Wyrok z dnia 2017-05-18 sygn. II SA/Sz 115/17

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Marzena Iwankiewicz, Sędziowie Sędzia NSA Stefan Kłosowski,, Sędzia WSA Maria Mysiak (spr.), Protokolant starszy sekretarz sądowy Małgorzata Płocharska-Małys, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 18 maja 2017 r. sprawy ze skargi Ł. S. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie zawieszenia prawa do świadczeń pomocy społecznej oddala skargę.

Uzasadnienie

Dyrektor Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej w S., działając

z upoważnienia Burmistrza Miasta S., decyzją z dnia [...], nr [...], na podstawie art. 13 ust. 2, art. 106 ust. 5 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. z 2013 r., poz. 182 ze zm.), zawiesił od dnia [...] na okres tymczasowego aresztowania prawo do świadczenia z pomocy społecznej przyznanego decyzją z dnia [...], nr [...].

W uzasadnieniu organ I instancji podał, że decyzją [...] z dnia [...] przyznano Ł.S., reprezentowanemu przez matkę K.S., świadczenie w postaci zasiłku stałego od [...] do chwili ustania potrzeby.

Dalej organ I instancji wyjaśnił, że pismem Zakładu Karnego w S. została przekazana Miejskiemu Ośrodkowi Pomocy Społecznej informacja o tymczasowym aresztowaniu Ł.S. od dnia [...]. Według organu I instancji zaistniałe okoliczności mają istotny wpływ na uprawnienia do udzielonego świadczenia z pomocy społecznej w postaci zasiłku stałego.

Odwołanie od powyższej decyzji złożyła w imieniu Ł.S. pełnomocnik K.S.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w K. decyzją z dnia [...], nr [...], na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. kodeks postępowania administracyjnego (j.t.: Dz. U. z 2016 r. poz. 23) i art. 13 ust. 2 ustawy z dnia 12 października 2004 r. o pomocy społecznej (j.t.: Dz. U. z 2015 r. poz. 163), po rozpatrzeniu wniesionego odwołania, utrzymało w mocy zaskarżoną decyzję.

W uzasadnieniu decyzji Kolegium na wstępie przytoczyło treść przepisu art. 13 ust. 2 ustawy o pomocy społecznej. Następie wskazało, że jak wynika z akt sprawy postanowieniem z dnia [...], sygn. akt [...] Sąd Rejonowy w S. II Wydział Karny zastosował wobec Ł.S. środek zapobiegawczy od dnia [...] w postaci tymczasowego aresztowania na okres 3 miesięcy.

Od powyższej decyzji skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w S., w imieniu syna Ł.S., wniosła K.S. zarzucając, że decyzja jest bardzo dotkliwie krzywdząca dla inwalidy.

W odpowiedzi na skargę organ II instancji podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko w sprawie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w S. zważył co następuje:

Stosownie do art. 1 § 1 i § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (j.t.: Dz. U. z 2016 r. poz. 1066 ze zm.), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości m.in. poprzez kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem (jeżeli ustawy nie stanowią inaczej).

Sąd administracyjny w zakresie swoich kompetencji ocenia zaskarżoną decyzję z punktu widzenia jej zgodności z prawem materialnym i przepisami postępowania administracyjnego. W granicach tak określonych kompetencji, Wojewódzki Sąd Administracyjny ocenia prawidłowość zastosowania w postępowaniu administracyjnym przepisów obowiązującego prawa materialnego i procesowego oraz trafność ich wykładni. Kontrola dokonywana przez ten sąd nie może zatem opierać się na takich kryteriach, jak kryterium celowości, słuszności lub sprawiedliwości społecznej.

Ponadto, w myśl art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (j.t.: Dz.U. z 2016 r. poz. 718 ze zm.) – zwanej dalej "P.p.s.a.", Sąd nie jest związany zarzutami i wnioskami skargi ani powołaną podstawą prawną, z zastrzeżeniem art. 57a (niemającym tu zastosowania).

Materialnoprawną podstawą rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie stanowi art. 13 ust. 2 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (j.t.: Dz.U. z 2015 r., poz. 163) w brzmieniu: "Osobie tymczasowo aresztowanej zawiesza się prawo do świadczenia z pomocy społecznej. Za okres tymczasowego aresztowania nie udziela się świadczeń".

Z akt administracyjnych sprawy wynika, że decyzją Dyrektora MOPS, działającego w imieniu Burmistrza Miasta S., z dnia [...] Nr [...] przyznano Ł.S. świadczenie w postaci zasiłku stałego od [...] do chwili ustania potrzeby.

Skarżący w dniu [...] został tymczasowo aresztowany i przebywa w Zakładzie Karnym w S. do dyspozycji Prokuratury Rejonowej w S. w sprawie [...].

W tym stanie rzeczy organ administracyjny na podstawie art. 13 ust. 2 ustawy o pomocy społecznej zawiesił skarżącemu z dniem [...] prawo do zasiłku stałego z powodu tymczasowego aresztowania.

W ocenie Sądu organ rozpoznając sprawę nie naruszył przepisu prawa materialnego stanowiącego podstawę wydania zaskarżonej decyzji. Z kategorycznego brzmienia przepisu art. 13 ust. 2 ustawy o pomocy społecznej wynika, że "osobie tymczasowo aresztowanej zawiesza się prawo do świadczeń z pomocy społecznej". W tej sytuacji organ orzekający był zobowiązany do zawieszenia prawa do pobierania przez skarżącego w okresie tymczasowego aresztowania zasiłku stałego z pomocy społecznej.

Ponadto w sprawie należy wskazać, że celem pomocy społecznej jest umożliwienie osobom i rodzinom przezwyciężenie trudnych sytuacji życiowych, których nie są w stanie sami pokonać, a zadaniem polityki społecznej jest wspieranie takich osób w dążeniu do zaspakajania niezbędnych potrzeb życiowych. Skarżący jest osadzony tymczasowo w Zakładzie Karnym, nie jest obciążony troszczeniem się o swoje życie, stan zdrowia i zakwaterowanie bowiem ma zapewnioną podstawową egzystencję, o którą nie musi zabiegać. Trudno zatem dopatrzyć się potrzeby dodatkowego wsparcia z pomocy społecznej, w okresie tymczasowego aresztowania skarżącego.

W tym stanie rzeczy, Sąd na podstawie art. 151 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, orzekł o oddaleniu skargi.