Pomoc „osobie usamodzielnianej” mającej na celu jej usamodzielnienie i integrację ze środowiskiem (art. 88 - 90 u.p.s.)

Rozstrzygnięcie w kwestii pomocy na usamodzielnienie ma charakter aktu związanego (publicznego prawa podmiotowego), którego treść jest zdeterminowana spełnieniem trzech podstawowych przesłanek, określonych w hipotezach wyżej powołanych norm prawnych.

Po pierwsze – musi zaistnieć stan "usamodzielnienia" osoby w rozumieniu art. 88 ust. 1 u.p.s.;

Po drugie - jeśli usamodzielnienie następuje w rodzinie, to dochód na osobę w rodzinie nie może przekraczać 200% kwoty kryterium dochodowego (art. 89 ust. 5 pkt. 2 u.p.s. – w dacie składania wniosku kryterium dochodowe, zgodnie z art. 8 ust. 1 pkt. 2 u.p.s. wynosił 316 zł);

Po trzecie – osoba usamodzielniana zobowiązała się do realizacji indywidualnego programu usamodzielnienia, opracowanego wspólnie z opiekunem usamodzielnienia, zatwierdzonego przez kierownika powiatowego centrum pomocy rodzinie (art. 88 ust. 6 u.p.s.);

Nie budzi zatem wątpliwość, iż muszą one zostać wyjaśnione przez organy podejmujące decyzję w sprawie przyznania pomocy na usamodzielnienie. Jeśli ustalenia organu są pozytywne tj. stwierdzi on zaistnienie tych przesłanek łącznie podejmuje decyzje przyznająca określone świadczenie na usamodzielnienie.

Określenie wysokości tego świadczenia zostało pozostawione do uznania organu właściwego w sprawie. 

Organ załatwiający sprawę udzielenia pomocy na zagospodarowanie w pierwszym rzędzie będzie zobligowany dokonać ustaleń w kwestii przesłanek koniecznych do przyznania świadczenia, natomiast dopiero po tym (niejako w drugim etapie stosowania prawa) podjąć rozstrzygnięcie ustalające wartość udzielanej pomocy na zagospodarowanie. Jeszcze inaczej rzecz ujmując, bez wyjaśnienia pierwszej kwestii, która warunkuje samo przyznanie świadczenia nie ma możliwości decydowania o jego wysokości.

Wyrok WSA z dnia 2 października 2014 r., IV SA/Gl 1344/13

Standard: 85989 (pełna treść orzeczenia)

Opinia opiekuna usamodzielnienia nie stanowi wymaganej dokumentacji, o jakiej mowa w art. 106 ust. 3 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. z 2009 r., Nr 175, poz. 1362 z późn. zm.), która powinna zostać przedłożona wraz z wnioskiem o przyznanie pomocy pieniężnej na kontynuowanie nauki.

Na zasadzie art. 88 ust. 1 pkt 2, ust. 3 i ust. 6 ustawy o pomocy społecznej osoba, która osiągnęła pełnoletność w rodzinie zastępczej, zostaje objęta pomocą mającą na celu jej życiowe usamodzielnienie i integrację ze środowiskiem przez pracę socjalną, a także pomocą pieniężną na kontynuowanie nauki, przy czym pomoc ta przysługuje osobie, która przebywała w rodzinie zastępczej co najmniej rok, a warunkiem jej uzyskania jest zobowiązanie się osoby usamodzielnianej do realizacji indywidualnego programu usamodzielnienia, opracowanego wspólnie z opiekunem usamodzielnienia, zatwierdzonego przez kierownika powiatowego centrum pomocy rodzinie.

Wyrok WSA z dnia 30 lipca 2012 r., II SA/Op 261/12

Standard: 85982 (pełna treść orzeczenia)

Pomimo, iż przepis art. 88 ust. 6 ustawy – w swym literalnym brzmieniu - jako warunek uzyskania przez osobę usamodzielnianą pomocy na zagospodarowanie w formie rzeczowej, wskazuje samo zadeklarowanie się tej osoby do realizacji indywidualnego programu usamodzielniania, to należy uznać, iż przerwanie realizowanego już programu może stanowić podstawę do odmowy przyznania przedmiotowej pomocy. W literaturze przyjmuje się bowiem, iż przyznanie pomocy na usamodzielnianie następuje pod warunkiem realizacji programu (por. W. Maciejko, P. Zaborniak: Ustawa o pomocy społecznej. Komentarz. Warszawa 2010, s. 379).

Wyrok WSA z dnia 31 maja 2012 r., II SA/Lu 328/12

Standard: 85981 (pełna treść orzeczenia)