Właściwość sądu polskiego do sprostowania w orzeczeniu sądu zagranicznego niedokładności lub omyłek

W postanowieniu z dnia 27 sierpnia 1975 r. I CR 465/75 Sąd Najwyższy przyjął, że sąd polski nie jest powołany do sprostowania w orzeczeniu sądu zagranicznego niedokładności lub omyłek. Jest to konsekwencją założenia, że sprostowania w wyroku niedokładności, błędów pisarskich albo rachunkowych lub innych oczywistych omyłek dokonywać może w zasadzie jedynie sąd, który wydał ten wyrok. Stanowisko to należy podzielić, co wszakże nie oznacza, że instytucja sprostowania w ogóle jest wykluczona w postępowaniu dotyczącym uznawania orzeczeń sądu zagranicznego.

Jeśli niedokładność, błędy pisarskie albo rachunkowe lub inne oczywiste omyłki zaistnieją w orzeczeniu o uznaniu wyroku sądu zagranicznego, to wówczas może znaleźć zastosowanie art. 350 k.p.c. Do takich przypadków nie sposób jednak zakwalifikować sytuacji użycia - w postanowieniu uznającym za skuteczny na obszarze Polski wyrok rozwodowy sądu zagranicznego - imienia uczestniczki postępowania w brzmieniu zawartym w wyroku sądu zagranicznego, odmiennym niż wynikające z polskiego aktu stanu cywilnego.

Za takim stanowiskiem przemawiają:

- po pierwsze, okoliczność, że nie ma niezgodności między rzeczywistą wolą i wiedzą składu orzekającego a ich wyrażeniem na piśmie; przytaczając oznaczenie wyroku sądu zagranicznego, który uznano na terenie Polski, sąd orzekający nie popełnił żadnej niedokładności, a w szczególności oznaczył imię uczestniczki postępowania w brzmieniu użytym w wyroku zagranicznym;

- po wtóre, zachodząca niezgodność w oznaczeniu imienia uczestniczki w akcie małżeństwa (Felicja) oraz w wyroku rozwodowym sądu zagranicznego (Felicitas), mogła być objęta sprostowaniem; właściwy wszakże w tym przedmiocie był sąd zagraniczny;

- po trzecie, w razie wątpliwości co do brzmienia imienia, kierownik urzędu stanu cywilnego obowiązany jest przeprowadzić postępowanie wyjaśniające (art. 22 Prawa o aktach stanu cywilnego), w toku którego może skorzystać z opinii biegłego (art. 84 § 1 k.p.a.); to jest właściwy tryb załatwienia sprawy.

Uchwała SN z dnia 9 maja 1995 r., III CZP 55/95

Standard: 15748 (pełna treść orzeczenia)

Kwestie związane z uznaniem orzeczeń sądów zagranicznych reguluje księga trzecia k.p.c. z 1964 r. w tytule I (art. 1145-1149) części trzeciej. Żadne z unormowań zawartych w tej części k.p.c. nie zajmuje się zagadnieniem sprostowania omyłek w orzeczeniach sądów zagranicznych - będących przedmiotem postępowania - przez sąd polski. Jest to zrozumiałe na tle założenia przyjętego w polskim prawie procesowym, że sprostowania w wyroku niedokładności, błędów pisarskich albo rachunkowych lub innych oczywistych omyłek dokonywać może w zasadzie jedynie sąd, który wydał ten wyrok (art. 350 § 1 i § 3 k.p.c.).

Przy takim założeniu należy dojść do wniosku, że sąd polski nie jest powołany do sprostowania w orzeczeniu sądu zagranicznego niedokładności lub omyłek.

Postanowienie SN z dnia 27 sierpnia 1975 r., I CR 465/75

Standard: 15747 (pełna treść orzeczenia)