Wyrok z dnia 1964-09-07 sygn. II CR 214/64

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sygn. akt II CR 214/64

Wyrok z dnia 7 września 1964 r.

W myśl art. 70 k.p.c. strona, do której interwenient przystąpił, może sprzeciwić się każdej czynności interwenienta i w wypadku takim czynność nie odnosi skutków procesowych. Jednakże ani samo zaniechanie przez stronę dokonania czynności podjętej przez interwenienta, ani bierne zachowanie się strony w stosunku do działania interwenienta nie może być uznane za sprzeciwianie się temu działaniu.

Przewodniczący: sędzia M. Grudziński. Sędziowie: K. Trybulski (sprawozdawca), T. Szymanek.

Sąd Najwyższy w sprawie z powództwa Kazimierza W. przeciwko "Motozbytowi" - Przedsiębiorstwu Sprzedaży Detalicznej Artykułów Motoryzacyjnych w W. (przy interwencji ubocznej Wytwórni Sprzętu Komunikacyjnego w M.) o 54.392 zł, na skutek rewizji interwenienta ubocznego od wyroku Sądu Wojewódzkiego we Wrocławiu z dnia 24 września 1963 r.,

rewizję oddalił.

Powód twierdził, że ze względu na wady fizyczne kupionego przezeń od pozwanego samochodu marki "Mikrus" odstąpił od umowy sprzedaży i w związku z tym żądał zasądzenia od pozwanego kwoty 54.392 zł, stanowiącej sumę kupna samochodu i koszty manipulacyjne. W toku procesu powód zmienił żądanie pozwu o tyle, że żądał jedynie obniżenia ceny kupna o 15.000 zł i zasądzenia tej kwoty od pozwanego.

Zarówno pozwany, jak i występujący po jego stronie w charakterze interwenienta ubocznego producent samochodu "Wytwórnia Sprzętu Komunikacyjnego" w M. przeczyli twierdzeniom pozwu i wnosili o oddalenie powództwa.

Sąd Wojewódzki ustalił, że kupiony przez powoda u pozwanego samochód "Mikrus" posiada szereg wad fabrycznych uniemożliwiających trwałe jego użytkowanie. Samochód kupiony w dn. 17.VI.1960 r. po przebiegu 455 km, począwszy od dnia 4.VII.1960 r. był czterokrotnie remontowany i w okresie 11 miesięcy pozostawał przez 4 miesiące w naprawie. Po czwartej z rzędu reklamacji w dniu 13.III.1961 r. powód zawiadomił pozwanego pisemnie, że ze względu na wady samochodu odstępuje od umowy. Wady te obniżają zdaniem Sądu wartość handlową samochodu i z tego względu Sąd Wojewódzki uznając, iż cena kupna powinna być obniżona o 15.000 zł, zasądził tę sumę od pozwanego na rzecz powoda wraz z odsetkami i kosztami procesu oraz umorzył postępowanie co do cofniętych żądań pozwu.

Od wyroku tego w części zasądzającej powództwo wniósł rewizję interwenient uboczny i powołując podstawy rewizyjne z art. 371 § 1 pkt 1, 3 i 4 k.p.c., żądał zmiany tego wyroku i oddalenia powództwa bądź też uchylenia wyroku w zaskarżonej części i przekazania sprawy w tym zakresie Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania. Powód, powołując się na art. 70 k.p.c., wnosił o odrzucenie rewizji interwenienta ubocznego, gdyż czynność ta pozostaje w sprzeczności z czynnościami pozwanego, który nie uiścił wpisu do swej rewizji, w następstwie czego została ona odrzucona.

Sąd Najwyższy zważył, co następuje:

Zarzut powoda, że wniesienie rewizji przez interwenienta ubocznego pozostaje w sprzeczności z czynnościami procesowymi pozwanego, jest niesłuszny. W myśl art. 70 k.p.c. strona, do której interwenient przystąpił, może sprzeciwić się każdej czynności interwenienta i wskutek tego czynność taka nie odnosi skutków procesowych. Jednakże ani samo zaniechanie przez stronę dokonania czynności podjętej przez interwenienta, ani bierne zachowanie się strony w stosunku do działania interwenienta nie może być uznane za sprzeciwianie się temu działaniu.

Niesłuszny jest zarzut rewizji, że materiał zebrany w sprawie nie daje podstawy do ustalenia, iż powód z ważnych przyczyn odstąpił od umowy w terminie ustawą zakreślonym. Ustalenie Sądu Wojewódzkiego co do odstąpienia przez powoda od umowy znajduje oparcie w treści pisma pozwanego do powoda z dn. 10.IV.1961 r., który potwierdził odbiór takiego pisma od powoda. Treści tego pisma powoda Sąd nie mógł ustalić, gdyż pozwany, w którego posiadaniu to pismo się znajdowało, nie przedstawił go Sądowi. Z przepisu art. 325 k.z. nie wynika, by oświadczenie o odstąpieniu od umowy musiało być złożone w tym samym terminie co zawiadomienie o wadzie (art. 324 k.z.). Fakt czterokrotnego remontu samochodu po małym przebiegu oraz fakt długiego przestoju w związku z remontami uprawniały powoda do odstąpienia od umowy niezależnie od tego, czy wady te dadzą się usunąć.

Jeśli chodzi o ocenę opinii biegłych, to wbrew wywodom rewizji czyni ona zadość wymaganiom art. 242 § 1 k.p.c. Biegli A. i M. wydali swą opinię bez przeprowadzenia próby uruchomienia wozu i wskutek tego co do szeregu zarzutów powoda w kwestii stanu wozu nie mogli się wypowiedzieć. Biegły W. dokonał uruchomienia samochodu oraz jazdy próbnej na odcinku 20 km z pełnym obciążeniem wozu, opinia zaś jego zarówno pisemna, jak i ustna w szczegółowy sposób wyjaśniła wątpliwości podniesione przez strony. Wobec tego że różnice obu opinii są następstwem odmiennego sposobu dokonania badania wozu i że sposób badania podjęty przez biegłego W. był jedynie właściwy, zbędne było dopuszczenie dowodu z opinii jeszcze innego biegłego (art. 299 § 2 k.p.c.).

Nietrafny jest wreszcie zarzut rewizji, że cena kupna samochodu powinna być obniżona jedynie o sumę kosztów usunięcia wad stwierdzonych przez biegłego. Zastosowanie art. 325 § 1 k.z. uzasadniają nie tylko wady stwierdzone w wyniku reklamacji z dn. 13.III.1964 r., lecz także fakt, że samochód miał w chwili jego wydania powodowi szereg wad fabrycznych, uniemożliwiających normalne użytkowanie. Ustalony przez Sąd Wojewódzki fakt czterokrotnego remontu samochodu po nieznacznym przebiegu i w związku z tym ciągle powtarzające się przestoje samochodu, a nadto okoliczność, że po każdym remoncie w krótkim czasie występowały nowe wady - usprawiedliwiają zgodnie z art. 325 § 1 k.z. obniżenie ceny kupna o 15.000 zł, tj. o 30%.

Wreszcie skoro powód był - w myśl art. 325 § 1 k.z. - uprawniony do odstąpienia od umowy i od umowy tej odstąpił, a następnie w toku procesu ograniczył swe żądanie do obniżenia ceny kupna, wyrażając zgodę na usunięcie przez pozwanego istniejących jeszcze wad samochodu, to nie można uznać, że powód częściowo proces przegrał, i dlatego Sąd Wojewódzki trafnie zastosował art. 100 k.p.c., a nie art. 101 k.p.c.

Z tych względów należało rewizję oddalić (art. 383 k.p.c.).

OSNC 1965 r., Nr 10, poz. 165