Prawo właściwe dla zobowiązania pozaumownego wynikającego z wypadku drogowego (art. 4 ust. 1 Rzym II)
Prawo właściwe dla pozaumownej odpowiedzialności cywilnej wynikającej z wypadków drogowych (art. 34 p.p.m.) Prawo właściwe dla zobowiązania pozaumownego wynikającego z czynu niedozwolonego (art. 4 Rzym II)
Żeby zobaczyć pełną treść należy się zalogować i wykupić dostęp.
W sytuacji szkody wyrządzonej w wyniku wypadku, prawem właściwym dla powództwa poszkodowanego przeciwko sprawcy tej szkody jest zgodnie z zasadą ogólną przewidzianą w art. 4 ust. 1 tego rozporządzenia zasadniczo prawo państwa, w którym powstaje szkoda.
Wyrok SN z dnia 17 maja 2023 r., C-264/22
Standard: 80290 (pełna treść orzeczenia)
Artykuł 16 rozporządzenia nr 864/2007 Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) z dnia 11 lipca 2007 r. dotyczącego prawa właściwego dla zobowiązań pozaumownych (Rzym II) należy interpretować w ten sposób, że przepis prawa krajowego taki jak przepis powoływany w postępowaniu głównym, który przewiduje, że termin przedawnienia roszczenia o naprawienie szkód poniesionych w wyniku wypadku wynosi trzy lata, nie może zostać uznany za bezwzględnie obowiązujący przepis wymuszający swoje zastosowanie w rozumieniu przywołanego przepisu rozporządzenia, chyba że – w oparciu o szczegółową analizę brzmienia tego przepisu, jego ogólnej systematyki, jego celów oraz kontekstu, w jakim został on przyjęty – sąd orzekający stwierdzi, że przepis ten ma w ramach krajowego porządku prawnego tak istotne znaczenie, że uzasadnione jest odstąpienie od stosowania prawa właściwego ustalonego na podstawie art. 4 rzeczonego rozporządzenia.
Mimo różnorodności krajowych przepisów regulujących kwestię przedawnienia, art. 15 lit. h) rozporządzenia Rzym II wyraźnie poddaje je ogólnej normie kolizyjnej służącej ustaleniu prawa właściwego.
Zastosowanie do powództwa odszkodowawczego – mającego za przedmiot roszczenie o naprawienie szkód poniesionych w wyniku wypadku – terminu przedawnienia innego niż termin przedawnienia przewidziany przez prawo ustalone jako właściwe wymagałoby zidentyfikowania szczególnie istotnych powodów, takich jak wynikające z zastosowania prawa wskazanego jako właściwe zgodnie z art. 4 rozporządzenia Rzym II oczywiste naruszenie prawa do skutecznego środka prawnego i skutecznej ochrony sądowej.
Wyrok TSUE z dnia 31 stycznia 2019 r., C-149/18
Standard: 80294 (pełna treść orzeczenia)
Standard: 80298