Zasada aktualność orzeczenia w sprawie o rozwiązanie przysposobienia (art. 316 k.p.c.)

Kodeks rodzinny i opiekuńczy w sprawach o rozwiązanie przysposobienia nie tylko nie wprowadza wyjątku od zasady aktualności - jako dyrektywy orzeczniczej nakazującej, zgodnie z art. 316 § 1 k.p.c., uwzględnianie stanu rzeczy istniejącego w dacie orzekania (odpowiednio przez sąd drugiej instancji) - ale wręcz pośrednio się do niej odwołuje różnicując sytuację przysposobionych małoletnich i pełnoletnich (por. wyrok SN z dnia 5 września 1975 r., I CR 526/75, wyrok SN z dnia 30 czerwca 1979 r., IV CR 194/79).

Wyrok SN z dnia 20 grudnia 2012 r., IV CSK 219/12

Standard: 68314 (pełna treść orzeczenia)

"Zmiana stanu rzeczy" w rozumieniu art. 316 § 1 k.p.c. w związku z art. 393 k.p.c. powstaje także na skutek uzyskania przez osobę niepełnoletnią - w momencie wyrokowania przez sąd pierwszej instancji w sprawie o rozwiązanie przysposobienia - pełnoletności w toku postępowania rewizyjnego. Z taką zmianą istotnego elementu stanu faktycznego sprawy wiąże się ważna w konsekwencjach zmiana podstawy prawnej rozstrzygnięcia w sprawie o rozwiązanie przysposobienia. W takim bowiem wypadku w grę wchodzi tylko kwestia oceny, czy zachodzą ważne powody (art. 125 § 1 zdanie pierwsze k.r.o.), a odpada przesłanka negatywna, mianowicie wzgląd na dobro małoletniego dziecka (art. 125 § 1 zdanie drugie k.r.o.).

Wyrok SN z dnia 30 czerwca 1979 r., IV CR 194/79

Standard: 68318 (pełna treść orzeczenia)