Nakłady poczynione na nieruchomość spadkową

Hipotezą przepisów art. 922 § 1 i 3 nie są objęte nakłady poczynione na nieruchomość spadkową po śmierci spadkodawcy. A zatem roszczenie z tytułu tych nakładów nie stanowi długu spadkowego. Rozważania te prowadzą do wniosku, że podstawę rozliczenia z tytułu nakładów koniecznych, dokonanych przez samoistnego posiadacza w złej wierze, stanowią przepisy prawnorzeczowe, regulujące wzajemne stosunki między właścicielem pozbawionym faktycznego władztwa nad rzeczą a jej posiadaczem (art. 226 § 2 k.c.).

Uchwała SN z dnia 24 stycznia 1996 r., III CZP 193/95

Standard: 15232 (pełna treść orzeczenia)

Spadkobiercy obowiązani są do zapłaty za nakłady nie dlatego, że są nabywcami nieruchomości, na której dokonano nakładów, ale dlatego, że są spadkobiercami dłużników. Pogląd, według którego nabywca nieruchomości nie odpowiada za dług z tytułu nakładów, gdyż jest to osobisty dług zbywcy - dotyczy zbycia w drodze umownej i nie ma nic wspólnego z sytuacją powstającą wskutek dziedziczenia.

Pomiędzy spadkobiercami pozwanymi o zapłatę pieniężną długu spadkowego nie zachodzi współuczestnictwo konieczne, każdy ze spadkobierców odpowiada za długi spadku podzielnie w stosunku do swego udziału w spadku i każdy z nich może być osobno pozwany o zapłatę stosownej części długu. Taki stan rzeczy powstaje już z chwilą otwarcia spadku.

 Wyrok SN z dnia 6 czerwca 1963 r., II CR 585/62

Standard: 61883 (pełna treść orzeczenia)