Podobnie ocenić należy uprawnienie asystenta sędziego do prowadzenia spotkań informacyjnych dotyczących polubownych metod rozwiązywania sporów, w szczególności mediacji, wynikające z art. 1838 § 4 k.p.c.

W związku z powyższym, nie kwestionując w żaden sposób faktu, iż asystenci sędziego pełnią niezwykle istotną rolę w strukturach wymiaru sprawiedliwości, zaś wykonywanie przewiedzianych dla nich zadań wiąże się ze stosowaniem prawa, w ocenie Sądu nie można jednak uznać, że asystenci sędziego są osobami pełniącymi funkcję publiczną, a przez to nie korzystają z ochrony prywatności przewidzianej w art. 5 ust. 2 u.d.i.p. Funkcja asystenta sędziego nie może być utożsamiana z pełnieniem funkcji publicznej z tego powodu, że nie obejmuje działań o charakterze decyzyjnym, czy też działań władczych, w szczególności mieszczących się w zakresie realizacji zadania publicznego powierzonego sądom, tj. sprawowania wymiaru sprawiedliwości. Odmienne podejście sugerowałoby brak niezawisłości i bezstronności orzeczników, a tym samym bezpodstawnie podważałoby ich kompetencje (por. wyrok WSA w Warszawie z dnia 31 sierpnia 2021 r., sygn. akt II SA/Wa 2128/20, LEX nr 3311129; wyrok WSA w Łodzi z dnia 6 września 2022 r., sygn. akt II SA/Łd 528/22, LEX nr 3412354).

Skład orzekający w niniejszej sprawie nie podziela tym samym odmiennego stanowiska w powyższym zakresie, przyjętego w powołanym w skardze wyroku WSA w Rzeszowie z dnia 11 października 2022 r. sygn. akt II SAB/Rz 135/22. Podkreślić w tym miejscu trzeba, że wyrok ten nie jest prawomocny.

Skoro więc asystenci sędziego nie są osobami pełniącymi funkcje publiczną, za prawidłowe uznać należy działanie Prezesa Sądu w niniejszej sprawie, polegające na udostępnieniu skarżącemu Stowarzyszeniu objętego wnioskiem z dnia 12 stycznia 2023 r. wykazu asystentów sędziego, obejmującego przyporządkowanie każdego z asystentów sędziego do wskazanych z imienia i nazwiska sędziów, dla których dany asystent przygotowuje projekty orzeczeń, jednak z wyłączeniem z treści tej informacji imion i nazwisk asystentów sędziego, które to dane – jak już wyżej wskazano – są elementem chronionej art. 5 ust. 2 u.d.i.p. strefy prywatności osób fizycznych.

Błędne jest również stanowisko Stowarzyszenia, jakoby dokonanie przez Prezesa Sądu anonimizacji udostępnianej informacji publicznej w zakresie imion i nazwisk asystentów sędziego, wymagało wydania na podstawie art. 16 ust. 1 u.d.i.p. decyzji o odmowie udostępnienia tej części informacji. W orzecznictwie sądów administracyjnych wielokrotnie już wyjaśniano, że w sytuacji, gdy żądana informacja publiczna zawiera dane umożliwiające zidentyfikowanie osoby fizycznej, organ zobowiązany jest do udzielenia tej informacji po wyłączeniu z jej treści owych danych, jednak konieczność dokonania anonimizacji nie może być utożsamiana z odmową udzielenia informacji publicznej w rozumieniu art. 16 ust. 1 u.d.i.p. (por. wyroki WSA w Poznaniu: z dnia z dnia 7 marca 2013 r., sygn. akt II SA/Po 47/13, LEX nr 1293515 oraz z dnia 6 sierpnia 2013 r., sygn. akt II SA/Po 477/13, LEX nr 1373826).

Anonimizacja udostępnianego w trybie dostępu do informacji publicznej dokumentu nie wiąże się zatem z obowiązkiem wydania decyzji administracyjnej, o której mowa art. 16 ust. 1 u.d.i.p. Brak takiej decyzji nie pozbawia przy tym wnioskodawcy ochrony prawej, albowiem dokonanie zbyt obszernej, bądź całkowicie niezasadnej anonimizacji udostępnianego dokumentu – jako skutkujące udostępnieniem informacji publicznej niepełnej – stanowi o bezczynności adresata wniosku o udostępnienie informacji publicznej, a więc może być zwalczane w drodze skargi na bezczynność tego podmiotu (por. wyrok NSA z dnia 2 czerwca 2015 r., sygn. akt I OSK 1513/14, dostępny w CBOSA oraz wyrok WSA w Bydgoszczy z dnia 3 kwietnia 2013 r., sygn. akt II SAB/Bd 18/13, LEX nr 1310652). W niniejszej sprawie, wobec zasadności dokonanej przez organ anonimizacji, bezczynność taka nie ma jednak miejsca.

Z tych wszystkich względów skarga, jako bezzasadna, podlegała oddaleniu, o czym orzeczono na podstawie art. 151 p.p.s.a.