Niedopuszczalność dochodzenia z bezpodstawnego wzbogacenia odszkodowania z umowy o zakazie konkurencji

Podstawą dochodzenia przez pracownika należnego z tytułu umowy o zakazie konkurencji po ustaniu stosunku pracy odszkodowania w pełnej wysokości (art. 101[2] k.p.) nie mogą być przepisy o bezpodstawnym wzbogaceniu (art. 405 i następne k.c. w związku z art. 300 k.p.).

Podstawą zobowiązania byłego pracodawcy do wypłaty pracownikowi odszkodowania jest zawarta między stronami umowa o zakazie konkurencji, mająca charakter umowy odpłatnej, terminowej i wzajemnej.

Skoro klauzula konkurencyjna jest umownym stosunkiem zobowiązaniowym prawa pracy, do którego tylko w kwestiach nieuregulowanych w Kodeksie pracy stosuje się przepisy Kodeksu cywilnego (art. 300 k.p.), to dla treści tego stosunku nie mają bezpośrednio znaczenia prawa i obowiązki wynikające z innych stosunków prawnych, łączących strony z innymi podmiotami na podstawie szczególnych przepisów prawnych.

Przepisy o bezpodstawnym wzbogaceniu należy uwzględniać co do zasady wówczas, gdy brak jest innego środka prawnego umożliwiającego przywrócenie równowagi majątkowej naruszonej bez prawnego uzasadnienia. Oznacza to również, że konstruowanie roszczeń z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia wewnątrz umownych i obowiązujących strony stosunków zobowiązaniowych jest wyłączone (por. uchwałę SN z dnia 27 kwietnia 1995 r., III CZP 46/95, oraz wyroki z dnia 12 marca 1998 r., I CKN 522/97 i z dnia 14 stycznia 2004 r., I CK 42/03).

Wyrok SN z dnia 24 października 2006 r., II PK 126/06

Standard: 61549 (pełna treść orzeczenia)