Miarkowanie odszkodowania w procesach regresowych

Art. 440 k.c. dotyczy stosunków między sprawcą szkody a poszkodowanym, a nie osobą trzecią, której przysługuje roszczenie regresowe. Przepis ten nie jest jednak obojętny z punktu widzenia określenia zakresu roszczenia regresowego. Jeżeli bowiem zachodziłyby przesłanki przewidziane w art. 440 k.c. do ograniczenia obowiązku naprawienia szkody w stosunkach pomiędzy poszkodowanym a osobą odpowiedzialną za szkodę, to wówczas roszczenie regresowe ograniczałoby się do wysokości tak obniżonego roszczenia odszkodowawczego. Przy prawidłowym przeto postępowaniu sąd powinien naprzód ustalić, jak kształtowałby się obowiązek naprawienia szkody pomiędzy poszkodowanym a sprawcą szkody, a następnie odpowiednio określić wysokość roszczenia regresowego.

Jeżeli zachodziłyby przesłanki do obniżenia roszczenia poszkodowanego względem sprawcy szkody na podstawie art. 440 k.c., to okoliczność ta musi być uwzględniona przy określeniu wysokości roszczenia regresowego Zakładu Ubezpieczeń Społecznych.

Uchwała SN z dnia 15 grudnia 1970 r., III CZP 76/70

Standard: 30160 (pełna treść orzeczenia)

Górną granicą odpowiedzialności sprawcy szkody w procesie regresowym jest to, co byłby on obowiązany świadczyć bezpośrednio poszkodowanemu na podstawie przepisów prawa cywilnego. W wypadku takim sąd, określając wysokość odszkodowania, obowiązany jest kierować się zasadami przewidzianymi w art. 158 § 1 k.z. (obecnie w art. 440 k.c.).

Wyrok SN z dnia 17 marca 1970 r., II PR 659/68

Standard: 62094 (pełna treść orzeczenia)