Postanowienie z dnia 1975-08-27 sygn. I CR 465/75

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sygn. akt I CR 465/75

Postanowienie z dnia 27 sierpnia 1975 r.

Sąd polski nie jest powołany do sprostowania w orzeczeniu sądu zagranicznego niedokładności lub omyłek.

Przewodniczący: sędzia A. Gola (sprawozdawca). Sędziowie: Z. Masłowski, SW H. Jaślan.

Sąd Najwyższy po rozpoznaniu na posiedzeniu jawnym sprawy z wniosku Zygmunta K. przeciwko Pameli Evelinie S. o uznanie za skuteczny na terenie PRL wyroku sądu zagranicznego na skutek rewizji wnioskodawcy na postanowienie Sądu Wojewódzkiego dla m. st. Warszawy z dnia 10 lutego 1975 r.

rewizję oddalił.

Uzasadnienie

Zygmunt K. domagał się uznania prawomocnego wyroku rozwodowego wydanego przez Wydział Spraw Rozwodowych, Spadkowych i Morskich Sądu Dystryktu York w Wielkiej Brytanii w dniu 24.II.1956 r., orzekającego rozwód jego małżeństwa z Pamelą-Eveliną K. z domu S., zawartego w dniu 5.VII.1948 r. w Haxby.

Wnioskodawca domagał się jednocześnie sprostowania wymienionej w tym orzeczeniu daty zawarcia związku małżeńskiego przez jej określenie na 5.VII.1947 r.

Postanowieniem z dnia 10.II.1975 r. Sąd Wojewódzki uznał ten wyrok za skuteczny na obszarze Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej. Wniosku o sprostowanie daty zawarcia związku małżeńskiego Sąd Wojewódzki nie uwzględnił.

W rewizji wnioskodawca domagał się zmiany zaskarżonego postanowienia przez sprostowanie daty zawarcia związku małżeńskiego.

Sąd Najwyższy zważył, co następuje:

Zasadność rewizji zależna była od odpowiedzi na pytanie, czy sąd polski władny jest - przy okazji postępowania o uznanie orzeczeń sądów zagranicznych - rozstrzygać także wnioski o sprostowanie treści takich orzeczeń.

Na pytanie to należało udzielić odpowiedzi negatywnej.

Kwestie związane z uznaniem orzeczeń sądów zagranicznych reguluje księga trzecia k.p.c. z 1964 r. w tytule I (art. 1145-1149) części trzeciej. Żadne z unormowań zawartych w tej części k.p.c. nie zajmuje się zagadnieniem sprostowania omyłek w orzeczeniach sądów zagranicznych - będących przedmiotem postępowania - przez sąd polski.

Jest to zrozumiałe na tle założenia przyjętego w polskim prawie procesowym, że sprostowania w wyroku niedokładności, błędów pisarskich albo rachunkowych lub innych oczywistych omyłek dokonywać może w zasadzie jedynie sąd, który wydał ten wyrok (art. 350 § 1 i § 3 k.p.c.).

Przy takim założeniu należy dojść do wniosku, że sąd polski nie jest powołany do sprostowania w orzeczeniu sądu zagranicznego niedokładności lub omyłek.

Mając to na uwadze, Sąd Najwyższy z mocy art. 387 k.p.c. postanowił jak wyżej.

OSNC 1976 r., Nr 7-8, poz. 170