Nakaz ścisłej wykładni podstaw umorzenia zobowiązań dłużnika alimentacyjnego (art. 30 ust. 2 u.p.o.u.a.)

Art. 30 ust. 2 ustawy o pomocy osobom uprawnionym do alimentów powinien być przy tym interpretowany w sposób ścisły, a nie rozszerzający. 

Regulacja art. 30 ust. 2 ustawy o pomocy osobom uprawnionym do alimentów przewiduje nadzwyczajne zwolnienie zobowiązanego z długu alimentacyjnego, co następuje kosztem uszczuplenia środków publicznych, dlatego też interpretacja tego przepisu nie może prowadzić do poszerzenia przesłanek gwarantujących przewidziane przez ustawodawcę zastosowanie ulgi. Zasadą jest bowiem zwrot należności, a instytucja umorzenia, rozłożenia na raty albo odroczenia terminu płatności jest odstępstwem, wyjątkiem od ogólnej zasady obowiązku zwrotu należności i może być stosowana tylko w sytuacjach szczególnych, nadzwyczajnych. Skutkiem decyzji o umorzeniu należności czy to w całości, czy w części, czy to co do należności głównej, czy też co do odsetek, jest rezygnacja z przysługującej podmiotowi publicznemu należności, a koszty związane z takim działaniem przerzucane są de facto na ogół społeczeństwa. 

Wyrok NSA z dnia 14 marca 2024 r., I OSK 435/23

Standard: 84478 (pełna treść orzeczenia)

Umorzenie ciążącego na dłużniku alimentacyjnym zadłużenia z tytułu wypłaconych na rzecz uprawnionego świadczeń z funduszu alimentacyjnego, do zwrotu których jest on zobligowany z mocy art. 27 ust. 1 tej ustawy, stanowi bez wątpienia najdalej idącą formę ulgi w ich spłacie, jakiej organ właściwy wierzyciela może temu dłużnikowi udzielić w warunkach uznania administracyjnego. Ma ono zatem charakter wyjątkowy i zachodzi jedynie wówczas, gdy na skutek obiektywnych okoliczności, sytuacja dochodowa i rodzinna uniemożliwia zobowiązanemu wywiązanie się z ciążącego na nim obowiązku. 

Wyrok WSA z dnia 11 stycznia 2024 r., I OSK 777/22

Standard: 84495 (pełna treść orzeczenia)