Wyrok z dnia 2009-08-04 sygn. IV SAB/Wr 41/09

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Tezy

Protokół z posiedzenia Społecznej Rady ds Osób Niepełnosprawnych - organu opiniodawczo-doradczego Starosty, realizującego przypisane ustawowo zadania na rzecz urzeczywistnienia praw osób niepełnosprawnych poprzez m.in. opiniowanie projektów powiatowych programów działań na rzecz osób niepełnosprawnych czy opiniowanie projektów uchwał i programów przyjmowanych przez radę powiatu pod katem ich skutków dla osób niepełnosprawnych, jest informacją publiczna podlegającą niezwłocznemu udostępnieniu.

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Małgorzata Masternak-Kubiak (spr.) Sędzia WSA Lidia Serwiniowska Sędzia WSA Wanda Wiatkowska-Ilków Protokolant Aleksandra Rygielska po rozpoznaniu w Wydziale IV na rozprawie w dniu 4 sierpnia 2009 r. sprawy ze skargi K. Sejmiku Osób Niepełnosprawnych na bezczynność Prezydenta Miasta J. G. w przedmiocie udostępnienia protokołu I. zobowiązuje Prezydenta Miasta J. G. do załatwienia wniosku skarżącego z dnia 12 czerwca 2008 r. o udostępnienie protokołu z posiedzenia Społecznej Rady do Spraw Osób Niepełnosprawnych przy Prezydencie Miasta J. G., które odbyło się w dniu 6 stycznia 2008 r. w terminie 14 dni od daty zwrotu akt sprawy wraz z prawomocnym orzeczeniem; II. zasądza od Prezydenta Miasta J. G. na rzecz K. Sejmiku Osób Niepełnosprawnych w J. G. kwotę 240 (dwieście czterdzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Uzasadnienie

K. Sejmik Osób Niepełnosprawnych wniósł skargę na bezczynność Prezydenta Miasta J. G. w zakresie udostępnienia protokołu z posiedzenia Społecznej Rady ds. Osób Niepełnosprawnych przy Prezydencie Miasta J. G. w dniu 6 stycznia 2008 r. W ocenie strony skarżącej Prezydent Miasta J. G. naruszył przepisy prawa materialnego tj. § 5 ust. 2 i § 7 rozporządzenia Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 25 marca 2004 r. w sprawie organizacji oraz trybu działania wojewódzkich i powiatowych społecznych rad do spraw osób niepełnosprawnych (Dz. U. nr 62, poz. 560), określających działanie Społecznej Rady ds. Osób Niepełnosprawnych; art. 2, art. 3 ust. 2, art. 4 ust. 1 i art. 6 ust. 3a i 4c, art. 19, art. 20 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. Nr 112, poz. 1198 z późn. zm.) oraz przepisów prawa procesowego tj. art. 6 k.p.a. poprzez naruszenie zasady działania organów zgodnie z prawem i art. 13 i 16 ustawy o dostępie do informacji publicznej.

Pismem z dnia 12 czerwca 2008 r. skarżący wystąpił z wnioskiem do Przewodniczącego Społecznej Rady ds. Osób Niepełnosprawnych przy Prezydencie J. G. o udostępnienie protokołu z posiedzenia Rady w dniu 6 stycznia 2008 r., na którym dokonano podziału środków pochodzących z Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych dla organizacji pozarządowych.

W odpowiedzi skarżący otrzymał pisemne oświadczenie Przewodniczącego Rady, iż przedmiotowy protokół nie zostanie udostępniony.

Pismem z dnia 11 sierpnia 2008 r. skarżący ponownie wystąpił do Przewodniczącego Społecznej Rady ds. Osób Niepełnosprawnych z prośbą o udostępnienie protokołu z posiedzenia Rady w dniu 6 stycznia 2008 r.. Również ten wniosek skarżącego nie został rozpatrzony.

W dniu 17 października 2008 r. skarżący zwrócił się do Prezydenta J. G. z wnioskiem o udostępnienie przedmiotowego protokołu, motywując swoje żądanie stanowiskiem Prezydenta J. G., iż protokoły z posiedzeń rady winny być udostępnione. Skarżący powołał się również na uczestnictwo J. G. w programie "Przejrzysta Gmina" i "Program współpracy z organizacjami pozarządowymi", co w jego ocenie implikuje komisje doradcze w tym Społeczną Radę ds. Osób Niepełnosprawnych do informowania obywateli o swoich działaniach.

W odpowiedzi na kolejne pismo skarżący otrzymał stanowisko Prezydenta J. G., wyrażone w piśmie z dnia 6 listopada 2008 r., w którym Prezydent J. G., powołując się na treść rozporządzenia Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej w sprawie organizacji oraz trybu działania wojewódzkich i powiatowych społecznych rad ds. osób niepełnosprawnych oraz ustawę z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz. U. nr 123, poz. 776 z późn. zm.), odmówił publicznego rozpowszechniania protokołu z posiedzenia Powiatowej Społecznej Rady ds. Osób Niepełnosprawnych. Organ stwierdził poza tym, że kwestia organizacji konkursów dla organizacji pozarządowych reguluje ustawa o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie. Natomiast wyniki konkursów podawane są do publicznej wiadomości w Biuletynie Informacji Publicznej oraz na tablicach ogłoszeń.

Pismem z dnia 4 grudnia 2008 r. skarżący ponownie wystąpił o udostępnienie treści przedmiotowego protokołu. W związku z brakiem odpowiedzi ze strony organu na w/w pismo, skarżący, w dniu 4 kwietnia 2009 r., wezwał Prezydenta J. G. do usunięcia naruszenia prawa. Powyższe wezwanie pozostało jednak bez odpowiedzi.

W ocenie skarżącego bezpodstawne jest twierdzenie jakoby, w związku z tym, że rozporządzenie Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej określającego działanie Społecznej Rady ds. Osób Niepełnosprawnych nie zawiera przepisów, które regulowałyby kwestie udostępniania protokołów posiedzeń rady, po stronie organu nie powstaje obowiązek rozpowszechniania treści przedmiotowych protokołów. Powyższe stanowisko Prezydenta J. G. stoi w oczywistej sprzeczności z treścią przepisów ustawy o dostępie do informacji publicznej. Stosownie do treści art. 2 ustawy dostęp do informacji publicznej przysługuje każdemu bez potrzeby wykazywania interesu prawnego lub faktycznego. Ograniczenie dostępu do informacji publicznej może nastąpić tylko ze względu na zachowanie tajemnicy państwowej lub ze względu na ochronę informacji niejawnych. W niniejszej sprawie nie zachodzi żadna z przyczyn reglamentujących rozpowszechnianie informacji publicznych, albowiem skarżący domaga się udostępnienia treści protokołów z posiedzenia Społecznej Rady ds. Osób Niepełnosprawnych, opierając swe żądanie na treści art. 3 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej. Należy zaznaczyć, iż zgodnie z treścią art. 19 i art. 20 ustawy kolegialne organy pomocnicze, do których należy Społeczna Rada ds. Osób Niepełnosprawnych działająca przy Prezydencie J. G. zobowiązane są do sporządzenia i udostępnienia protokołów ze swoich posiedzeń.

Jako to bezspornie wynika z przedstawionych okoliczności faktycznych zarówno Społeczna Rada ds. Osób Niepełnosprawnych jak i Prezydent J. G. odmówili skarżącemu udostępnienia treści protokołów z posiedzenia rady z dnia 6 stycznia 2008 r. tym samym złamali obowiązek udostępniania przedmiotowych dokumentów na żądanie skarżącego. Uznać zatem należy, iż dotychczasowe działanie organu stoi w oczywistej sprzeczności z treścią art. 6 k.p.a., ustanawiającego zasadę działania organów zgodnie z prawem. Organ swoim postępowaniem rażąco naruszył również art. 13 i art. 16 ustawy o dostępie do informacji publicznej poprzez nie udzielnie informacji w terminie 14 dni od chwili otrzymania wniosku i nie wydania decyzji odmawiającej udostępnienia przedmiotowych protokołów.

W odpowiedzi na skargę Prezydent Miasta J. G. wniósł o jej oddalenie. Odnosząc się szczegółowo do zarzutów strony skarżącej organ stwierdził, że § 5 ust. 2 rozporządzenia z dnia 25 marca 2003 r. mówi, iż na wniosek organizacji społecznych, a w szczególności organizacji działających na rzecz osób niepełnosprawnych, zainteresowanych udziałem w posiedzeniach wojewódzkiej rady, właściwej ze względu na zasięg ich działania. Organizacje te powiadamiane są o terminach i przedmiocie posiedzeń wojewódzkiej rady. K. Sejmik Osób Niepełnosprawnych takiego wniosku nigdy nie złożył, dlatego też nie był powiadomiony o terminie i przedmiocie posiedzenia Powiatowej Społecznej Rady ds. Osób Niepełnosprawnych. Przepis § 7 tego samego rozporządzenia mówi tylko o tym, że "z posiedzenia wojewódzkiej rady sporządza się protokół, który podpisuje przewodniczący lub, w razie jego nieobecności, wiceprzewodniczący oraz sekretarz", co oznacza, że z każdego posiedzenia Powiatowej Społecznej Rady ds. Osób Niepełnosprawnych sporządzane są protokoły, które podpisuje jej Przewodniczący i Sekretarz.

Postanowienia art. 3 ust. 2 oraz art. 4 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej, określają prawo do informacji publicznej oraz kto jest obowiązany do udostępniania takich informacji. W kontekście tych przepisów należy zaznaczyć, że Powiatowa Społeczna Rada ds. Osób Niepełnosprawnych nie jest podmiotem wykonującym zadania publiczne. Nie jest też podmiotem reprezentującym samorząd terytorialny ani jego jednostki. Nie jest też jednostką organizacyjną miasta. Powiatowa Społeczna Rada ds. Osób Niepełnosprawnych jest podmiotem powołanym przez Prezydenta Miasta, której zadaniem jest inspirowanie przedsięwzięć zmierzających do integracji zawodowej i społecznej osób niepełnosprawnych, opiniowanie projektów uchwał i programów działań na rzecz środowiska niepełnosprawnych. Tak więc jest podmiotem opiniodawczo-doradczym, a jej wnioski i opinie Prezydent Miasta może, ale nie musi uwzględniać.

Przepis art. 6 ust. 1 pkt. 3a i ustawy określa dostęp do informacji publicznej. W świetle tej regulacji, należy podkreślić, że powiatowa Społeczna Rada ds. Osób Niepełnosprawnych nie jest jednostką organizacyjną miasta (władzy publicznej), a protokoły z jej posiedzenia nie stanowią "treści innych wystąpień i ocen dokonywanych przez organy władzy publicznej". Z uwagi na powyższe, jak również w związku z toczącym się postępowaniem wyjaśniającym co do zgodności z prawem zajmowania stanowiska Prezesa K. Sejmiku Osób Niepełnosprawnych, w wyniku cofniętych rekomendacji przez Polski Związek Niewidomych - Zarząd Koła w J. G., wezwanie strony skarżącej pozostawiono bez odpowiedzi.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z przepisem art. 184 Konstytucji RP z 1997 r. oraz art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej.

W świetle obowiązujących przepisów prawa wojewódzki sąd administracyjny, w zakresie swojej kognicji, orzeka między innymi w przedmiocie skarg na bezczynność organów administracji (art. 3 § 2 pkt 8 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm. dalej zwana p.p.s.a.), oceniając postępowanie organów z punktu widzenia zgodności z prawem materialnym i przepisami postępowania administracyjnego.

W piśmiennictwie przyjmuje się, że z bezczynnością organu administracji publicznej mamy do czynienia wówczas, gdy w prawnie określonym terminie organ nie podejmuje żadnych czynności w sprawie lub, gdy wprawdzie prowadził postępowanie w sprawie, jednakże, mimo istnienia ustawowego obowiązku, nie kończy go wydaniem stosownego aktu lub nie podejmuje czynności (zob. Woś, H. Krysiak-Molczyk i M. Romańska, Komentarz do ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Warszawa 2005, s. 86). Wniesienie skargi na "milczenie władzy" jest przy tym uzasadnione nie tylko w przypadku niedotrzymania terminu załatwienia sprawy, ale także w przypadku odmowy wydania aktu mimo istnienia w tym względzie ustawowego obowiązku, choćby organ mylnie sądził, że załatwienie sprawy nie wymaga wydania aktu (zob. J. P. Tarno, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, Warszawa 2006, s. 37). Dla uznania bezczynności konieczne jest zatem ustalenie, że organ administracyjny zobowiązany był na podstawie przepisów prawa do wydania decyzji lub innego aktu albo do podjęcia określonych czynności.

Zgodnie z art. 149 p.p.s.a, istota skargi na bezczynność polega na tym, że sąd, uwzględniając taką skargę, zobowiązuje organ do wydania w określonym terminie aktu lub dokonania czynności lub stwierdzenia albo uznania uprawnienia lub obowiązku wynikających z przepisów prawa.

W sprawie będącej przedmiotem osądu skarżący zarzuca bezczynność Prezydenta Miasta J. G. w zakresie nieudostępnienia protokołu z posiedzenia Społecznej Rady ds. Osób Niepełnosprawnych. Przedmiotem skargi jest zatem prawo do informacji publicznej na podstawie ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. Nr 112, poz. 1198 z późn. zm.) dalej u.d.i.p. Ustawa ta w kompleksowy sposób reguluje procedurę dostępu do informacji publicznej, nie zawiera jednak przepisów, które dotyczyłyby bezczynności organu. Jednocześnie ustawa w bardzo wąskim zakresie odsyła do przepisów kodeksu postępowania administracyjnego stanowiąc, że jedynie w kwestii wydania decyzji stosuje się przepisy k.p.a. Wobec powyższego w przypadku, gdy skarga na bezczynność dotyczy udostępnienia informacji publicznej, nie musi być ona poprzedzona żadnym środkiem zaskarżenia na drodze administracyjnej. Skarga na bezczynność w przedmiotowej sprawie może być wniesiona bez wezwania do usunięcia naruszenia prawa (postanowienie NSA z dnia 31 marca 2008 r., sygn. akt I OSK 262/08).

Ustawa o dostępie do informacji publicznej, stanowiąc generalną zasadę udostępnienia informacji publicznej, przewiduje jednocześnie różne sposoby udostępniania, wymienione w art. 7 ust. 1 u.d.i.p. Jednym z nich jest udostępnianie informacji publicznej na wniosek (art. 10 u.d.i.p.). Wniosek taki złożył skarżący, organ zaś uznał, że nie zachodzą warunki do udzielenia informacji, ponieważ wnioskowane informacje zarówno w zakresie strony podmiotowej, jak i przedmiotowej nie stanowią informacji publicznych w rozumieniu ustawy o dostępie do informacji publicznych.

W pierwszej kolejności należy zatem wyjaśnić, czy informacja, o której udostępnienie wystąpił skarżący stanowi informację publiczną w rozumieniu ustawy o dostępie do informacji publicznej. Jest to niezbędne, aby stwierdzić, że podmiot obowiązany do udostępnienia informacji publicznej pozostaje w bezczynności (wyrok NSA z dnia 10 stycznia 2007 r., sygn. akt. I OSK 50/06, Lex 291197).

Konstytucja RP w art. 61 daje każdemu obywatelowi prawo do uzyskiwania informacji o działalności organów władzy publicznej oraz osób pełniących funkcje publiczne. Prawo to obejmuje również uzyskiwanie informacji o działalności organów samorządu gospodarczego i zawodowego, a także innych osób oraz jednostek organizacyjnych w zakresie, w jakim wykonują one zadania władzy publicznej i gospodarują mieniem komunalnych lub majątkiem Skarbu Państwa. Przepis ten komentowany jest jako określający w sposób jednoznaczny formę dostępu do informacji, jedynie poprzez wgląd w dokumenty oraz wstęp na posiedzenia kolegialnych organów zobowiązanych do udzielenia informacji, co oznaczałoby, że ustanawiając konstytucyjne prawo do informacji publicznej, polski ustawodawca konstytucyjny przyjął rozwiązanie podobne do już istniejących w innych państwach, oparte na koncepcji wglądu obywateli w dokumenty publiczne.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. nr 112, poz. 1198), "każda informacja o sprawach publicznych stanowi informację publiczną w rozumieniu ustawy i podlega udostępnieniu na zasadach i w trybie określonym ustawą". Ponieważ stosowanie w praktyce przepisów zawierających tak niedookreślone pojęcia mogłoby napotykać na trudności, ustawodawca w art. 6 ustawy podjął próbę dookreślenia poprzez wyliczenie, jaki informacje i dokumenty podlegają udostępnieniu jako informacja publiczna. "udostępnieniu podlega informacja publiczna, w szczególności o danych publicznych, w tym a) treść i postać dokumentów urzędowych, w szczególności – treść aktów administracyjnych i innych rozstrzygnięć, dokumentacja przebiegu i efektów kontroli oraz wystąpienia, stanowiska, wnioski i opinie podmiotów ją przeprowadzających, b) stanowiska w sprawach publicznych zajęte przez organy władzy publicznej i przez funkcjonariuszy publicznych w rozumieniu Kodeksu Karnego, c) treść innych wystąpień i ocen dokonywanych przez organy władzy publicznej, d) informacja o stanie państwa, samorządów i ich jednostek organizacyjnych".

Tak sformułowane przepisy ustawy o dostępie do informacji publicznej (art. 1 i art. 6) dały podstawę do przyjęcia przez Naczelny Sąd Administracyjny stanowiska, że informację publiczną stanowi każda wiadomość wytworzona przez szeroko rozumiane władze publiczne oraz osoby pełniące funkcje publiczne, a także inne podmioty, które władzę publiczną realizują lub gospodarują mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa w zakresie tych kompetencji (por. wyrok NSA z 30 października 2002 r., II S.A. 1956/02). Informacja publiczna dotyczy sfery faktów. Jest nią treść dokumentów wytworzonych przez organy władzy publicznej i podmioty niebędące organami administracji publicznej, treść wystąpień, opinii i ocen przez nie dokonywanych, niezależnie do jakiego podmiotu są one kierowane i jakiej sprawy dotyczą. Informację publiczną stanowi więc treść wszelkiego rodzaju dokumentów odnoszących się do organu władzy publicznej, związanych z nim bądź w jakikolwiek sposób dotyczących go. Są nią zarówno treści dokumentów bezpośrednio przez organ wytworzonych, jak i te, których używa się przy realizacji przewidzianych prawem zadań (także te, które tylko w części go dotyczą), nawet gdy nie pochodzą wprost od niego (zob. wyrok WSA w Warszawie z dnia 16 lipca 2008 r. II SA/Wa 721/08 LEX nr 423325).

W wyroku z dnia 24 czerwca 2003 r. sygn. akt. III RN 95/02, Sąd Najwyższy podkreślił, że zakres znaczenia pojęcia "udzielanie informacji" nie powinien być ograniczony w ten sposób, aby obejmowało ono jedynie pochodzący od organu administracji publicznej przekaz pisemny lub ustny albo w innej formie dotyczący działania tego organu. Tymczasem udzielenie informacji to nie tyko dostarczenie (danie) informacji, lecz umożliwienie dostępu do informacji będących w posiadaniu organu. Oznacza to, że organ może być zobowiązany nie tylko do poinformowania o swojej działalności, lecz także do udostępniania źródeł tej informacji. Informacją może być zatem udostępnienie dokumentu, akt, materiałów, które świadczą lub mogą świadczyć o działalności organu. Innymi słowy, oznacza to prawo do informacji przetworzonej przez organ, jak i prawo wglądu do dokumentów (akt, materiałów) będących w posiadaniu tego organu.

Zgodnie z art. 4 u.d.i.p., podmiotami zobowiązanymi do udzielania informacji publicznej są m.in. jednostki organizacyjne wykonujące zadania publiczne lub dysponujące majątkiem publicznym. Jeżeli więc z przepisów prawa wynika, że podmiot realizuje powyższe cele i zadania, to ma obowiązek udzielania informacji o swojej działalności.

W myśl postanowień art. 18 ust. 2 u.d.i.p. posiedzenia kolegialnych organów pomocniczych organów pochodzących z wyborów powszechnych, o których mowa w ust. 1, są jawne i dostępne, o ile stanowią tak przepisy ustaw albo akty wydane na ich podstawie lub gdy organ pomocniczy tak postanowi. Przepis art. 19 u.d.i.p. nakłada na organy wskazane w art. 18 u.d.i.p. obowiązek sporządzania i udostępniania protokołów i stenogramów swoich obrad. Z obowiązku tego organ jest zwolniony w przypadku, gdy sporządza i udostępnia materiały audiowizualne lub teleinformatyczne rejestrujące w pełni obrady.

Skład orzekający w niniejszej sprawie stoi na stanowisku, że regulację art. 18 ust. 2 u.d.i.p. należy interpretować w kontekście konstytucyjnych zasad i norm, co oznacza wykładnię rozszerzającą unormowania zawartego w u.d.i.p. W myśl Konstytucji RP, w państwie demokratycznym, zasadniczo działalność organów realizujących zadania publiczne jest jawna. Wyrażone zaś w art. 61 Konstytucji prawo do informacji zawiera w swej treści uprawnienie do żądania informacji o funkcjonowaniu szeroko pojętych instytucji publicznych. Podejmując próbę wskazania cech, jakie będą przesądzały o tym, że określony podmiot sprawuje funkcję publiczną można uznać, że chodzi o takie funkcje, których sprawowanie ma związek z podejmowaniem działań wpływających bezpośrednio na sytuację innych osób lub łączy się z przygotowaniem rozstrzygnięć dotyczących innych podmiotów. Organy pomocnicze (opiniodawczo-doradcze) w wielu przypadkach wypracowują pewne koncepcje lub stanowiska, które następnie są realizowane przez organy administracji publicznej. Tym samym także działalność tych organów jest jawna – transparentna, a protokoły z ich posiedzeń bądź stenogramy stanowią informację publiczną w rozumieniu u.d.i.p. i powinny być udostępniane.

Zgodnie z art. 44b ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz. U. nr 123, poz. 776 z późn. zm.), działająca przy staroście, Społeczna Rada do Spraw Osób Niepełnosprawnych jest kolegialnym organem opiniodawczo-doradczym. Składa się ona z 5 osób powołanych spośród przedstawicieli działających na terenie danego powiatu organizacji pozarządowych, fundacji oraz przedstawicieli jednostek samorządu terytorialnego - powiatów i gmin. Członków rady powołuje i odwołuje starosta spośród kandydatów zgłoszonych przez organizacje i organy wskazane w ust. 1 (art. 44c ust. 2-3). Kadencja rad trwa 4 lata (art. 44c ust. 6). Do zakresu działania powiatowych rad należy: inspirowanie przedsięwzięć zmierzających do integracji zawodowej i społecznej osób niepełnosprawnych i realizacji praw osób niepełnosprawnych; opiniowanie projektów powiatowych programów działań na rzecz osób niepełnosprawnych; ocena realizacji programów; opiniowanie projektów uchwał i programów przyjmowanych przez radę powiatu pod kątem ich skutków dla osób niepełnosprawnych (art. 44b ust. 2 pkt 1-4). Organizację oraz tryb działania powiatowych społecznych rad do spraw osób niepełnosprawnych, w tym sposób powoływania i odwoływania ich członków oraz częstotliwość posiedzeń określa rozporządzenie Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 25 marca 2004 r. w sprawie organizacji oraz trybu działania wojewódzkich i powiatowych społecznych rad do spraw osób niepełnosprawnych (Dz. U. nr 62, poz. 560).

W świetle obowiązującego prawa nie ulega zatem wątpliwości, że protokół z posiedzenia społecznej rady do spraw osób niepełnosprawnych – organu opiniodawczo-doradczego starosty, realizującego przypisane ustawowo zadania na rzecz urzeczywistniania praw osób niepełnosprawnych poprzez m.in. opiniowanie projektów powiatowych programów działań na rzecz osób niepełnosprawnych, czy opiniowanie projektów uchwał i programów przyjmowanych przez radę powiatu pod kątem ich skutków dla osób niepełnosprawnych, jest informacją publiczną, podlegającą niezwłocznemu udostępnieniu wnioskodawcy. W konsekwencji protokół z posiedzenia w dniu 6 stycznia 2008 r., Społecznej Rady ds. Osób Niepełnosprawnych przy Prezydencie Miasta J. G., na którym dokonano podziału środków pochodzących z Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych dla organizacji pozarządowych, ma - wbrew twierdzeniom Prezydenta Miasta - charakter informacji publicznej i podlega udostępnieniu przez podmiot zobowiązany.

Wniosek skarżącego z dnia 12 czerwca 2008 r. powinien być rozpoznany na podstawie ustawy o dostępie do informacji publicznej. Prawo do informacji publicznej podlega ograniczeniu jedynie ze względu na przesłanki określone w art. 5 ust. 1 i 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej, tzn. ze względu na ochronę informacji niejawnych i innych tajemnic ustawowo chronionych (państwowa, służbowa, skarbowa, statystyczna) oraz prywatność osoby fizycznej lub tajemnicę przedsiębiorcy.

Ustawa o dostępie do informacji publicznej kształtuje prawo do informacji w takim zakresie, w jakim dotyczy organów władzy publicznej w szerokim rozumieniu tego pojęcia. Reguluje zarówno zakres podmiotowy i przedmiotowy stosowania ustawy, procedurę i tryb. W bardzo wąskim zakresie odsyła do przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego, stanowiąc, że jedynie w kwestii wydania decyzji stosuje się k.p.a. Można zatem przyjąć, że procedura dostępu do informacji publicznej uregulowana jest w tej ustawie w sposób kompleksowy.

Zgodnie z art. 13 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej, udostępnienie informacji publicznej na wniosek następuje bez zbędnej zwłoki, nie później jednak niż w terminie 14 dni od dnia złożenia wniosku, natomiast jeżeli informacja publiczna nie może być udostępniona w tym terminie, podmiot obowiązany do jej udostępnienia powiadamia w tym terminie o powodach opóźnienia oraz o terminie, w jakim udostępni informację, nie dłuższym jednak niż 2 miesiące od dnia złożenia wniosku. Zarówno w orzecznictwie sądowym (por. wyrok NSA z 25 lutego 1983 r., II SA 2083/82, wyrok NSA z 20 czerwca 2002 r., II SA/Lu 507/02, wyrok WSA w Warszawie z dnia 11 lutego 2004 r., II SAB 408/03), jak i doktrynie przyjmuje się powszechnie, iż udzielenie informacji publicznej następuje w formie czynności materialno-technicznej. Jednocześnie w przepisie art. 16 ust. 1 przewidziano jednoznacznie, iż odmowa udostępnienia informacji publicznej następuje w formie decyzji administracyjnej, do której stosuje się przepisy k.p.a.. Decyzja odmawiająca udzielenia informacji publicznej może być wydana wyłącznie w ściśle określonych, ustawowych przypadkach i wynikać np. z przepisów o ochronie informacji niejawnych oraz ochrony innych tajemnic ustawowo chronionych albo prywatności osoby fizycznej lub tajemnicy przedsiębiorcy (choć z tym zastrzeżeniem, że ograniczenie to nie dotyczy informacji o osobach pełniących funkcje publiczne, mających związek z pełnieniem tych funkcji, w tym o warunkach powierzenia i wykonywania funkcji oraz przypadku, gdy osoba fizyczna lub przedsiębiorca rezygnują z przysługującego im prawa). W przypadku zatem, gdy organ nie udziela informacji publicznej, powołując się na ochronę danych osobowych jego pracownika lub tajemnicę służbową, nie może milczeć, lecz zobowiązany jest niezwłocznie wydać decyzję administracyjną, podlegającą kontroli sądowej w drodze powództwa do sądu powszechnego o udostępnienie informacji (art. 22 ust. 1 ustawy) lub skargi do sądu administracyjnego (art. 21 ustawy). W przypadku natomiast, gdy organ, do którego skierowano wniosek nie dysponuje daną informacją, zawiadamia o tym składającego wniosek pismem zawierającym w istocie rzeczy określoną informację i będącym odpowiedzią na ten wniosek.

Przy rozpoznaniu wniosku o udostępnienie żądanego protokołu z posiedzenia w dniu 6 stycznia 2008 r. Społecznej Rady ds. Osób Niepełnosprawnych przy Prezydencie J. G., po ustaleniu, rzecz dotyczy informacji publicznej będącej w jego posiadaniu (art. 4 ust. 3 ustawy) organ powinien był w pierwszej kolejności zbadać, czy znajdują się w nim informacje niepodlegające udostępnieniu, tzn. zawierające dane, o których mowa w art. 5 ust. 1 i 2. Dopiero po dokonaniu tych ustaleń należało podjąć czynności zmierzające do udostępnienia protokołów lub wydać decyzję odmawiającą do niego dostępu. Jeżeli jakaś informacja nie może zostać udostępniona, to organ musi ustalić, jakie informacje podlegają ochronie ze względu na to, że są objęte tajemnicą. Musi zatem wskazać, czy dane te objęte są tajemnicą ze względu na ochronę danych osobowych w nich zawartych, czy też ze względu na prawo do prywatności lub tajemnicę państwową, służbową, skarbową, czy też statystyczną (por. wyrok NSA z dnia 11 maja 2006 r. sygn. II OSK 812/05).

Uwzględniając powyższe, na podstawie art. 149 powołanej ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi orzeczono jak w sentencji.

O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 200 i art. 205 § 2 w.w. ustawy.