Dopuszczalność umownej zmiany strony umowy; przekształcenia podmiotowe bez zmiany tożsamości przedmiotowej
Zasada swobody umów (art. 353[1] k.c.)
Żeby zobaczyć pełną treść należy się zalogować i wykupić dostęp.
Prawu polskiemu nie jest znana, jako konstrukcja normatywna umowna zmiana strony. W orzecznictwie Sądu Najwyższego, za aprobatą doktryny przyjęto, że skutek przekształcenia podmiotowego bez zmiany tożsamości przedmiotowej można osiągnąć przez dokonanie dwóch odrębnych czynności przelewu praw (art. 509 i 511 k.c.) i przejęcia długu (art. 519 i 522 k.c.), przy czym każda z tych czynności musi odpowiadać przewidzianym w ustawie przesłankom jej ważności. (por. wyroki SN z dnia 6 listopada 1972 r., III CRN 266/72, , z dnia 17 lipca 1999 r., I CKN 44/98, z dnia 23 marca 2000 r., II CSK 863/98, z dnia 15 października 2004 r., II CK 62/04, z dnia 23 listopada 2005 r., II CK 232/05, z dnia 17 maja 2012 r., I CSK 494/11, i z dnia 18 kwietnia 2012r., V CSK 133/11).
Dokonanie zmiany podmiotowej umowy wzajemnej o charakterze ciągłym nie może prowadzić do obejścia przepisów bezwzględnie obowiązujących.
Wyrok SN z dnia 24 kwietnia 2019 r., IV CSK 333/18
Standard: 65961 (pełna treść orzeczenia)
Prawu polskiemu nie jest znana jako instytucja normatywna umowna zmiana strony. Dlatego zmiany całej strony zobowiązania wzajemnego można dokonać w drodze przelewu wierzytelności (art. 509 k.c.) i przejęcia długu (519 k.c.). Jest przy tym obojętne, czy nastąpi to w ramach jednej złożonej czynności, czy sukcesywnie. Konieczne jest natomiast, aby czynności prawne stron zwierały elementy niezbędne dla obu tych instytucji.
Wyrok SN z dnia 17 maja 2012 r., I CSK 494/11
Standard: 65963 (pełna treść orzeczenia)