Właściwość miejscowa i rzeczowa sądu w sprawach o zawezwanie do próby ugodowej (art. 185 § 1 k.p.c.)
Postępowanie pojednawcze (art. 185 k.p.c.)
Żeby zobaczyć pełną treść należy się zalogować i wykupić dostęp.
W postępowaniu o zawezwanie ubezpieczyciela do próby ugodowej w sprawie o roszczenia wynikające z umów ubezpieczeń obowiązkowych lub obejmujących roszczenia z tytułu tych ubezpieczeń właściwy jest sąd określony w art. 185 k.p.c.
Uchwała SN z dnia 18 listopada 2015 r., III CZP 60/15
Standard: 36326 (pełna treść orzeczenia)
Treść art. 185 § 1 wskazuje jednoznacznie, że unormowanie przewidujące w sprawach o zawezwanie do próby ugodowej jeden sąd właściwy miejscowo nadaje tej właściwości cechy właściwości wyłącznej, niepozwalającej na wybór sądu przez wnioskodawcę (przemienność) albo na - zawartą na podstawie art. 46 § 1 k.p.c. - umowę kształtującą właściwość miejscową sądu w tych sprawach (prorogatio fori).
Postępowanie mediacyjne i pojednawcze (art. 183[1]-186 k.p.c.) jest zaliczane do grupy postępowań pomocniczych; jego celem jest polubowne rozwiązywanie sporów - szybkie i pozbawione obciążeń wynikających z zasad prowadzenia postępowania rozpoznawczego.
Postępowania pomocnicze są normowane przepisami bezwzględnie obowiązującymi, mającymi charakter szczególny w stosunku do przepisów regulujących postępowanie główne. Dotyczy to także przepisów o właściwości sądów, która w tym wypadku jest łączona ściśle z właściwością funkcjonalną (por. np. uchwała SN (7) SN z dnia 31 marca 2004 r., III CZP 110/03, oraz uchwały SN z dnia 9 listopada 1994 r., III CZP 143/94, z dnia 5 stycznia 1999 r., III CZP 54/98, i z dnia 24 stycznia 2003 r., III CZP 90/02).
Treść art. 185 § 1 k.p.c. wskazuje, że miejscowa i rzeczowa właściwość sądu w sprawach o zawezwanie do próby ugodowej została uregulowana w sposób zupełny i wyczerpujący, nieprzewidujący jakichkolwiek odstępstw.
Ustawodawca jednoznacznie przywiązał te sprawy do sądu rejonowego, niezależnie od ich wagi oraz innych przesłanek decydujących o rzeczowej właściwości sądu (por. np. art. 17 k.p.c.). Wyraźnie i jednoznacznie ograniczył także kryteria właściwości miejscowej, stwierdzając, że określają ją przesłanki sądu "ogólnie właściwego dla przeciwnika". Oznacza to, że ustawodawca odwołał się do art. 27-30 k.p.c., ulokowanych w oddziale 1 "Właściwość ogólna", określających właściwość miejscową sądu według zasady actor sequitur forum rei, a więc według miejsca zamieszkania lub siedziby pozwanego ("przeciwnika"). Takie odwołania są stosowane także w innych przypadkach, w których ustawodawca - w sposób imperatywny, wyłączający jakiekolwiek odstępstwa - określa sąd miejscowo właściwy według właściwości ogólnej pozwanego lub dłużnika (np. art. 183[13], 505[33], 505[34], 505[36], 781 § 1[2] i 2, art. 843 § 2 i art. 895 k.p.c.).
Podobną metodą, choć stosując niekiedy inne kryteria właściwości, ustawodawca posługuje się przy ustanawianiu właściwości sądu w innych postępowaniach pomocniczych, np. w postępowaniu o zabezpieczenie dowodów (art. 311 k.p.c.), o odtworzenie zaginionych lub zniszczonych akt (art. 719 k.p.c.) lub o wyjawienie majątku (art. 914 k.p.c.).
Postanowienie SN z dnia 1 czerwca 2015 r., III CO 37/15
Standard: 16506 (pełna treść orzeczenia)