Transkrypcja zagranicznego aktu stanu cywilnego

Organ dokonujący przeniesienia zagranicznego aktu stanu cywilnego do polskich ksiąg stanu cywilnego ma obowiązek zbadać, czy akt ten nie zawiera treści sprzecznych z polskim porządkiem prawnym lub czy nie zachodzą obawy co do jego prawidłowości (art. 107 p.a.s.c.).

Skutkiem transkrypcji jest powstanie polskiego aktu stanu cywilnego, który niejako odrywa się od aktu, na którym został oparty i jego dalsze losy są w polskim porządku prawnym niezależne od losów zagranicznego aktu stanowiącego podstawę transkrypcji (uchwała SN z 20 listopada 2012 r., III CZP 58/12).

Jak wskazuje się w doktrynie, celem transkrypcji jest posługiwanie się w jej wyniku polskim aktem stanu cywilnego przed organami administracji publicznej bez konieczności każdorazowego dokonywania tłumaczenia przysięgłego (zob. M. Wojewoda [w:] System prawa prywatnego. Prawo prywatne międzynarodowe. Tom 20c, red. M. Pazdan, Warszawa 2015, s. 595).

W związku z powyższym transkrypcja aktu urodzenia musi być przeprowadzona na podstawie przepisów polskiego prawa, a w przypadku aktu urodzenia, w akcie transkrybowanym muszą się znaleźć dokładnie te same dane co w akcie urodzenia mającym charakter rejestracyjny (art. 60 p.a.s.c.). Znaczenie użytych w nim pojęć powinno być spójne z ich rozumieniem na gruncie prawa polskiego. Wynika z tego, że dane zawarte w polskim akcie urodzenia (w tym nazwiska, imiona oraz nazwiska rodowe, daty i miejsce urodzenia rodziców – art. 60 pkt 4 p.a.s.c.), niezależnie czy sporządzonym na podstawie samego zdarzenia czy w wyniku transkrypcji, muszą uwzględniać treść przepisów polskiego prawa (tak: uchwała NSA z 2 grudnia 2019 r., II OPS 1/19).

Wyrok NSA z dnia 13 grudnia 2023 r., II OSK 641/21

Standard: 79963 (pełna treść orzeczenia)