Umowa przewłaszczenia na zabezpieczenie rzeczy ruchomych
Umowa przewłaszczenia na zabezpieczenie
Przewłaszczenie rzeczy ruchomej na zabezpieczenie wierzytelności powoduje powstanie stosunku prawnego, który strony mogą ułożyć według własnego uznania, byleby jego treść i cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) tego stosunku, ustawie lub zasadom współżycia społecznego (art. 353[1] k.c.).
Wyrok SO w Łodzi z dnia 7 lutego 2020 r., I C 1144/19
Standard: 83217 (pełna treść orzeczenia)
Dopuszczalność przewłaszczenia na zabezpieczenie rzeczy ruchomych przyjął Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 10 maja 1948 r. C. Prez. 18/48 wpisanej do księgi zasad prawnych. Według zaprezentowanego tam poglądu, zabezpieczenie wierzytelności przez przeniesienie na wierzyciela prawa własności rzeczy ruchomej z równoczesnym ustanowieniem zobowiązania wierzyciela do korzystania z prawa własności jest dopuszczalne tylko w granicach umowy stron.
Potwierdzeniem tej linii orzeczniczej jest wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 listopada 1992 r., II CRN 87/92 - w którym wskazano, że zabezpieczenie wierzytelności może nastąpić na podstawie samej umowy o przewłaszczenie (art. 155 k.c.), a na podstawie takiej umowy dłużnik-zbywca może zatrzymać przewłaszczoną rzecz, oznaczoną co do tożsamości, w swoim posiadaniu w charakterze uzgodnionym z wierzycielem - oraz dalsze orzecznictwo Sądu Najwyższego (uchwała z dnia 5 maja 1993 r., III CZP 54/93; wyrok z dnia 27 czerwca 1995 r., I CR 7/95).
Postanowienie SN z dnia 26 września 2014 r., IV CSK 711/13
Standard: 45145 (pełna treść orzeczenia)
Standard: 13176