Umowa o świadczenie usług turystycznych - charakterystyka
Umowa o świadczenie usług turystycznych
Z treści pozwu wynika więc jednoznacznie, że powodowie w niniejszej sprawie dochodzili zarówno roszczeń odszkodowawczych jak i roszczeń o zadośćuczynienie. Stosownie zaś do treści artykuł 5 dyrektywy rady z dnia 13 czerwca 1990 roku w sprawie zorganizowanych podróży wakacji i wycieczek numer 90/314, Dziennik Unii Europejskiej numer 1990/158/59, państwa członkowskie podejmują wszelkie niezbędne kroki w celu zapewnienia odpowiedzialności organizatora i lub punktu sprzedaży detalicznej wobec konsumenta za niewłaściwe wykonanie zobowiązań wynikających z umowy, niezależnie od tego czy obowiązki te mają być wykonane przez organizatora i lub punkt sprzedaży detalicznej czy usługodawcę. Zgodnie z ustępem drugim powołanego przepisu w odniesieniu do szkody wyrządzonej konsumentowi w wyniku niewykonania lub nienależytego wykonania umowy państwa członkowskie podejmą niezbędne kroki w celu zagwarantowania odpowiedzialności organizatora i lub punktu sprzedaży detalicznej, chyba, że niewykonanie lub nienależyte wykonanie umowy nie wynika ani z ich winy ani z winny innego usługodawcy a jest wynikiem zaniedbań, które ujawnią się w trakcie wykonywania umowy spowodowanej przez konsumenta, takich zaniedbań, które spowodowane są przez osobę trzecią niezwiązaną ze świadczeniem usług objętych umową i których nie można było przewidzieć lub uniknąć oraz braków spowodowanych siłą wyższą lub zdarzeniem, którego organizator i lub punkt sprzedaży detalicznej lub usługodawca nawet zachowując należytą staranność nie mógł przewidzieć lub im zapobiec. W kwestiach szkód wynikających z niewykonania lub nienależytego wykonania usług objętych imprezą, państwa członkowskie mogą dopuszczać ograniczenie wysokości odszkodowania zgodnie z konwencjami międzynarodowymi regulującymi takie usługi. Na wypadek szkody innej niż uszkodzenie ciała wynikłej na skutek niewykonania lub nienależytego wykonania usług objętych imprezą państwa członkowskie mogą dopuszczać w rozsądnych granicach umowne ograniczenie wysokości odszkodowania ustęp 3 artykułu 5 stanowi, że bez uszczerbku dla ustępu drugiego akapit 4 można zastrzec, że wyłączenie przepisów ustępu 1 i 2 w drodze klauzuli umownej nie jest dopuszczalne.
Zgodnie z wyrokiem Trybunału Sprawiedliwości z dnia 12 marca 2002 roku w sprawie C 168/00 artykuł 5 dyrektywy numer 90/ 314 w sprawie zorganizowanych podróży wakacji i wycieczek, należy interpretować jako przyznając, co do zasady konsumentom prawo do zadośćuczynienia za szkodę niematerialną wynikającą z niewykonania lub nienależytego wykonania usług stanowiących zorganizowane wakacje. Powyższa dyrektywa implementowana została przez wszystkie państwa Unii Europejskiej, także przez Polskę, co nastąpiło ustawą z dnia 29 sierpnia 1997 roku o usługach turystycznych a ściślej nowelą do tej ustawy wprowadzoną ustawą z dnia 8 grudnia 2000 roku o zmianie ustawy o szkolnictwie wyższym, ustawy o wyższych szkołach zawodowych, ustawy o transporcie kolejowym i ustawę o usługach turystycznych oraz ustawę kodeks postępowania cywilnego, ustawę prawo o ustrojów sądów powszechnych i ustawę o działach administracji rządowej w związku z dostosowaniem do prawa Unii Europejskiej, dziennik ustawy numer 122 pozycja 1314.Podstawowe znaczenie w tym zakresie miało uchwalenie artykułu 11a, będącego odpowiednikiem artykułu 5 ustęp 1 i 2 dyrektywy numer 90 przez 314 statuującego odpowiedzialność organizatora imprezy turystycznej podróży za szkody wyrządzone klientowi konsumentowi w wyniku niewykonania lub nienależytego wykonania umowy.
Stosownie do treści artykułu 11a, ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku o usługach turystycznych organizator turystyki odpowiada za niewykonanie lub nienależyte wykonanie umowy o świadczenie usług turystycznych, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest spowodowane wyłącznie. Punkt 1 działanie lub zaniechaniem klienta. Punkt 2 działanie lub zaniechaniem osób trzecich nieuczestniczących wykonywania usług przewidzianych w umowie, jeżeli tych działań lub zaniechań nie można było przewidzieć ani uniknąć, albo punkt 3 siłą wyższą. Zgodnie z ustępem 2 powołanego przepisu wyłączenie odpowiedzialności za niewykonanie lub nienależyte wykonanie umowy w przypadkach wymienionych w ustępie 1 nie zwalnia organizatora turystyki od obowiązku udzielenia w czasie trwania imprezy turystycznej pomocy poszkodowanemu klientowi.
Zgodnie z treścią artykułu 11b, ustęp 1 powołanej ustawy nie można w drodze umowy wyłączyć lub ograniczyć odpowiedzialności określonej w artykule 11a z zastrzeżeniem ustępu 2 i 3. Ustęp 2 artykułu 11b, stanowi, że odpowiedzialność za szkodę wyrządzoną klientowi w skutek niewykonania lub nienależytego wykonania umowy o świadczenie usług turystycznych, może być ograniczona tylko wówczas, gdy określa to umowa międzynarodowa, której stroną jest Rzeczypospolita Polska. Ustęp 3 powołanego przepisu stanowi, że organizatorzy turystyki w umowach z klientami mogą ograniczyć odpowiedzialność za niewykonanie lub nienależyte wykonanie usług w czasie imprezy turystycznej do dwukrotności ceny imprezy względem każdego klienta, przy czym zgodnie z ustępem 4 ograniczenia, o którym mowa w ustępie 3 nie może dotycz szkód na osobie.
Podstawową przesłanką odpowiedzialności kontraktowej organizatora turystyki w przypadku odpowiedzialności za niewykonanie lub nienależyte wykonywanie umowy jest wystąpienie szkody, artykuł 11a, ustawy o usługach turystycznych w związku z artykułem 471 kodeksu cywilnego.
Wyrok SR w Kielcach z dnia 18 lutego 2016 r., VIII C 1278/14
Standard: 7903 (pełna treść orzeczenia)
Zgodnie z art. 11a ust. 1 i 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. o usługach turystycznych (tj. Dz.U. z 2004r., Nr 223, poz. 2268 ze zm., dalej zwana u.u.t.) organizator turystyki odpowiada za niewykonanie lub nienależyte wykonanie umowy o świadczenie usług turystycznych, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest spowodowane wyłącznie: 1) działaniem lub zaniechaniem klienta; 2) działaniem lub zaniechaniem osób trzecich, nieuczestniczących w wykonywaniu usług przewidzianych w umowie, jeżeli tych działań lub zaniechań nie można było przewidzieć ani uniknąć, albo 3)siłą wyższą (ust. 1).
Wyłączenie odpowiedzialności za niewykonanie lub nienależyte wykonanie umowy, w przypadkach wymienionych w ust. 1, nie zwalnia organizatora turystyki od obowiązku udzielenia w czasie trwania imprezy turystycznej pomocy poszkodowanemu klientowi (ust. 2).
Przepis ten stanowi samodzielną podstawę odpowiedzialności umownej, zakorzenioną w regulacji prawa unijnego, a przepisy kodeksu cywilnego mają zastosowanie do odpowiedzialności z tytułu niewykonania lub nienależytego umowy o podróż tylko w zakresie nieuregulowanym ustawą o usługach turystycznych (art.11 u.u.t.).
Odpowiedzialność organizatora turystyki za nienależyte wykonanie zobowiązania opiera się na zasadzie ryzyka, z której może się on zwolnić jedynie za pomocą wykazania jednej z trzech powyżej opisanych przesłanek egzoneracyjnych, a nie jak w art. 471 k.c., kiedy dłużnik zwalnia się poprzez wykazanie, że nie ponosi winy za nienależyte wykonanie zobowiązania.
Przy tym zgodnie z art. 474 k.c. zakresem odpowiedzialności organizatora turystyki na zasadzie ryzyka objęte są także działania i zaniechania osób, z pomocą których organizator zobowiązanie wykonywa, jak również osób, którym wykonanie zobowiązania powierza czyli między innymi za osoby świadczące usługi hotelarskie (zob. także uchwała SN z dnia 25 lutego 1986 r., III CZP 2/86, wyrok z dnia 13 stycznia 1989 r., III CZP 112/88). Oznacza to, że organizator nie może się uwolnić się od odpowiedzialności wykazując, że powierzył wykonanie określonej usługi profesjonaliście, co ma miejsce w przypadku reżimu odpowiedzialności deliktowej (zob. art. 429 k.c.).
Uregulowana w ustawie o usługach turystycznych odpowiedzialność kontraktowa organizatora turystyki odmiennie także, niż w przypadku zasad ogólnych reżimu tej odpowiedzialności daje podstawę do domagania się naprawienia szkody niemajątkowej czyli zadośćuczynienia. Rozszerzenie zakresu naprawienia szkody powstałej w wyniku nienależytego wykonania umowy stanowi efekt implementacji art. 5 dyrektywy Rady z dnia 13 czerwca 1990r., nr 90/314, w sprawie zorganizowanych podróży, wakacji i wycieczek (Dz. Urz. WE L 158 z 23 czerwca 1990, s. 59) i w związku art. 11a u.u.t. powinien być wykładany w sposób zgodny z postanowieniami dyrektywy. Nie budzi zaś wątpliwości, że pojęcie szkody na gruncie dyrektywy jest traktowane w sposób szeroki, obejmując wszelkie uszczerbki tak majątkowe jak i niemajątkowe, co potwierdziło zarówno orzeczenie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 12 marca 2002 r. w sprawie S. L. (...) GmbH (TS C 168/00) jak i uchwała Sądu Najwyższego z dnia 19 listopada 2010 r. w sprawie III CZP 79/10. Wprawdzie oba te orzeczenia zapadły w stanie faktycznym, w którym uszczerbek niemajątkowy polegał na „zmarnowaniu urlopu”, niemniej jednak na wymagający równie daleko idącej rekompensaty należy uznać uszczerbek w postaci trwałej utraty zdrowia czyli naruszenia najistotniejszego dobra osobistego człowieka.
Z powyższego wynika jednoznacznie, że reżim odpowiedzialności kontraktowej w przypadku, gdy strony były związane umową o świadczenie usług turystycznych, a szkoda jest wynikiem nienależytego wykonania umowy jest dla poszkodowanego korzystniejszy i w związku z tym, z zasady powinien być stosowany. Zaniechanie dokonania oceny roszczeń powoda w świetle tej regulacji, zwłaszcza, że powód powoływał się na umowę łączącą strony, stanowi nierozpoznanie istoty sprawy, co skutkować musiało uchyleniem wyroku i przekazaniem sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.
Wyrok SA we Wrocławiu z dnia 30 maja 2014 r., I ACa 455/14
Standard: 7904 (pełna treść orzeczenia)