Wyrok z dnia 2014-05-27 sygn. II OSK 3075/12

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Małgorzata Dałkowska-Szary Sędziowie sędzia NSA Bożena Popowska /spr./ sędzia del. NSA Leszek Kiermaszek Protokolant starszy inspektor sądowy Marcin Sikorski po rozpoznaniu w dniu 27 maja 2014 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej Wojewody Mazowieckiego od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 20 września 2012 r. sygn. akt IV SA/Wa 668/12 w sprawie ze skargi U. W. na decyzję Wojewody Mazowieckiego z dnia [...] lutego 2012 r. nr [...] w przedmiocie odmowy zameldowania oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 20 września 2012 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, sygn. akt II SA/Wa 668/12 w sprawie ze skargi U.W. na decyzję Wojewody Mazowieckiego z dnia [...] lutego 2012 r. nr [...] w przedmiocie odmowy zameldowania, uchylił zaskarżoną decyzję oraz utrzymaną nią w mocy decyzję Prezydenta m.st. Warszawy z dnia [...] listopada 2011 roku o nr [...].

Wyrok ten zapadł w następującym stanie faktycznym i prawnym.

Decyzją z dnia [...] maja 2011 r., nr [...] wydaną na podstawie art. 47 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych (Dz.U. z 2006 r. Nr 139, poz. 993 j.t. ze zm.- dalej jako ustawa o ewidencji) Prezydent m. st. Warszawy orzekł o odmowie zameldowania U.W.na działce nr [...] na terenie Rodzinnego Ogrodu Działkowego"P." przy ul. K. [...] w W.. W uzasadnieniu decyzji Prezydent m. st. Warszawy wskazał, że kompleks Rodzinnego Ogrodu Działkowego "P." nie ma nadanego numeru porządkowego. Zgodnie z art. 9b pkt 2 ustawy o ewidencji, adres określa się przez podanie: w gminach, które uzyskały status miasta - nazwy miasta (dzielnicy), ulicy, numeru, domu i lokalu, nazwy województwa oraz kodu pocztowego. W sytuacji kiedy U.W.wniosła o zameldowanie na działce nr [...] na terenie ww. ogrodów przy ul. K. [...] w W., z uwagi na brak możliwości określenia adresu w rozumieniu art. 9b pkt 2 powołanej ustawy, zasadna była odmowa zameldowania strony na ich terenie.

Wojewoda Mazowiecki, po rozpoznaniu odwołania U. W., decyzją z dnia [...] sierpnia 2011 r., nr [...] uchylił decyzję organu I instancji i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia. Wskazał m.in. na konieczność podjęcia przez Prezydenta m. st. Warszawy "kroków zmierzających do wszczęcia z urzędu postępowania w sprawie nadania numeru porządkowego dla budynku, w którym U.W. chce dokonać zameldowania na pobyt stały".

W wyniku przeprowadzonego uzupełniającego postępowania wyjaśniającego, organ I instancji decyzją z dnia [...] listopada 2011 r., nr [...], ponownie orzekł o odmowie zameldowania U.W.na pobyt stały na działce nr [...] na terenie Rodzinnego Ogrodu Działkowego "P." przy ul. K. [...] w W..

Decyzją z dnia [...] lutego 2012r. Nr [...] Wojewoda Mazowiecki działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000r. nr 98, poz. 1071 ze zm. - dalej jako k.p.a) w związku z art. 47 ust. 2 oraz art. 10 ust. 1 ustawy o ewidencji, po rozpatrzeniu odwołania U.W.od decyzji Prezydenta m.st. Warszawy z dnia [...] listopada 2011r., utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję. Organ odwoławczy wskazał, że we wniosku o zameldowanie na pobyt stały U.W. wskazała adres: ul. K. [...] w W., działka nr [...]. Z akt sprawy wynika, iż kompleks Rodzinnych Ogrodów Działkowych "P." zajmuje całą parzystą stronę ulicy K. w W. i nie ma tam żadnego budynku mieszkalnego /k-11/. Ponadto organ odwoławczy podkreślił, że z pisma Delegatury Biura Geodezji i Katastru Dzielnicy Targówek m. st. Warszawy z dnia [...] września 2011 r. wynika, że zgodnie z art. 47a ust. 4 pkt 5 lit. a ustawy z dnia 17 maja 1989 r. Prawo geodezyjne i kartograficzne (Dz. U. z 2010 r., nr 193, poz. 1287 j.t. - dalej jako prawo geodezyjne) ewidencja miejscowości, ulic i adresów zawiera dane adresowe określające numery porządkowe budynków mieszkalnych oraz innych budynków przeznaczonych do stałego lub czasowego przebywania ludzi. W związku z tym, że na terenie, który stanowi Rodzinny Ogród Działkowy "P.", nie jest ujawniony w ewidencji gruntów i budynków żaden budynek, w świetle przywołanych powyżej przepisów, nie jest możliwe ustalenie numeru porządkowego dla nieruchomości (działek). Wojewoda Mazowiecki wskazał, że zgodnie z art. 47 ust. 1 i 2 ustawy o ewidencji w związku z art. 9 b ust. 1 tej ustawy, zameldowania dokonuje się pod oznaczonym adresem, w rozumieniu ust. 2 tego artykułu. Zameldowanie lub wymeldowanie osoby może, w ocenie organu, nastąpić wyłącznie w nieruchomości, która została zidentyfikowana w odpowiedniej dokumentacji. Taką dokumentację stanowi m. in. księga wieczysta nieruchomości, jak również dane zawarte w katastrze nieruchomości prowadzonym przez właściwą jednostkę organizacyjną w urzędzie gminy. Niedopuszczalnym jest zatem zameldowanie osoby w określonym budynku, jeżeli brak jest dokumentów wskazujących na istnienie takiego budynku w rejestrach. W niniejszej sprawie ustalono zaś, że adres pod którym U.W. chce dokonać zameldowania na pobyt stały, tj. działka nr [...] na terenie Rodzinnego Ogrodu Działkowego "P." przy ul. K. [...] w W., nie istnieje.

Skargę na powyższą decyzję wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie U.W. wskazując, że w 2001 r. w Powiatowym Inspektoracie Nadzoru Budowlanego złożyła wyjaśnienie dotyczące okoliczności bezprawnego pobudowania budynku. Została wówczas ukarana mandatem za użytkowanie budynku mieszkalnego bez wymaganego pozwolenia, dotyczącego domku na działce rekreacyjnej nr [...] na terenie ogródków działkowych, działka nr [...] z obrębu [...]. O tym fakcie został powiadomiony Wydział Architektury i Budownictwa Dzielnicy Targówek. Z uwagi na to, że nie posiada żadnego innego lokalu, zamieszkała w tym miejscu na stałe. Podniosła, że działka nr [...] mieści się na terenie Ogrodu Działkowego: "P."- nr działki [...] w obrębie [...] przy ulicy K. (nie K. [...]) w W. z kodem pocztowym [...] w województwie m.. Ma zatem ona konkretny adres, który pozwala na identyfikację obiektu znajdującego się na jej terenie, a więc spełnia przesłankę z art. 9 b ustawy o ewidencji. Zdaniem skarżącej, pod wskazanym przez nią adresem istnieje adres i budynek.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie, podtrzymując stanowisko zawarte w zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uwzględnił skargę i uchylił zaskarżoną decyzję oraz utrzymaną nią w mocy decyzję Prezydenta m.st. Warszawy z dnia [...] listopada 2011 roku o nr [...].

Sąd I instancji, przywołując przepisy art. 5, art. 6 ust 1, art. 10 ust. 1, stwierdził, że każdy obywatel polski przebywający na terenie RP ma obowiązek zameldowania się w miejscu stałego pobytu, którym jest zamieszkiwanie w określonej miejscowości pod określonym adresem z zamiarem stałego przebywania, jeśli przebywa w tej miejscowości pod tym samym adresem dłużej niż trzy doby, obowiązany jest zameldować się na pobyt stały lub czasowy najpóźniej przed upływem czwartej doby, licząc od dnia przybycia. Zatem, pobyt stały w danym lokalu oznacza zamieszkiwanie w określonej miejscowości pod oznaczonym adresem z zamiarem stałego lub długotrwałego przebywania z wolą koncentracji w danym miejscu swoich spraw życiowych, w tym założenia ośrodka osobistych i majątkowych interesów (por. wyrok NSA z dnia 14 maja 2001 r., V SA 1496/00, LEX nr 54454).

Sąd I instancji zaznaczył, że w art. 9b ustawy o ewidencji ustawodawca wskazał, iż adres w gminach, które uzyskały status miasta określa się poprzez podanie: nazwy miasta, ulicy, numeru domu i lokalu, nazwy województwa oraz kodu pocztowego. Sąd podkreślił, iż zgodnie z art. 9b ust. 2 ustawy o ewidencji, zameldowanie w lokalu służy wyłącznie celom ewidencyjnym i ma na celu potwierdzenie faktu pobytu w danym lokalu. Celem ewidencji ludności jest zatem odzwierciedlanie przez właściwe organy w stosownym rejestrze danych faktycznych o rzeczywistym zamieszkiwaniu i przebywaniu osób pod wskazanym adresem.

Sąd I instancji podzielił pogląd prezentowany w dotychczasowym orzecznictwie sądów administracyjnych, iż faktyczne przebywanie w pomieszczeniu będącym altaną na działce rekreacyjnej o stosownym numerze, położonej na nieruchomości przy danej ulicy, uzasadnia uwzględnienie wniosku o zameldowanie. Zgłoszenie takie pozwala na realizację funkcji ewidencji ludności, gdyż umożliwia ustalenie dokładnego miejsca pobytu osób przebywających w altanie (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 19 czerwca 2002 r. sygn. akt II SA/Łd 1963/00, OSP 2003, Nr 5 poz. 69, s. 297-299 z glosą aprobującą B. Adamiak).

Jak zauważył Sąd I instancji, rolą organów meldunkowych jest jedynie zbadanie rzeczywistego pobytu wnioskodawcy we wskazanym przez niego pomieszczeniu pod oznaczonym adresem. Ze znajdującego się w aktach sprawy protokołu kontroli meldunkowej wynikało, że na wskazanej przez skarżącą działce nr [...] znajduje się murowany budynek mieszkalny z użytkowym poddaszem, w którym przebywa stale skarżąca. Podnoszona zatem przez organy okoliczność, iż budynek ten nie figuruje w katastrze nieruchomości, nie może stanowić przesłanki uzasadniającej odmowę zameldowania skarżącej w budynku, który jak same wskazują organy nie tylko w rzeczywistości istnieje ale jest również zamieszkiwany przez skarżącą .

Jednocześnie Sąd I instancji wskazał, że z akt sprawy wynika, iż podany przez skarżącą adres (ul. K. bez nr [...]) funkcjonuje w obrocie prawnym jako siedziba Zarządu POD "P.", a wysyłana pod ten adres korespondencja jest skutecznie doręczana, co wskazuje, iż nie ma problemów z identyfikacją podmiotu znajdującego się pod wskazanym przez skarżącą adresem, który nie zawiera numeru budynku, a jedynie nazwę ulicy.

Sąd I instancji uznał, że podany przez skarżącą adres (działka nr [...] na terenie Rodzinnego Ogrodu Działkowego " P." przy ul. K. w W., [...] W.), wbrew stanowisku prezentowanemu przez orzekające w sprawie organy, spełnia wszelkie wymogi niezbędne do precyzyjnego wskazania miejsca pobytu skarżącej.

Skargę kasacyjną od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 20 września 2012 r., sygn. akt II SA/Wa 668/12, wywiódł Wojewoda Mazowiecki, zaskarżając go w całości. Wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji, a także zasądzenie kosztów postępowania za II instancję.

Na podstawie art. 174 pkt 2 w zw. z art. 176 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm. dalej jako p.p.s.a.), organ zarzucił zaskarżonemu wyrokowi naruszenie prawa materialnego i niewłaściwe zastosowanie art. 9b ust. 1 ustawy o ewidencji poprzez przyjęcie, iż faktyczne przebywanie w pomieszczeniu, będącym altaną na działce rekreacyjnej o stosownym numerze, położonej na nieruchomości przy danej ulicy, uzasadnia uwzględnienie wniosku o zameldowanie, a zgłoszenie takie pozwala na realizacje funkcji ewidencji ludności, gdyż umożliwia ustalenie dokładnego miejsca pobytu osób przebywających w altanie. Organ wskazując przepisy art. 9b ust 2 ustawy o ewidencji, art. 2 pkt 8, art. 20 ust 1 pkt 3 ustawy prawo geodezyjne oraz § 70 rozporządzenia Ministra Rozwoju Regionalnego i Budownictwa z dnia 29 marca 2001 r. w sprawie ewidencji gruntów i budynków (Dz.U. z 2001 r. Nr 38 poz. 454 ze zm. dalej jako rozporządzenie) podnosi, że numer lokalu jest jedną z danych porządkowych zawartych w publicznych rejestrach. Określenie numeru lokalu w ramach adresu służy precyzyjnemu przyporządkowaniu miejsca zamieszkania w budynku, gdzie istnieje więcej niż jeden lokal. Zameldowanie lub wymeldowanie osoby, zdaniem skarżącego kasacyjnie, może nastąpić wyłącznie w nieruchomości, która została zidentyfikowana w odpowiedniej dokumentacji. Taką dokumentację stanowi m.in. księga wieczysta nieruchomości jak również dane zawarte w katastrze nieruchomości prowadzonym przez właściwą jednostkę organizacyjną w urzędzie gminy. Niedopuszczalne jest zatem zameldowanie osoby w określonym lokalu, jeżeli brak jest dokumentów wskazujących na wyodrębnienie danego lokalu z nieruchomości.

W odpowiedzi na skargę kasacyjną U.W. stwierdziła, że skarga kasacyjna nie zasługuje na uwzględnienie albowiem zaskarżony wyrok odpowiada prawu.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył co następuje:

Stosownie do art. 183 § 1 ustawy p.p.s.a., Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej.

W rozpoznawanej sprawie nie zachodzi żadna z okoliczności skutkujących nieważnością postępowania, o jakich mowa w art. 183 § 2 p.p.s.a. i nie zachodzi żadna z przesłanek, o których mowa w art. 189 p.p.s.a., które Naczelny Sąd Administracyjny rozważa z urzędu dokonując kontroli zaskarżonego skargą kasacyjną wyroku. Wobec tego Naczelny Sąd Administracyjny przeszedł do zbadania zarzutów kasacyjnych.

Przedmiotem kontroli Sądu I instancji była decyzja Wojewody Mazowieckiego z dnia [...] lutego 2012 r. nr [...] w przedmiocie odmowy zameldowania, utrzymująca w mocy decyzję Prezydenta m.st. Warszawy z dnia [...] listopada 2011 roku o nr [...] o odmowie zameldowania U.W. na pobyt stały na działce nr [...] na terenie Rodzinnego Ogrodu Działkowego "P." przy ul. K. [...] w W.

W skardze kasacyjnej podniesiono jeden zarzut, powołując się art. 174 pkt 2 p.p.s.a., mianowicie naruszenie prawa materialnego i niewłaściwe zastosowanie art. 9b) ust. 1 ustawy o ewidencji. Należy zauważyć, że art. 174 pkt 2 wskazuje jako podstawę kasacji naruszenie przepisów postępowania, a art. 174 pkt 1 wymienia naruszenie prawa materialnego. Powyższa pomyłka nie wpływa jednak na rozpoznanie skargi kasacyjnej.

Argumentacja skargi kasacyjnej opiera się na wskazanych przepisach ustawy o ewidencji, ustawy Prawo geodezyjne i kartograficzne oraz rozporządzenia Ministra Rozwoju Regionalnego i Budownictwa z dnia 29 marca 2001 r. w sprawie ewidencji gruntów i budynków. Zdaniem organu, ze wskazanych przepisów wynika konieczność formalistycznego podejścia do interpretacji pojęcia adres, zamieszczonego w 9b) ust. 1 ustawy o ewidencji, z uwzględnieniem – jako jednego z jego niezbędnych elementów – numeru lokalu.

Według orzekającego Naczelnego Sądu Administracyjnego, takie formalistyczne podejście, bazujące na gramatycznej wykładni powołanych przepisów, nie jest uprawnione zwłaszcza dlatego, że nie uwzględnia celów ustawy o ewidencji, w tym instytucji meldunku.

Poniżej Naczelny Sąd Administracyjny wskaże argumenty, które pozwalają uznać, że rację w sprawie zameldowania skarżącej ma Sąd I instancji.

W myśl art. 1 ust. 1 i 2 ustawy o ewidencji, normuje ona sprawy ewidencji ludności i dowodów osobistych. Ewidencja ludności polega na rejestracji danych o miejscu pobytu osób. Osoba przebywająca na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej jest obowiązana wykonywać obowiązek meldunkowy określony w ustawie. W myśl art. 4, obowiązek meldunkowy polega na zameldowaniu się w miejscu pobytu stałego lub czasowego. Cel obowiązku meldunkowego jest jednoznacznie rozumiany w orzecznictwie, jako: "(...) zapewnienie prawidłowego funkcjonowania ewidencji ludności, która polega na rejestracji danych o miejscu pobytu (adresie) osób, jak też służy ochronie interesów samych zainteresowanych (umożliwia odnalezienie tych osób). Organy właściwe w sprawach ewidencji ludności winny podejmować wszelkie działania w celu zapewnienia zgodności zapisów ewidencji ludności z rzeczywistym miejscem pobytu osób, na których ciąży obowiązek zameldowania lub wymeldowania. Istotę ewidencji ludności stanowi gromadzenie informacji w zakresie danych o miejscu pobytu osób. Chodzi o to, by dane te odpowiadały stanowi faktycznemu i nie tworzyły fikcji meldunkowej. Organy prowadzące ewidencję mają obowiązek podejmować wszelkie czynności służące rejestracji prawdziwych danych o miejscu pobytu osób." (patrz wyrok z 21 marca 2008 r., sygn. akt IV SA/Wa 75/08; LEX nr 481438, wyrok NSA z 21 lipca 2011 r. sygn. akt II OSK 1216/10 opubl. CBOIS).

Jak wynika z powyższej wykładni wskazanych przepisów ustawy, którą Naczelny Sąd Administracyjny w pełni akceptuje, funkcja meldunku polega na identyfikacji faktycznego miejsca pobytu osób i daniu temu wyraz w zbiorze informacji, jakim jest ewidencja. Faktu dotyczącego miejsca pobytu określonej osoby nie może przekreślić to, że ustawa o rodzinnych ogrodach działkowych nie zakłada, by przeznaczeniem działek było zaspokojenie potrzeb mieszkaniowych. W tym kierunku kształtuje się też orzecznictwo na tle art. 13 ust. 4 ustawy o ogrodach działkowych (Dz. U. z 2005 r. Nr 169 . poz.1419 ze zm.), któremu obecnie odpowiada art. 12 ustawy z dnia 13 grudnia 2013 r. o rodzinnych ogrodach działkowych (Dz. U. z 2014 r. poz. 40). Naczelny Sąd Administracyjny w pełni identyfikuje się z tezami wyroku z 10 marca 2009 r. (sygn. akt III SA/Po 467/08; LEX nr 555205): "1. Obowiązek meldunkowy uznać należy w świetle Konstytucji za instytucję wynikającą z klauzuli ochrony porządku publicznego, mającą także związek z ochroną praw i interesów jednostki. 2. Nieuprawnione jest stanowisko, że zameldowanie może nastąpić tylko w budynku lub lokalu mieszkalnym przeznaczonym na cele mieszkaniowe. Wykorzystywanie altany działkowej do zaspokajania potrzeb mieszkaniowych wbrew przeznaczeniu działki rekreacyjnej określonemu w art. 13 ust. 4 ustawy z dnia 8 lipca 2005 r. o rodzinnych ogrodach działkowych (Dz. U. Nr 169, poz. 1419 ze zm.), nie wpływa na obowiązek organu meldunkowego rejestracji danej osoby w miejscu faktycznego pobytu." Podobny w swej istocie jest pogląd wyrażony w wyroku NSA z 14 marca 2008 r. (sygn. akt IOSK 238/07; LEX nr 505248): "Nie jest rzeczą organu właściwego w sprawach ewidencji ludności dokonywanie oceny, czy określony obiekt budowlany nadaje się na miejsce pobytu ludzi w rozumieniu prawa budowlanego i prawa zagospodarowania przestrzennego i uzależnienie od tej oceny możliwości zameldowania."

Stanowiska wyrażone w ostatnio cytowanych wyrokach pokazują, że w praktyce orzeczniczej rozumie się określenie "lokal" używane w ustawie, w znaczeniu potocznym, zamiennie m. in. z pojęciami: budynek, obiekt budowlany. Zdaniem NSA, jest to zgodne z intencją prawodawcy, który posłużył się określeniem nieostrym, uznając jego zdefiniowanie jako niecelowe (por. § 146 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z 20 czerwca 202 r. w sprawie "Zasad techniki prawodawczej", Dz. U. Nr 100, poz. 908). Powyższe znajduje potwierdzenie w treści art. 10 ustawy o ewidencji, która posługuje się zwrotem "zameldowanie w lokalu", a nie: "pod wskazanym adresem", które to pojęcie zamieszczone jest w art. 9b) ust. 1 ustawy o ewidencji i obejmuje m. in. numer lokalu. Można też dodać, że ustawa o ewidencji nie posługuje się pojęciem "lokalu" w rozumieniu ustawy z 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz. U. Nr 71, poz. 733 ze zm.). Ta ustawa nie jest bowiem ustawą "podstawową" w dziedzinie, do której przynależy stosowana w niniejszej sprawie ustawa, tj. ustawa o ewidencji. (tak też w wyroku NSA z 21 lipca 2011 r. sygn. akt II OSK 1216/10 opubl. CBOIS)

W świetle powyższych ustaleń, Naczelny Sąd Administracyjny akceptuje w pełni tezę, iż przepisy ustawy, przewidujące instytucję zameldowania jako potwierdzenie faktu pobytu, służą wyłącznie celom ewidencyjnym (rejestrowym), co powoduje brak możliwości odmowy zameldowania na pobyt stały osób faktycznie przebywających w danym pomieszczeniu, jedynie w oparciu o literalną wykładnię art. 9b ust 2 pkt 1 ustawy (wyrok NSA z 4 czerwca 2008 r., sygn. akt II OSK 608/07, LEX nr 459306).

Biorąc powyższe pod uwagę, Naczelny Sąd Administracyjny nie podziela stanowiska skarżącego kasacyjnie, że prawidłowa wykładnia odnośnych przepisów winna doprowadzić do wniosku, że nie można dokonać zameldowania osób przebywających w altanie rodzinnego ogrodu działkowego, niezależnie od tego, że właśnie tam jest ich stałe miejsce pobytu, tylko dlatego, że altana nie jest lokalem, który jest zamieszczony w publicznych rejestrach takich jak księga wieczysta czy kataster nieruchomości. Zresztą skarżący kasacyjnie sam osłabia swoją argumentację wskazując, że "Określenie numeru lokalu w ramach adresu służy precyzyjnemu przyporządkowaniu miejsca zamieszkania w budynku gdzie istnieje więcej niż jeden lokal." Stan faktyczny w niniejszej sprawie nie wskazuje na taki przypadek.

W świetle powyższych uwag, zarzut naruszenia art. 9b) ust. 1 ustawy o ewidencji poprzez błędne jego zastosowanie nie może się ostać.

Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego, Sąd I instancji właściwie zinterpretował wskazany przepis i prawidłowo ocenił jego błędne zastosowanie przez organy orzekające w postępowaniu administracyjnym.

Mając powyższe na uwadze, Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 184 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2012 r. Nr 270 ze zm.) oddalił skargę kasacyjną.