Zezwolenie na prowadzenie domu pomocy społecznej
Zezwolenie na prowadzenie domu pomocy społecznej (art. 57 u.p.s.)
Żeby zobaczyć pełną treść należy się zalogować i wykupić dostęp.
Fundacja, która w ramach działalności statutowej chce prowadzić placówkę całodobowej opieki nad osobami w podeszłym wieku, przewlekle chorymi oraz niepełnosprawnymi (co treść statutu potwierdza), powinna uzyskać zezwolenie właściwego wojewody.
Art. 67 ust. 1 u.p.s ma zastosowanie do działalności, o której mowa w art. 69 u.p.s., który wprost wskazuje, iż w przypadku prowadzenia przez podmioty, o których mowa w art. 57 ust. 1 pkt 2, tj. m.in. fundacje i stowarzyszenia w ramach działalności statutowej, placówek zapewniających całodobową opiekę osobom niepełnosprawnym, przewlekle chorym lub w podeszłym wieku, stosuje się art. 67 ust. 1-3 i art. 68.
Wyrok WSA z dnia 7 lutego 2018 r., I SA/Wa 1052/17
Standard: 86373 (pełna treść orzeczenia)
W art. 57 ust. 3 ustawodawca określił warunki, jakie muszą być spełnione przez podmioty ubiegające się o zezwolenie na prowadzenie domu pomocy społecznej, wymieniając w pkt 1 "spełnienie warunków określonych w niniejszej ustawie". Ogólnie sformułowana treść tego przepisu może rzeczywiście skłaniać do przyjęcia szerokiego jego rozumienia, należy jednak pamiętać, że chodzi o warunki rozpoczęcia działalności w zakresie prowadzenia zinstytucjonalizowanej formy pomocy społecznej, w oparciu o zezwolenie udzielone przez właściwy w tej sprawie organ państwa, którego działanie podporządkowane jest zasadzie określonej w art. 6 K.p.a.
Brzmienie art. 57 w żaden sposób nie uzasadnia poglądu o uznaniowym charakterze zezwolenia wydawanego na podstawie tego przepisu. Przeciwnie, z uwagi na fakt, że zezwolenie dotyczy prowadzenia komunalnej jednostki organizacyjnej, której warunki utworzenia i prowadzenia przez uprawniony podmiot zostały szczegółowo określone w ustawie, zasadny jest pogląd, że mamy do czynienia z decyzją związaną właściwego wojewody, przy czym związanie to musi zamykać się w zakresie ustawowych wymagań, jakie ustawodawca postawił przed podmiotem ubiegającym się o zezwolenie; w przeciwnym razie nie można byłoby wykluczyć zarzutu dowolności w działaniu organu decydującego o udzieleniu zezwolenia.
W katalogu tych wymagań nie mieści się obowiązek wykazania przez wnioskujący o zezwolenie podmiot spełnienia wymagań określonych w art. 122 ust. 1. Za takim poglądem przemawia w pierwszej kolejności wykładnia logiczna omawianych przepisów ustawy. Ze względów racjonalnych na etapie rozpatrywania wniosku o wydanie zezwolenia na prowadzenie domu pomocy społecznej nie można mówić o wymaganiach kwalifikacyjnych w stosunku do osoby, która zostanie powołana na stanowisko kierownika jednostki, która jeszcze prawnie nie istnieje.
Przepis art. 122 ust. 1 ustawy o pomocy społecznej usytuowany w rozdziale zatytułowanym "Pracownicy socjalni" ustanawia wymogi kwalifikacyjne wobec osoby kierującej jednostką organizacyjną, a więc jednostką organizacyjną już działającą czy to na podstawie zezwolenia udzielonego w trybie i na warunkach określonych w art. 57, czy też działającą na zasadzie zezwolenia warunkowego, o jakim mowa w art. 152 ustawy.
Wyrok NSA z dnia 26 października 2010 r., I OSK 972/10
Standard: 86372 (pełna treść orzeczenia)