Powoływanie się na rozporządzenie nr 261/2004 przez pasażerów realizujących lot w ramach imprezy turystycznej
Przedmiot, zakres, cele i motywy (art. 1 i art. 3 rozp. 261/2004) Umowa o świadczenie usług turystycznych
Żeby zobaczyć pełną treść należy się zalogować i wykupić dostęp.
W ramach imprezy turystycznej pasażerowie linii lotniczych mogą swobodnie powoływać się na rozporządzenie nr 261/2004. Ich ochrona prawna nie może bowiem być zapewniona wyłącznie przez dyrektywę 2015/2302 (zob. podobnie wyrok z dnia 26 marca 2020 r., Primera Air Scandinavia, C-215/18). W tym kontekście art. 3 ust. 6 tego rozporządzenia stanowi w szczególności, że wspomniane „rozporządzenie nie narusza praw pasażerów wynikających z dyrektywy [90/314, zastąpionej dyrektywą 2015/2302]”. Podobnie art. 14 ust. 5 tej ostatniej dyrektywy stanowi wyraźnie, że rekompensata lub obniżka ceny przyznane na mocy owej dyrektywy oraz rekompensata lub obniżka ceny przyznane w szczególności na mocy rozporządzenia nr 261/2004 są od siebie odliczane, aby uniknąć nadmiernej rekompensaty.
Z art. 3 ust. 6 tego rozporządzenia i z art. 14 ust. 5 dyrektywy 2015/2302 wynika zatem, że zakresy stosowania tych dwóch aktów prawa wtórnego mogą się pokrywać. W takim przypadku przepisy te przewidują – jako ograniczenie ich łącznego powoływania się – odmowę nadmiernej rekompensaty szkód poniesionych przez pasażera.
Szereg przepisów rozporządzenia nr 261/2004 nie wprowadza, dla celów ich stosowania, żadnego rozróżnienia między obsługującym przewoźnikiem lotniczym a organizatorem wycieczek. Dotyczy to w szczególności art. 2 lit. g) tego rozporządzenia, który definiuje pojęcie „rezerwacji” jako „fakt posiadania przez pasażera biletu lub innego dowodu potwierdzającego, że rezerwacja została przyjęta i zarejestrowana przez przewoźnika lotniczego lub organizatora wycieczek”. Jest tak również w przypadku art. 3 ust. 2 lit. a) tiret pierwsze owego rozporządzenia, który przewiduje, że o czasie, w którym należy stawić się na odprawę, może powiadomić przewoźnik lotniczy, organizator wycieczek lub autoryzowane biuro podróży. Jest tak ponadto w przypadku art. 3 ust. 2 lit. b) tego rozporządzenia, zgodnie z którym to przepisem pasażer może zostać przeniesiony na inny lot zarówno przez przewoźnika lotniczego, jak i przez organizatora wycieczek (zob. podobnie wyrok z dnia 21 grudnia 2021 r., Azurair i in., C-146/20, C-188/20, C-196/20 i C-270/20). Z wyroku tego wynika zatem, że w kontekście art. 3 ust. 2 lit. a) i b) rozporządzenia nr 261/2004 pasażerowie lotniczy mogą polegać bez różnicy na przekazanych przez obsługującego przewoźnika lotniczego lub przez organizatora wycieczek informacjach dotyczących godziny przyjęcia na pokład lub przeniesienia ich na inny lot.
W przypadku gdyby obsługujący przewoźnik lotniczy był zobowiązany do wypłaty pasażerom odszkodowania na podstawie rozporządzenia nr 261/2004 z powodu zachowania organizatora wycieczek, przewoźnik ten ma możliwość dochodzenia odszkodowania za poniesione szkody od organizatora wycieczek zgodnie z art. 13 tego rozporządzenia. Tego rodzaju odszkodowanie może zatem zmniejszyć lub nawet wyeliminować obciążenie finansowe tego przewoźnika wynikające z rzeczonego zobowiązania
Wyrok TSUE z dnia 17 października 2024 r., C-650/23
Standard: 83814 (pełna treść orzeczenia)
Prawo do odszkodowania przewidziane w art. 7 tego rozporządzenia ma zastosowanie w sytuacji, gdy lot zakupiony przez pasażera stanowi część imprezy turystycznej, przy czym nie ma to wpływu na ewentualne prawa wynikające z dyrektywy 90/314 [zastąpionej dyrektywą 2015/2302]
Prawo do ujednoliconego i obliczonego ryczałtowo odszkodowania, które wynika z art. 7 rozporządzenia nr 261/2004, należy do podstawowych praw przysługujących pasażerom linii lotniczych na mocy tego rozporządzenia, które obciążają obsługującego lot przewoźnika lotniczego, i nie znajduje ono odpowiednika w systemie ustanowionym przez dyrektywę 90/314, obciążającym organizatora imprezy turystycznej.
W świetle powyższych rozważań, rozporządzenie nr 261/2004 należy interpretować w ten sposób, że pasażer opóźnionego o co najmniej trzy godziny lotu może wytoczyć powództwo o odszkodowanie na podstawie art. 6 i 7 tego rozporządzenia przeciwko obsługującemu lot przewoźnikowi lotniczemu, nawet jeśli owi pasażer i przewoźnik lotniczy nie zawarli umowy, a odnośny lot stanowi element imprezy turystycznej objętej zakresem stosowania dyrektywy 90/314 [zastąpionej dyrektywą 2015/2302]
Wyrok TSUE z dnia 26 marca 2020 r., C-215/18
Standard: 83817 (pełna treść orzeczenia)