Wyrok z dnia 1966-09-26 sygn. II CR 314/66

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sygn. akt II CR 314/66

Wyrok z dnia 26 września 1966 r.

Przez ujawnienie spornych okoliczności (art. 217 § 2 k.p.c.) ustawodawca rozumie taki stan rzeczy, przy którym albo nastąpiło uzgodnienie między stronami spornych dotychczas okoliczności, albo też zostały one wyjaśnione na korzyść strony powołującej dalsze dowody. Niedopuszczalne jest natomiast pominięcie zaofiarowanych środków dowodowych z powołaniem się na "wyjaśnienie sprawy", jeżeli ocena dotychczasowych dowodów prowadzi - w przekonaniu sądu - do wniosków niekorzystnych dla strony powołującej dalsze dowody. Takie bowiem pominięcie jest równoznaczne z pozbawieniem jednej ze stron możności udowodnienia jej twierdzeń.

Przewodniczący: sędzia Z. Wasilkowska (sprawozdawca). Sędziowie: J. Krajewski, W. Kuryłowicz.

Sąd Najwyższy w sprawie z powództwa Marii L. przeciwko 1) Marii L., 2) Zbigniewowi S., 3) Ewie S. o rozwiązanie umowy najmu i eksmisję, na skutek rewizji powódki od wyroku Sądu Wojewódzkiego w Rzeszowie z dnia 3 lutego 1965 r.,

uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę Sądowi Wojewódzkiemu w Rzeszowie do ponownego rozpoznania.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 3.II.1965 r. Sąd Wojewódzki oddalił powództwo o uznanie umowy najmu za rozwiązaną i o opróżnienie lokalu mieszkalnego. Zarzuty powódki, że pozwani używali lokalu niewłaściwie i zdewastowali go, Sąd uznał za nie udowodnione. Sąd Wojewódzki oparł się w tej mierze na zeznaniach świadków powołanych przez pozwanych, zeznaniom zaś świadków L., G. i N. nie dał wiary. Zgłoszone przez powódkę dalsze dowody Sąd pominął, uznając sprawę za wyjaśnioną.

Rewizję powódki od powyższego wyroku Sąd Najwyższy uznał za uzasadnioną.

Słuszny jest przede wszystkim zarzut uchybienia procesowego, polegającego na odmowie przesłuchania świadków zgłoszonych przez powódkę na rozprawie w dniu 3.II.1965 r. na okoliczności podane w pozwie. Sąd Wojewódzki, pomijając te dowody ze względu na "wyjaśnienie sprawy", zastosował art. 217 § 2 k.p.c. w sposób oczywiście wadliwy.

Art. 217 § 2 k.p.c. stanowi, że sąd pominie środki dowodowe, jeżeli "okoliczności sporne zostały już dostatecznie wyjaśnione". Przez wyjaśnienie spornych okoliczności ustawodawca rozumie taki stan rzeczy, przy którym albo nastąpiło uzgodnienie między stronami spornych dotychczas okoliczności, albo też zostały one wyjaśnione na korzyść strony powołującej dalsze dowody. Niedopuszczalne jest natomiast pominięcie zaofiarowanych środków dowodowych z powołaniem się na "wyjaśnienie sprawy", jeżeli ocena dotychczasowych dowodów prowadzi w przekonaniu sądu do wniosków niekorzystnych dla strony powołującej dalsze dowody. Takie bowiem pominięcie jest równoznaczne z pozbawieniem jednej ze stron możności udowodnienia jej twierdzeń.

Tak właśnie stało się w sprawie niniejszej. Sąd Wojewódzki części świadków, którzy zostali zbadani z powołania powódki, nie dał wiary, a pozostałych nie dopuścił. W ten sposób nastąpiło zachwianie równowagi procesowej stron i pozbawienie strony powodowej możności wykazania zasadności jej powództwa.

Ponieważ powyższe uchybienie mogło w istotny sposób wpłynąć na wynik sprawy (art. 368 pkt 5 k.p.c.), przeto już z tej przyczyny zaskarżony wyrok nie mógł być utrzymany w mocy.

Trafne są również dalsze zarzuty rewizji. W szczególności Sąd Wojewódzki nie rozważył treści pisma Prezydium Powiatowej Rady Narodowej z dnia 3.II.1963 r., chociaż mogło ono mieć wpływ na inną ocenę wiarygodności zeznań świadków niż dokonana przez Sąd. Nie ustosunkował się również Sąd Wojewódzki do podniesionej przez powódkę kwestii dowodu z oględzin, chociaż wobec zasadniczej sprzeczności w zeznaniach świadków dowód ten mógł się przyczynić (mimo zmian, jakie tymczasem zaszły w lokalu) do wyświetlenia prawdy obiektywnej.

W tym stanie rzeczy i na zasadzie art. 388 § 1 k.p.c. Sąd Najwyższy orzekł jak w sentencji.

OSNC 1967 r., Nr 2, poz. 39