Wyrok z dnia 2014-01-10 sygn. II SAB/Kr 254/13

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia NSA Anna Szkodzińska Sędziowie: WSA Agnieszka Nawara-Dubiel WSA Iwona Niżnik-Dobosz (spr.) Protokolant: Katarzyna Zbylut po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 10 stycznia 2014 r. sprawy ze skargi B. L. i Z. L. na bezczynność "T" S.A. z siedzibą w K. w przedmiocie udzielenia informacji publicznej I. zobowiązuje "T" S.A. z siedzibą w K. do załatwienia wniosku skarżących z dnia 11 stycznia 2013 r.; II. stwierdza, że bezczynność "T" S.A. z siedzibą w K. miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa; III. wymierza "T" S.A. z siedzibą w K. karę grzywny w wysokości 100,00 zł (sto złotych); IV. zasądza od "T" S.A. z siedzibą w K. na rzecz skarżących B. L. i Z. L. kwotę 360,00 zł (trzysta sześćdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania

Uzasadnienie

B. i Z. małżonkowie L. wnieśli do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie skargę na bezczynność przedsiębiorstwa A. S.A. z siedzibą w K. , polegającą na nieudostępnieniu informacji publicznej na ich wniosek z dnia 11 stycznia 2013 r. w terminie wskazanym w art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. Nr 112, póz. 1198 ze zm., dalej w skrócie u.d.i.p.) przy jednoczesnym niewydaniu rozstrzygnięcia w sprawie odmowy udostępnienia informacji publicznej lub umorzeniu postępowania o udostępnienie informacji publicznej zgodnie z art. 17 ust. 1 u.d.i.p.

W sprawie ustalono następujący stan faktyczny i prawny:

Pismem z dnia 11 stycznia 2013 r. skarżący B. i Z. małżonkowie L. wezwali A. S.A. Oddział w C. do udostępnienia kserokopii decyzji oraz innych dokumentów, na podstawie których na nieruchomości stanowiącej ich własność posadowiona została infrastruktura elektroenergetyczna.

W odpowiedzi na powyższe pismo A. S.A. Oddział w C. odmówiła w drodze pisma z dnia z dnia 20 lutego 2013, znak [...] , wydania żądanych przez wnioskodawców dokumentów, wskazując, że nie jest podmiotem, do którego zastosowanie mają przepisy ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie skarżący podnieśli zarzut bezczynności A. S.A.

Uzasadniając wniesioną skargę, skarżący wskazali na obowiązek stosowania przez skarżoną spółkę, zajmującą się dystrybucją energii elektrycznej, przepisów ustawy o dostępie do informacji publicznej. Ich zdaniem, argumentem jednoznacznie przemawiającym za słusznością takiego stanowiska jest brzmienie art. 4 ust. 1 pkt 5 u.d.i.p., który stanowi, iż zobowiązanymi do udostępniania informacji publicznej, oprócz władz publicznych, są również inne podmioty wykonujące zadania publiczne (...). Skarżący podnieśli, że użycie przez ustawodawcę terminu "zadania publiczne" nie było przypadkowe i oznacza, że zadania publiczne mogą być wykonywane przez różne podmioty niebędące organami władzy publicznej i bez konieczności przekazywania tych zadań. Tak rozumiane "zadanie publiczne" cechuje powszechność i użyteczność dla ogółu, a także sprzyjanie osiąganiu celów określonych w Konstytucji lub ustawie. Skarżący wskazali, że wykonywanie zadań publicznych zawsze wiąże się z realizacją podstawowych publicznych praw podmiotowych obywateli. Dystrybucja energii elektrycznej i inne zadania wykonywane przez przedsiębiorstwo energetyczne ze względu na znaczenie energii elektrycznej dla rozwoju cywilizacyjnego i poziomu życia obywateli, a tym samym urzeczywistniania dobra wspólnego, o którym mowa w art. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej są "zadaniami publicznymi". W świetle powyższych rozważań, żądanie udostępnienia decyzji stanowiących podstawę lokalizacji i budowy linii energetycznych dotyczy "sprawy publicznej" i nakłada na przedsiębiorstwo obowiązek udzielenia informacji.

W dalszej kolejności skarżący odnieśli się do kwestii dopuszczalności niniejszej skargi w świetle art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. jedn. Dz. U. 2012 r. póz. 270 ze zm., dalej jako P.p.s.a.), wskazując, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem sądowoadministracyjnym (wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 24 maja 2006 r. sygn. akt l OSK 601/05) bezczynność zobowiązanego w przedmiocie udzielenie informacji publicznej nie musi być poprzedzona żadnym środkiem zaskarżenia na drodze administracyjnej.

W części końcowej skargi, skarżący podnieśli, iż do dnia sporządzenia skargi

nie otrzymali jakichkolwiek wnioskowanych dokumentów, ani rozstrzygnięcia (decyzji) w sprawie odmowy udostępnienia informacji publicznej, czy też w .sprawie umorzenia postępowania o udostępnienie informacji publicznej.

W odpowiedzi na w/w skargę A. S.A. w K. wniosła o jej oddalenie.

W uzasadnieniu wskazała na strukturę swego akcjonariatu, z której wynika, że 99,51 % akcji posiada A. S.A. z siedzibą w K. , a z kolei w spółce [...] S.A. Skarb Państwa posiada jedynie 30,06% akcji. Nie może zatem znaleźć do niej zastosowania przepis art. 4 ust. 1 pkt 5 u.d.i.p., zgodnie z którym obowiązane do udostępniania informacji publicznej są podmioty reprezentujące inne osoby lub jednostki organizacyjne, które wykonują zadania publiczne lub dysponują majątkiem publicznym, oraz osoby prawne, w których Skarb Państwa, jednostki samorządu terytorialnego lub samorządu gospodarczego albo zawodowego mają pozycję dominującą w rozumieniu przepisów o ochronie konkurencji i konsumentów.

Spółka podniosła, że decyzje uzyskiwane na potrzeby realizacji procesów inwestycyjnych związanych z budową infrastruktury elektroenergetycznej nie dotyczą publicznej sfery jej działalności, ich posiadanie przez Spółkę, która nie jest ich wytwórcą nie należy ani do wykonywania zadań publicznych, ani też gospodarowania mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa.

Dla powstania obowiązku udostępnienia konkretnej informacji niezbędne jest nie tylko wykazanie, iż podmiot, od którego strona skarżąca żąda informacji jest podmiotem wykonującym zadania publiczne (na co powołują się skarżący w uzasadnieniu skargi), ale niezbędne jest także, aby żądana informacja była informacją publiczną w rozumieniu art. 1 oraz art. 3 ust. 2 u.d.i.p. Informacja, której udostępnienia domagają się skarżący, nie ma takiego charakteru.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie zważył, co następuje.

Skarga jest uzasadniona.

Zgodnie z treścią art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów

administracyjnych (Dz. U. z 2002 r. Nr 153, póz. 1269 ze zm.), Sąd Administracyjny

sprawuje wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem. W szczególności, w myśl art. 3 § 2 pkt 8 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. jedn.: Dz. U. z 2012 r., póz. 270 ze zm.), dalej P.p.s.a. - kontrola sądu obejmuje m.in. orzekanie w sprawach skarg na bezczynność: 1) organów w zakresie wydawania przez nie decyzji administracyjnych, 2) postanowień wydanych w postępowaniu administracyjnym na które służy zażalenie albo kończących postępowanie, postanowień rozstrzygających sprawę co do istoty, postanowień wydanych w postępowaniu egzekucyjnym i zabezpieczającym na które służy zażalenie, 3) innych niż wskazane wyżej aktów lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczących uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa oraz 4) pisemnych interpretacji przepisów prawa podatkowego wydawanych w indywidualnych sprawach - art. 3 § 2 pkt 8 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. jedn.: Dz. U. z 2012 r., póz. 270 ze zm.).

Sprawa przedmiotowej bezczynności w zakresie udzielania informacji publicznej podlega kontroli sądu administracyjnego, gdyż udzielanie informacji publicznej stanowi akt lub odpowiednio czynność z zakresu administracji publicznej dotyczące uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa.

Na samym początku skład rozpoznający sprawę ustalił, że spełnione zostały warunki formalne do wystąpienia ze skargą do sądu administracyjnego na bezczynność, gdyż skarga na bezczynność w przedmiocie informacji publicznej nie musi być poprzedzona żadnym środkiem zaskarżenia (por. wyrok NSA z dnia 24 maja 2006 r., l OSK 601/05 LEX nr 236545).

Zdaniem Sądu skarga do sądu administracyjnego na bezczynność organu w przedmiocie dostępu do informacji publicznej nie wymaga poprzedzenia jej środkiem zaskarżenia wskazanym w art. 52 P.p.s.a., ponieważ - zgodnie z treścią art. 16 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej -przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego stosuje się jedynie do decyzji o odmowie udostępnienia informacji publicznej oraz umorzenia postępowania o udostępnienie informacji publicznej. W związku z tym przepisy kpa nie mają zastosowania w zakresie pozostałych czynności podejmowanych przez organ na podstawie ustawy o dostępie do informacji publicznej, w tym do czynności materialno-technicznych w rozumieniu przepisu art. 3 § 2 pkt 4 ustawy P.p.s.a.

Co prawda, art. 52 §3 P.p.s.a. jasno stanowi, że warunkiem dopuszczalności skargi do sądu administracyjnego na akty lub czynności, o których mowa w art. 3 § pkt 4 P.p.s.a. jest wezwanie organu do usunięcia naruszenia prawa - to jednak należy zauważyć, że pojęcie "bezczynności" nie wchodzi w zakres pojęcia "akty lub czynności". Z kolei ustawa o dostępie do informacji publicznej nie wskazuje dodatkowych środków prawnych przeciwko czynnościom podejmowanym w ramach jej realizacji (za wyjątkiem art. 16 ust.1 i 2 ).

W konsekwencji powyższych ustaleń należy przyjąć, że skarga na bezczynność w zakresie udzielenie informacji publicznej jest dopuszczalna bez wzywania właściwego organu do usunięcia naruszenia prawa i ponadto nie są wiążące również żadne terminy do jej skutecznego wniesienia do sądu administracyjnego.

W kontrolowanej sprawie B.L.i Z.L. działając pełnomocnikiem wystąpili pismem z dnia 11 stycznia 2013 do [...] S.A. Oddział w C. o udostępnienie kserokopii decyzji oraz innych dokumentów, na podstawie których na ich nieruchomościach została posadowiona infrastruktura elektroenergetyczna oraz została dokonana jej ewentualna przebudowa.

Żądana przez B.L. i Z.L. informacja nie została im udostępniona do dnia rozprawy przed WSA w Krakowie w dniu 10 stycznia 2014 r.

Zasadniczym i pierwszym problemem prawnym w kontrolowanej sprawie, który wymaga rozwiązania jest ustalenie, czy przedsiębiorstwo energetyczne A. S.A. z siedzibą w K. (a zatem także jego Oddział w C. ) jest podmiotem zobowiązanym do udzielania informacji publicznej o jakim mowa w treści art. 4 ust. 1 ustawy z 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U.nr112, póz. 1198 ze zm., zwana dalej w skrócie u.d.i.p.) Zgodnie z w/w przepisem art. 4 ust. 1 u.d.i.p. "Obowiązane do udostępniania informacji publicznej są władze publiczne oraz inne podmioty wykonujące zadania publiczne, w szczególności:

1) organy władzy publicznej,

2) organy samorządów gospodarczych i zawodowych,

3) podmioty reprezentujące zgodnie z odrębnymi przepisami Skarb Państwa,

4) podmioty reprezentujące państwowe osoby prawne albo osoby prawne samorządu terytorialnego oraz podmioty reprezentujące inne państwowe jednostki organizacyjne albo jednostki organizacyjne samorządu terytorialnego,

5) podmioty reprezentujące inne osoby lub jednostki organizacyjne, które wykonują zadania publiczne lub dysponują majątkiem publicznym, oraz osoby prawne, w których Skarb Państwa, jednostki samorządu terytorialnego lub samorządu gospodarczego albo zawodowego mają pozycję dominującą w rozumieniu przepisów o ochronie konkurencji i konsumentów.

2. Obowiązane do udostępnienia informacji publicznej są organizacje związkowe i pracodawców reprezentatywne, w rozumieniu ustawy z dnia 6 lipca 2001 r. o Trójstronnej Komisji do Spraw Społeczno-Gospodarczych i wojewódzkich komisjach dialogu społecznego (Dz. U. Nr 100, póz. 1080, z późn. zm.), oraz partie polityczne.

3. Obowiązane do udostępniania informacji publicznej są podmioty, o których mowa w ust. 1 i 2, będące w posiadaniu takich informacji". lektura w/w przepisu art 4 ust. 1 u.d.i.p. wskazuje, że obowiązek udostępnienia informacji publicznej nałożony został na "władze publiczne oraz inne podmioty wykonujące zadania publiczne". Wynika stąd, że ustawodawca wyodrębnia podmioty zobowiązane do udzielania informacji publicznej według dwóch kryteriów. Pierwsze kryterium ma charakter ustrojowo-organizacyjny i dotyczy każdego, kto podmiotowo stanowi władzę publiczną lub sprawowanie władzy publicznej stanowi przedmiot jego działania. Drugie kryterium posiada charakter funkcjonalny i w związku z tym sama funkcja wykonywania zadań publicznych kwalifikuje dany podmiot prawa do obowiązku udzielania informacji publicznej.

Przy takiej wykładni prawa istotne jest zatem znaczenie pojęcia zadań publicznych. Zadania publiczne są to przedsięwzięcia określone ustawą, które służą ogółowi, dobru ogółu, z zasady efekty ich realizacji są dostępne publicznie, i z uwagi na swoje znaczenie dla ogółu są realizowane w sposób ciągły.

Sąd w składzie rozpoznającym niniejszą sprawę podziela w całości pogląd wyrażony w wyrokach: NSAz18. 08. 2010 r, sygn.. akt l OSK851/10, Lex737513, w wyroku WSA w Krakowie z 15. 01. 2013 r., sygn. akt SAB 184/12 i wyroku WSAz 27. 02. 2013 r. sygn. akt II SAB/Kr 5/13, że termin ""zadania publiczne" jest pojęciem szerszym od terminu "zadań władzy publicznej" (art. 61 Konstytucji RP). Pojęcia te różnią się przede wszystkim zakresem podmiotowym, bowiem zadania władzy publicznej mogą być realizowane przez organy tej władzy lub podmioty, którym zadania te zostały powierzone w oparciu o konkretne i wyrażone unormowania ustawowe. Pojęcie "zadanie publiczne" użyte w art. 4 ustawy o dostępie do informacji publicznej zamiast pojęcia "zadanie władzy publicznej" użytego w art. 61 Konstytucji RP ignoruje element podmiotowy i oznacza, że zadania publiczne mogą być wykonywane przez różne podmioty niebędące organami władzy i bez konieczności przekazywania tych zadań. Tak rozumiane "zadanie publiczne" cechuje powszechność i użyteczność dla ogółu, a także sprzyjanie osiąganiu celów określonych w Konstytucji lub ustawie. Wykonywanie zadań publicznych oznacza bowiem realizację podstawowych publicznych praw podmiotowych obywateli. Obowiązki operatora systemu dystrybucyjnego wymienia art. 9c ust. 3 Prawa energetycznego. Mając powyższe na uwadze należy uznać, że działalność przedsiębiorstwa energetycznego w tym zakresie dotyczy spraw publicznych w rozumieniu cyt. art. 4 ustawy o dostępie do informacji publicznej ze względu na znaczenie energii elektrycznej dla rozwoju cywilizacyjnego i poziomu życia obywateli, a tym samym urzeczywistnianie dobra wspólnego, o którym mowa w art. 1 Konstytucji RP stanowi "zadania publiczne" i jedynie działalność przedsiębiorstwa energetycznego nie mieszcząca się w katalogu wymienionym w art. 9c*ust. 3 Prawa energetycznego jeżeli dotyczy "sprawy publicznej" nakłada na przedsiębiorstwo obowiązek udzielenia informacji dotyczącej tej sprawy. O obowiązku udostępniania przez przedsiębiorstwa energetyczne żądanej informacji decyduje zatem to czy dotyczy ona "sprawy publicznej" w rozumieniu art. 1 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej".

W takim stanie prawnym, zdaniem składu rozpoznającego, należy uznać, że A. S.A. w K. należy do podmiotów, na których ciążył obowiązek rozpoznania wniosku Skarżących z dnia 11 stycznia 2013 r. dotyczącego udzielenia informacji publicznej - przy czym, co trzeba podkreślić, skład rozpoznający sprawę nie przesądza w sprawie ze skargi na bezczynność w jaki sposób powinien być załatwiony przedmiotowy wniosek.

Z bezczynnością podmiotu zobowiązanego do udzielenia informacji publicznej mamy do czynienia, gdy w prawnie ustalonym terminie podmiot ten nie podjął żadnych czynności w sprawie lub prowadził postępowanie w sprawie, ale mimo istnienia ustawowego obowiązku nie zakończył go wydaniem w terminie decyzji, postanowienia lub też innego aktu, albo nie podjął stosownej czynności. Dla dopuszczalności skargi na bezczynność nie ma znaczenia okoliczność wskazująca na powody, dla których określony akt nie został podjęty lub czynność dokonana, a w szczególności czy bezczynność została spowodowana "zawinioną lub też niezawinioną opieszałością podmiotu", czy też wiąże się z jego przeświadczeniem, że stosowny akt lub czynność w ogóle nie powinna zostać dokonana, przy czym w postępowaniu sądowoadministracyjnym spowodowanym wniesieniem skargi na bezczynność możliwe są różne rozstrzygnięcia. Uwzględnienie skargi na bezczynność organów w sprawach określonych w art. 3 § 2 pkt 1- 4 u.d.i.p. - przy jej zasadności, prowadzi w myśl art. 149 § 1 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi do zobowiązania podmiotu do wydania w określonym terminie aktu lub - w innych przypadkach- do dokonania czynności lub stwierdzenia, albo uznania uprawnienia lub obowiązku wynikających z przepisów prawa.

W wyroku uwzględniającym skargę na bezczynność sąd nie może jednak określić, w jaki sposób powinna być rozpoznana sprawa, w której dany podmiot pozostaje w bezczynności, nie może bowiem nakazywać temu podmiotowi wydania decyzji, postanowienia lub podjęcia czynności określonej treści.

Drugim problemem prawnym do rozstrzygnięcia jest kwestia, czy informacje, o które wnoszą skarżący stanowią informacje publiczne w rozumieniu norm u.d.i.p.

Należy podkreślić, że zgodnie z art. 61 § 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej prawo do uzyskiwania informacji obejmuje również dostęp do dokumentów. Zgodnie z art. 61 § 3 ograniczenie tego prawa może nastąpić wyłącznie ze względu na określone w odrębnych ustawach ochronę wolności i praw innych osób i podmiotów gospodarczych oraz ochronę porządku publicznego, bezpieczeństwa lub ważnego interesu gospodarczego państwa. Zgodnie natomiast z art. 61 ust. 4 Konstytucji udzielania informacji, o których mowa w tym artykule określają ustawy i realizację powyższego przepisu stanowi właśnie ustawa o dostępie do informacji publicznej.

Zgodnie z art. 1 u.d.i.p., każda informacja o sprawach publicznych stanowi informację publiczną w rozumieniu ustawy i podlega udostępnieniu i ponownemu wykorzystywaniu na zasadach i w trybie określonych w niniejszej ustawie, jednak przepisy ustawy nie naruszają przepisów innych ustaw określających odmienne zasady i tryb dostępu do informacji będących informacjami publicznymi. Informacją publiczną będzie każda wiadomość wytworzona lub odnoszona do władz publicznych, a także wytworzona lub odnoszona do innych podmiotów wykonujących funkcje publiczne w zakresie wykonywania przez nie zadań publicznych. Informacja publiczna dotyczy sfery faktów (por. wyrok WSA w Warszawie z 18. 11. 2004 r., II SABAA/a 166/04, Lex nr 164699). Jest nią treść dokumentów wytworzonych przez organy władzy publicznej i podmioty niebędące organami administracji publicznej, treść wystąpień i ocen przez nie dokonywanych, niezależnie do jakiego podmiotu są one kierowane i jakiej sprawy dotyczą (por. wyrok WSA w Warszawie z 31. 08. 2005 r., II SABAA/a 1009/05, Lex nr 188310). Informację publiczną stanowi treść wszelkiego rodzaju dokumentów odnoszących się do podmiotu wykonującego zadania publiczne.

Informacją publiczną będą nie tylko dokumenty bezpośrednio zredagowane i technicznie wytworzone przez taki podmiot, ale przymiot taki będą posiadać także te, których podmiot zobowiązany używa do zrealizowania powierzonych prawem zadań. Informacją publiczną są zatem zarówno treści dokumentów bezpośrednio przez nie wytworzonych, jak i tych, których używają przy realizacji przewidzianych prawem zadań (także te, które tyłków części ich dotyczą), nawet gdy nie pochodzą wprost od nich (por. wyrok WSA w Krakowie 15. 01. 2013 r. sygn.. akt II SAB/Kr 184/12, CBOSA).

Należy podkreślić, że jeśli w momencie otrzymania wniosku podmiot zobowiązany jest w posiadaniu informacji publicznej i nie zachodzą okoliczności odmowy udostępnienia informacji publicznej oraz umorzenia postępowania o udostępnienie informacji publicznej w przypadku określonym w art. 14 ust. 2 omawianej ustawy - o czym stanowi art. 16 ust. 1 ustawy - wówczas zobligowany jest do jej udostępnienia w formie czynności materialno-technicznej, w sposób i w formie zgodnych z wnioskiem, jeśli umożliwiają to środki techniczne, którymi dysponuje (art. 14 ust. 1 u.d.i.p.). Przez pojęcie "sposób udostępnienia informacji wskazany we wniosku" należy w istocie rozumieć formę, w jakiej wnioskodawca domaga się utrwalenia informacji. Formy te zostały alternatywnie przewidziane w art. 12 ust. 2 u.d.i.p., który stanowi, że podmiot

udostępniający informację publiczną jest obowiązany zapewnić możliwość kopiowania t informacji publicznej albo jej wydruk lub przesłania informacji publicznej, albo przeniesienia jej na odpowiedni, powszechnie stosowany nośnik informacji Oznacza to, że udostępniając informacje podmiot jest zobligowany do posłużenia się jedną z tych właśnie form. W razie niemożliwości udostępnienia informacji publicznej zgodnie z wnioskiem, na zasadzie art. 14 ust. 2 u.d.i.p., podmiot powiadamia pisemnie wnioskodawcę o przyczynach braku możliwości udostępnienia informacji zgodnie z wnioskiem i wskazuje, w jaki sposób lub w jakiej formie informacja może być udostępniona niezwłocznie. W takim przypadku, jeżeli w terminie 14 dni od powiadomienia wnioskodawca nie złoży wniosku o udostępnienie informacji w sposób lub w formie wskazanych w powiadomieniu, postępowanie o udostępnienie informacji umarza się, co następuje w formie decyzji, do której stosuje się przepisy kpa (art. 16 ust. 1 ustawy). W tej samej formie podmiot dysponujący informacją publiczną może również odmówić udostępnienia informacji z uwagi na przesłanki ograniczające jej dostępność (wyrok WSA w Opolu z 24. 01. 2012 r. , sygn. akt 68/11, Lex 1107955).

Mając na uwadze powyższe ustalenia stanu prawnego do okoliczności rozpatrywanej sprawy, należy zdaniem składu rozpoznającego uznać, że informacje objęte wnioskiem B.L. i Z.L. z dnia 11 styczna 2013 r. stanowią informacje publiczne w myśl postanowień u.d.i.p. a ich wniosek bezsprzecznie stanowi wniosek o udostępnienie informacji publicznej.

Nie można przy tym uznać, że A. S. A. Oddział w C. uczyniło zadość w/w przepisom informując pismem z dnia 20 lutego 2013 r. Skarżących że nie jest podmiotem zobowiązanym do udzielania informacji publicznych, i że udostępnia tego rodzaju informacje, dokumenty w szczególnych sytuacjach np. na wezwanie sądu. Nie można się także zgodzić, ze stanowiskiem wyrażonym przez A. S.A w K. w odpowiedzi na skargę, iż istotne jest to, że wnioskodawcy zamierzają wykorzystać wnioskowane informacje w postępowaniu sądowym w związku z roszczeniami finansowymi przeciwko spółce, co w istocie stanowić będzie ponowne wykorzystanie informacji, o jakim mowa w art. 23a ust. 2 u.d.i.p. Pierwotny cel publiczny tej dokumentacji, o którą wnioskują skarżący opiera się na wywołaniu skutków prawnych i faktycznych w odniesieniu do nieruchomości skarżących, dokumentacja ta powstała dla określonego obiegu prawnego, w którym mieści się dochodzenie praw przez podmioty mające w tym interes prawny.

Podsumowując powyższe wywody należy uznać, że o ile A. S.A w K. (ew. w poszczególnych oddziałach) jest w posiadaniu dokumentów, o udostępnienie których wnioskowali B.L. i Z.L. , będących podstawą prawną lokalizacji i budowy linii energetycznych na działkach Skarżących, to dokumentacja taka ma charakter informacji publicznej i pozostaje w dyspozycji podmiotu zobowiązanego do udostępniania informacji publicznej w tym zakresie.

Skład rozpoznający sprawę w pełni aprobuje poglądy orzecznictwa sądowoadministracyjnego, podnoszącego, że dokumentacja związana z procesami inwestycyjnymi (w tym decyzje administracyjne, operaty szacunkowe i inne dokumenty) są dokumentami, do których dostęp gwarantuje ustawa o dostępie do informacji publicznej jeżeli znajdują się one w posiadaniu organu, do którego kierowany jest wniosek o taką informację (wyrok WSA w Krakowie z 15. 01. 2013, sygn. Akt II SAB 184/12. CBOSA; wyrok WSA w Poznaniu z 29. 05. 2008 r., IV SA/Po 545/07, Lex 516697, wyrok WSA w Poznaniu z 19. 12 2007 r., IV SA/Po 652/07, Lex nr 460751, wyrok WSA w Krakowie z 27. 02. 2013 , sygn. akt 5/13).

Z art. 10 u.d.i.p. wynika, że informacja publiczna, która nie została udostępniona w Biuletynie Informacji Publicznej lub centralnym repozytorium, jest udostępniana na wniosek w formie ustnej lub pisemnej bez pisemnego wniosku. Zgodnie z art. 17 ust. 1 i ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej, do rozstrzygnięć podmiotów obowiązanych do udostępnienia informacji, niebędących organami władzy publicznej, o odmowie udostępnienia informacji oraz o umorzeniu postępowania o udostępnienie informacji przepisy art. 16 stosuje się odpowiednio, a wnioskodawca może wystąpić do takiego podmiotu o ponowne rozpatrzenie sprawy. Zgodnie z art. 16 ust. 1 u.d.i.p. ustawy odmowa udostępnienia informacji publicznej przez organ władzy publicznej następuje w drodze decyzji.

W tej sytuacji, wniosek B.L. i Z.L. - Spółka powinna rozpoznać na zasadach przewidzianych w ustawie o dostępie do informacji publicznej. Żądana przez Skarżących informacja ma niezaprzeczalnie charakter informacji publicznej, a podmiot, do którego się zwrócili jest bezsprzecznie zobowiązany do udzielenia informacji publicznej.

*

W związku z tym jeżeli A. S.A. z siedzibą w K. jest w posiadaniu wskazanych przez Skarżących dokumentów - powinien zakończyć wszczęte wnioskiem z dnia 11 styczna 2013 r. postępowanie w sposób przewidziany prawem, tj. udzielić informacji publicznej albo wydać decyzję o jej odmowie w sytuacji gdyby zaistniały przesłanki do wydania takiej decyzji. Należy także mieć na uwadze dyspozycje z art. 14 u.d.i.p.

Skoro zatem do dnia wydania tego wyroku przez WSA w Krakowie wniosek Skarżącego nie został załatwiony w sposób przewidziany w/w przepisami ustawy o dostępie do informacji publicznej, a skierowane do Skarżących pismo Spółki z 20 lutego 2013 r. nie odpowiada prawu - oznacza to, że bezczynność podmiotu zobowiązanego nie ustała także po wniesieniu skargi.

W ustalonym stanie faktycznym i prawnym Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie orzekł na podstawie art. 149 § 1 P.p.s.a. jak w punkcie l sentencji.

W punkcie II sentencji Sąd stwierdził na podstawie art. 149 § 1 P.p.s.a., że bezczynność miała' "miejsce z rażącym naruszeniem prawa. Wskazany przepis nie ustala przesłanek rażącego naruszenia prawa pozostawiając tę kwestię do oceny sądu. Skład rozpoznający sprawę mając na uwadze -ukształtowaną prawomocnymi wyrokami sądu administracyjnego i znaną A. S.A. z siedzibą w K. linię orzecznictwa sądów administracyjnych przedstawioną szczegółowo powyżej a także negatywne skutki w postaci naruszenia praw podmiotowych skarżących wynikające z bezczynności A. S.A. z siedzibą w K. - wypowiedział się, że przedmiotowa bezczynność miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa.

W pkt III sentencji Sąd działając na podstawie art. 149 § 2 w zw. z art. 154 § 6 wymierzył A., S.A. z siedzibą w K. karę grzywny w wysokości 100,0 zł. (sto złotych).

O kosztach orzeczono jak w punkcie III sentencji na podstawie art. 200 P.p.s.a.