Art. 13 ust. 2 u.p.s. jako samodzielna podstawa do zawieszenia prawa tymczasowo aresztowanego do świadczeń z pomocy społecznej.
Prawo do świadczeń skazanego na karę pozbawienia wolności (art. 13 u.p.s.)
Żeby zobaczyć pełną treść należy się zalogować i wykupić dostęp.
Z kategorycznego brzmienia przepisu art. 13 ust. 2 ustawy o pomocy społecznej wynika, że "osobie tymczasowo aresztowanej zawiesza się prawo do świadczeń z pomocy społecznej". W tej sytuacji organ orzekający był zobowiązany do zawieszenia prawa do pobierania przez skarżącego w okresie tymczasowego aresztowania zasiłku stałego z pomocy społecznej.
Wyrok WSA z dnia 18 maja 2017 r., II SA/Sz 115/17
Standard: 85401 (pełna treść orzeczenia)
Przyznane świadczenie z pomocy społecznej zawiesza się po bezspornym ustaleniu prawomocności postanowienia o tymczasowym aresztowaniu, a art. 13 ust. 2 ustawy o pomocy społecznej stanowi samodzielną podstawę do zawieszenia prawa do świadczeń z pomocy społecznej.
Decyzja o zawieszeniu zasiłku okresowego podjęta w trybie art. 13 ust. 2 nie wymaga jednoczesnej zmiany decyzji przyznającej to świadczenie, chyba, że zachodzi któraś z przesłanek wymienionych w art. 106 ust. 5 ustawy o pomocy społecznej.
Kategoryczne brzmienie art. 13 ust. 2 ustawy nie wyłącza obowiązku zawieszenia prawa do świadczeń od dnia tymczasowego aresztowania nawet w sytuacji upływu okresu zasiłkowego przed datą wydania decyzji.
Wyrok WSA z dnia 9 września 2009 r., II SA/Op 223/09
Standard: 85391 (pełna treść orzeczenia)