Rozstrzygnięcie w sentencji o żądaniach stron
Sentencja wyroku (art. 325 k.p.c.)
Żeby zobaczyć pełną treść należy się zalogować i wykupić dostęp.
Przepisy k.p.c. nie wprowadzają obowiązku wyodrębnienia w oddzielnym punkcie rozstrzygnięcia o powództwie i powództwie wzajemnym. Formuła wyroku (tenor) ma być czytelna, zwłaszcza gdy wyrok uwzględniający świadczenie stanowić będzie tytuł egzekucyjny. Natomiast w przypadku oddalenia powództwa (w tym wypadku powództwa wzajemnego) szata graficzna wyroku (umieszczenie w jednym punkcie wszystkich żądań) nie decyduje o jego wadliwości, skoro orzeczono o żądaniach stron w sposób poprawny procesowo (art. 386 k.p.c.).
Wyrok SN z dnia 26 września 2017 r., II PK 228/16
Standard: 36472 (pełna treść orzeczenia)
Sentencja wyroku powinna dokładnie określać to, o czym orzekł sąd, tak aby ustalenie mocy wiążącej oraz granic podmiotowych i przedmiotowych powagi rzeczy osądzonej nie nastręczało trudności i wyrok był zrozumiały także bez uzasadnienia (art. 325 k.p.c.). Brzmienie sentencji nie może stwarzać wątpliwości co do treści rozstrzygnięcia i musi umożliwiać jego wykonanie. Sentencja wyroku rozstrzyga stanowczo o żądaniach stron w sposób samodzielny.
Orzeczenie sądu ma dotyczyć uwzględnienia powództwa albo oddalenia go. Przesłanki decydujące o jego rodzaju należą w zasadzie do uzasadnienia, chyba że ustawa przewiduje obowiązek zamieszczenia jeszcze innych stwierdzeń, które mogą dotyczyć nawet jednej z przesłanek roszczenia, jak np. art. 57 § 1 k.r.o. (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 marca 1973 r., I CR 189/73, OSNCP 1974, nr 1, poz. 19).
Sentencja wyroku zawiera rozstrzygnięcie sądu o powództwie, a o żądaniach stron, w razie wniesienia powództwa wzajemnego. Zarzuty zgłoszone przez pozwanego, jeżeli są zasadne, mają wpływ na treść rozstrzygnięcia, a niekiedy prowadzą do oddalenia powództwa (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 czerwca 1977 r., III CZP 46/77, OSNCP 1978, nr 1, poz. 6). Z tej przyczyny w sentencji orzeczenia zamieszczany jest ostateczny wynik rozliczenia pretensji stron, według stanu na dzień zamknięcia rozprawy. Zamieszczenie w niej wzmianki, która nie stanowi rozstrzygnięcia, wymaga ustawowej podstawy (np. art. 319 k.p.c.).
Uchwała SN z dnia 26 lutego 2014 r., III CZP 119/13
Standard: 15588 (pełna treść orzeczenia)