Niedopuszczalność pominięcia dowodu na tej podstawie, że jest niewiarygodny bez jego przeprowadzenia

Sąd nie może pominąć dowodu na tej podstawie, że uważa ów dowód za niewiarygodny. Odpowiada to ogólniejszemu, utrwalonemu już w przedwojennej judykaturze stanowisku, że badanie wiarygodności dowodu zakłada jego uprzednie przeprowadzenie, a sąd nie może oddalić wniosku o przeprowadzenie dowodu tylko z tego względu, że uważa, iż nie zmieni on jego przekonania opartego o dotychczasowy materiał procesowy (por. orzeczenia Sądu Najwyższego z dnia 24 kwietnia 1926 r., C 120/25, z dnia 7 października 1935 r., C III 287/34, z dnia 15 maja 1936 r., C III 981/34, z dnia 30 sierpnia 1937 r., C III 3708/36, z dnia 21 stycznia 1946 r., C.I. 248/45, z dnia 3 października 1950 r., C 223/50, z dnia 14 maja 1958 r., 1 CR 946/57, a także wyrok SN z dnia 26 września 1966 r., II CR 314/66.

Stanowisko to, jakkolwiek z innym akcentem, jest konsekwentnie podtrzymywane w nowszej judykaturze - por. wyroki SN z dnia 30 maja 2007 r., IV CSK 41/07, z dnia 22 marca 2012 r., IV CSK 453/11, z dnia 20 listopada 2013 r., I CSK 67/13, niepubl., i z dnia 11 marca 2016 r., I CSK 144/15).

Wyrok SN z dnia 8 lutego 2018 r., II CSK 462/17

Standard: 45747 (pełna treść orzeczenia)