Wyjątek od zasady, że egzekucja nie powinna być prowadzona przeciwko osobie, która według klauzuli wykonalności nie jest dłużnikiem

Wyjątek od zasady, że egzekucja nie powinna być prowadzona przeciwko osobie, która według klauzuli wykonalności nie jest dłużnikiem i nie powinna być skierowana do przedmiotu niewchodzącego w skład majątku dłużnika wskazanego w tytule wykonawczym (art. 776, 825 pkt 3 k.p.c.), zachodzi w wypadku rozporządzenia przedmiotem, po jego zajęciu, do którego egzekucja została skierowana zgodnie z tytułem wykonawczym. Wyjątek ten co do poszczególnych sposobów egzekucji został wyrażony wprost lub przez odesłanie w art. 848, 885, 893, 902, 909, 930, 1004, 1014 i 1020 k.p.c. W stosunku do egzekucji z użytkowania wieczystego wynika on z art. 930 w związku z art. 1004 k.p.c.

Jak zostało wyjaśnione w orzecznictwie, rozporządzeniem nieruchomością po jej zajęciu (art. 930 k.p.c.) nie jest jednak zmiana stanu własności nieruchomości spowodowana wydanym po zajęciu orzeczeniem sądu o zniesieniu współwłasności, dziale spadku lub podziale majątku wspólnego po ustaniu wspólności majątkowej między małżonkami, choćby sąd wydał orzeczenie uwzględniające zgodny wniosek uczestników (wyrok SN z dnia 1 grudnia 1977 r., I CR 409/77 i uchwała SN z dnia 19 grudnia 1980 r., III CZP 65/80). Rozporządzeniem takim nie jest także przyznanie jednemu z małżonków orzeczeniem sądu o podziale majątku wspólnego wchodzącego w skład tego majątku użytkowania wieczystego wraz z prawem własności budynku.

Uchwała SN z dnia 5 lutego 2010 r., III CZP 132/09

Standard: 70361 (pełna treść orzeczenia)