Cofnięcie przez stronę środka odwoławczego wniesionego przez interwenienta ubocznego

Strona może skutecznie odwołać czynność procesową interwenienta ubocznego, w tym złożony przez niego środek odwoławczy (por. postanowienia Sądu Najwyższego: z dnia 10 listopada 1982 r., II CZ 121/82, OSNC 1983, nr 9, poz. 131 oraz z dnia 19 grudnia 2007 r., V CSK 346/07).

Pozycję interwenienta ubocznego w procesie cywilnym określa zasadniczo art. 79 k.p.c., według którego interwenient uboczny jest uprawniony do wszelkich czynności procesowych dopuszczalnych według stanu sprawy, z tym zastrzeżeniem, że nie mogą one jednak pozostawać w sprzeczności z czynnościami i oświadczeniami strony, do której przystąpił. Przepis ten odnosi się zarówno do interwencji ubocznej zwykłej, jak i interwencji ubocznej, do której stosuje się przepisy o współuczestnictwie jednolitym (art. 81 k.p.c.).

Strona z racji swojej pozycji „gospodarza procesu” może skutecznie w odpowiednim czasie sprzeciwić się poszczególnym czynnościom interwenienta ubocznego, jeżeli byłyby one sprzeczne z jej stanowiskiem; wtedy nie wywierają one skutków procesowych (por. postanowienie SN z dnia 10 listopada 1982 r., II CZ 121/82; wyrok SN z dnia 7 września 1964 r., II CR 214/64, uchwała SN z dnia 25 sierpnia 1989 r., III CZP 75/89).

Uwzględniając z jednej strony to, że czynność dyspozytywna samej strony polegająca na cofnięciu apelacji nie podlega kontroli sądu oraz z drugiej strony charakter relacji łączącej stronę z interwenientem ubocznym, należy przyjąć, iż nie podlega kontroli sądu, według zasad przewidzianych w art. 203 § 4 k.p.c., czynność procesowa strony polegająca na cofnięciu apelacji wniesionej przez interwenienta ubocznego.

Postanowienie SN z dnia 8 marca 2013 r., III CZ 12/13

Standard: 62203 (pełna treść orzeczenia)