Zakaz zbywania roszczeń (art. 449 k.c.)
Czyny niedozwolone, odpowiedzialność deliktowa (art. 415 – 449 k.c.)
Roszczenie o zapłatę odszkodowania może być przedmiotem cesji. W orzecznictwie przyjmuje się bowiem, że wierzytelności przysługujące pasażerom odwołanego i opóźnionego lotu na podstawie rozporządzenia nr 261/2004 nie są objęte ustawowym zakazem zbycia, nie mają charakteru osobistego i nie są wyłącznie zadośćuczynieniem rozumianym jako naprawienia szkody o charakterze niemajątkowym, dlatego mogą być przedmiotem cesji (tak m.in. SO w Warszawie w wyroku z dnia 9 lipca 2019 r., XXVII Ca 2583/18).
Wyrok SE Gdańsk – Północ w Gdańsku z dnia 16 grudnia 2021 r., I C 1113/20
Standard: 80368 (pełna treść orzeczenia)
Renta odszkodowawcza ma na celu zapewnienie poszkodowanemu środków utrzymania zamiast utraconych w następstwie czynu niedozwolonego środków utrzymania pochodzących z wynagrodzenia za pracę lub ze świadczeń alimentacyjnych. W konsekwencji renta odszkodowawcza spełnia taką samą funkcję gospodarczą, jaka przypada świadczeniom z tytułu alimentów na rzecz osoby, która nie jest w stanie utrzymywać się własnymi siłami.
Bliskie podobieństwo zachodzące pomiędzy świadczeniami alimentacyjnymi a świadczeniami z tytułu renty odszkodowawczej, wynikające ze spełniania tej samej funkcji gospodarczej, uzasadnia zastosowanie ograniczeń w dysponowaniu prawami alimentacyjnymi również do prawa do renty wynikającego z przepisów o czynach niedozwolonych. Wyraźną wskazówkę co do takiej właśnie wykładni omawianych przepisów dał sam ustawodawca w art. 167 k.z. (którego odpowiednikiem jest art. 449 k.c.) zakaz zbywania prawa do renty na rzecz osób trzecich. Ponieważ z punktu widzenia skutku gospodarczego pomiędzy zbyciem prawa do renty na rzecz osoby trzeciej a zrzeczeniem się tego prawa w stosunku do osoby zobowiązanej nie ma żadnej różnicy, wyrażony powyżej pogląd, że uprawniony nie może swobodnie dysponować przysługującym mu prawem do renty, a w szczególności nie może zrzec się tego prawa w zamian za odszkodowanie w innej formie, znajduje również pewne oparcie w powołanych przepisach.
Wyjątek od omówionej wyżej zasady zawiera art. 447 k.c.
Uchwała SN z dnia 3 października 1966 r., III CZP 17/66
Standard: 47609 (pełna treść orzeczenia)