Europejski tytułu egzekucyjnego w orzecznictwie TSUE
Zaświadczenia Europejskiego Tytułu Egzekucyjnego (art. 795[1] k.p.c.)
Żeby zobaczyć pełną treść należy się zalogować i wykupić dostęp.
Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 805/2004 z dnia 21 kwietnia 2004 r. w sprawie utworzenia europejskiego tytułu egzekucyjnego dla roszczeń bezspornych należy interpretować w ten sposób, że w sytuacji gdy sąd nie zdoła ustalić miejsca pobytu strony pozwanej, nie zezwala ono na nadanie zaświadczenia europejskiego tytułu egzekucyjnego orzeczeniu wydanemu w przedmiocie roszczenia po przeprowadzeniu rozprawy, na której nie stawiła się ani strona pozwana, ani kurator procesowy wyznaczony do celów danego postępowania.
Wyrok TSUE z dnia 27 czerwca 2019 r., C-518/18
Standard: 67481 (pełna treść orzeczenia)
Artykuł 17 lit. a) i art. 18 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 805/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 21 kwietnia 2004 r. w sprawie utworzenia europejskiego tytułu egzekucyjnego dla roszczeń bezspornych należy interpretować w ten sposób, że orzeczeniu wydanemu w sytuacji, w której dłużnik nie został poinformowany o adresie instytucji, do której należy skierować odpowiedź, przed którą należy się stawić lub, w odnośnym wypadku, do której należy złożyć środek zaskarżenia orzeczenia w przedmiocie wydania nakazu zapłaty, nie można nadać zaświadczenia europejskiego tytułu egzekucyjnego.
Wyrok TSUE z dnia 28 lutego 2018 r., C-289/17
Standard: 67480 (pełna treść orzeczenia)