Statuty i uchwały osób prawnych w kontekście prawa materialnego w rozumieniu art. 398[3] § 1 pkt 1 k.p.c.

Naruszenie postanowień statutu, będącego oświadczeniem woli, nie stanowi uchybienia przepisom prawa materialnego (por. m.in. wyrok SN z dnia 11 marca 1997 r., III CKN 34/97).

Wyrok SN z dnia 27 listopada 2020 r., I CSK 756/18

Standard: 52875 (pełna treść orzeczenia)

Żródłem prawa materialnego, którego naruszenie stanowi podstawę kasacyjną w rozumieniu art. 398[3] § 1 pkt 1 k.p.c., są określone w Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej źródła prawa powszechnie obwiązującego. W myśl art. 87 Konstytucji stanowią je: Konstytucja, ustawy, ratyfikowane umowy międzynarodowe, rozporządzenia i obwiązujące na obszarze działania organu, który je ustanowił, akty prawa miejscowego (por. wyroki SN z dnia 9 lutego 1999 r., I CKN 891/98, z dnia 2 grudnia 1998 r., ICKN 907/97 i z dnia 3 kwietnia 2001 r., I CKN 1405/98).

Do źródeł prawa powszechnie obowiązującego nie należą zatem statuty osób prawnych, uchwały organów osób prawnych czy umowy. Naruszenie wyłącznie zawartych w nich postanowień nie może więc stanowić objętego przewidzianą w art. 3983 § 1 pkt 1 k.p.c. podstawą kasacyjną naruszenia prawa materialnego (por. wyrok SN z dnia 6 stycznia 1999 r., II CKN 113/98).

Wyrok SN z dnia 12 października 2012 r., IV CSK 82/12

Standard: 45846 (pełna treść orzeczenia)