Pozapracownicza aktywność pracownika przebywającego na zwolnieniu lekarskim

Świadczenia z chorobowego ubezpieczenia społecznego mają umożliwić leczenie osobie niezdolnej do pracy, czego konsekwencją jest niemożność wykonywania pracy w okresie zwolnienia lekarskiego, a uświadomienie tego (celu udzielonego zwolnienia lekarskiego) jako faktu powszechnie znanego nie wymaga żadnego dodatkowego pouczenia. Jeżeli zatem ubezpieczona, jak w niniejszej sprawie, przedkłada za sporne okresy zaświadczenia lekarskie (ZUS ZLA), a jednocześnie, w tych samych okresach świadczy pracę zarobkową, to wprowadza w ten sposób organ rentowy co do okoliczności warunkujących powstanie prawa do zasiłku chorobowego (por. wyroki SN: z dnia 26 lipca 2017 r., I UK 287/16; z dnia 12 września 2018 r., III UK 124/17; z dnia 29 stycznia 2019 r., III UK 11/18; z dnia 13 czerwca 2019 r., III UK 157/18).

Wyrok SN z dnia 11 września 2019 r., III UK 217/18

Standard: 62913 (pełna treść orzeczenia)

Zachowanie pracownika wyjeżdżającego na wczasy (wycieczkę) w okresie korzystania ze zwolnienia lekarskiego może być kwalifikowane jako ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych wówczas, gdy przekreśla cel zwolnienia lekarskiego, którym jest powrót do zdrowia i tym samym odzyskanie zdolności do pracy. W ten sposób pracownik godzi bowiem w dobro pracodawcy i działa sprzecznie ze swoimi obowiązkami (lojalności wobec pracodawcy i świadczenia pracy). Innymi słowy, podejmowanie czynności mogących przedłużyć okres choroby godzi w dobro podmiotu zatrudniającego (por. wyroki z dnia 5 grudnia 2000 r., I PKN 120/00; z dnia 26 września 2001 r., I PKN 638/00; z dnia 24 czerwca 2013 r., II PK 324/12).

Postanowienie SN z dnia 18 kwietnia 2018 r., II PK 163/17

Standard: 62367 (pełna treść orzeczenia)

Legalne działania pozwanego pracodawcy podjęte w celu sprawdzenia (kontroli) zakazanego wykonywania pracy podczas zwolnienia lekarskiego skarżącej, które doprowadziły do jej natychmiastowego zwolnienia z pracy, choćby następnie została ona przywrócona do pracy ze względu na niewystarczająco istotną przyczynę rozwiązania stosunku pracy, nie stanowiły dyskryminacji w zatrudnieniu (art. 18[3a] k.p.), nawet gdy pozwany pracodawca wcześniej nie stosował tego typu kontroli legalności wykorzystywania lekarskich zwolnień od pracy w stosunku do innych niezdolnych do pracy pracowników już dlatego, że legalne działania pracodawcy, a zwłaszcza te, które potwierdziły naruszenie zasad wykorzystywania lekarskich czasowych zwolnień od pracy w innym celu niż odzyskanie zdolności do pracy nie mogą być równocześnie uznane za dyskryminujące skarżącą pracownicę, która według miarodajnych ustaleń wykorzystywała zwolnienie lekarskie niezgodnie z jego celem.

Wyrok SN z dnia 25 stycznia 2017 r., II PK 341/15

Standard: 61478 (pełna treść orzeczenia)