Miejsce zamieszkania a miejsce zameldowania
Miejsce zamieszkania osoby fizycznej (art. 25 k.c.)
Żeby zobaczyć pełną treść należy się zalogować i wykupić dostęp.
Samo zameldowanie, będące kategorią prawa administracyjnego, służy wyłącznie celom ewidencyjnym i nie przesądza o miejscu zamieszkania w rozumieniu prawa cywilnego. Z zameldowaniem nie jest związane domniemanie, że określa ono miejsce zamieszkania; jakkolwiek zameldowanie może być uznane za jedną z przesłanek do wyciągnięcia prawidłowego wniosku, a więc ułatwiających ustalenie miejsca zamieszkania. (np: postanowienie SN z dnia 26.03.1973 r. I CZ 38/73, postanowienie SN z dnia 03.05.1973 r., I CZ 48/1973, postanowienie NSA z dnia 15.02.2006 r., I OW 231/05).
Zameldowanie na pobyt stały nie wystarcza więc samo przez się do przyjęcia zamieszkania danej osoby w określonej miejscowości w rozumieniu art. 25 kc.
Skoro zameldowanie ma charakter porządkowy i służy wyłącznie celom ewidencyjnym, a zatem rejestracji danych o miejscu pobytu osób, nie ma podstaw by utożsamiać je z miejscem zamieszkania. Wniosków tych nie zmienia fakt, iż w wielu przypadkach może ono, tj. zameldowanie, pełnić funkcję elementu uzupełniającego całokształt stanu faktycznego.
Wyrok SR w Gdyni z dnia 24 marca 2017 r., I1 C 46/17
Standard: 10072 (pełna treść orzeczenia)
Funkcja meldunku polega na identyfikacji faktycznego miejsca pobytu osób i daniu temu wyraz w zbiorze informacji, jakim jest ewidencja.
Ewidencja ludności polega na rejestracji danych o miejscu pobytu osób. Osoba przebywająca na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej jest obowiązana wykonywać obowiązek meldunkowy określony w ustawie. W myśl art. 4, obowiązek meldunkowy polega na zameldowaniu się w miejscu pobytu stałego lub czasowego.
Cel obowiązku meldunkowego jest jednoznacznie rozumiany w orzecznictwie, jako: "(...) zapewnienie prawidłowego funkcjonowania ewidencji ludności, która polega na rejestracji danych o miejscu pobytu (adresie) osób, jak też służy ochronie interesów samych zainteresowanych (umożliwia odnalezienie tych osób).
Organy właściwe w sprawach ewidencji ludności winny podejmować wszelkie działania w celu zapewnienia zgodności zapisów ewidencji ludności z rzeczywistym miejscem pobytu osób, na których ciąży obowiązek zameldowania lub wymeldowania. Istotę ewidencji ludności stanowi gromadzenie informacji w zakresie danych o miejscu pobytu osób. Chodzi o to, by dane te odpowiadały stanowi faktycznemu i nie tworzyły fikcji meldunkowej. Organy prowadzące ewidencję mają obowiązek podejmować wszelkie czynności służące rejestracji prawdziwych danych o miejscu pobytu osób." (patrz wyrok z 21 marca 2008 r., IV SA/Wa 75/08, wyrok NSA z 21 lipca 2011 r., II OSK 1216/10).
Wyrok NSA z dnia 27 maja 2014 r., II OSK 3075/12
Standard: 73400 (pełna treść orzeczenia)
Standard: 73402