Pozostawienie wniosku bez rozpoznania (art. 7)

Zgodnie z treścią art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego, stwierdzenie nieważności orzeczenia uznaje się za równoznaczne z uniewinnieniem i z tego powodu nie ma potrzeby uznania go za nieważne, ale gdy strona złoży wniosek, sąd zobligowany jest treścią art. 7 ww. ustawy do pozostawienia go bez rozpoznania.

Jak wskazał Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 27 kwietnia 2000 r., IV KKN 275/99: Nie można zaakceptować poglądu, według którego wydanie wyroku uniewinniającego jest wyrazem represjonowania z jakiegokolwiek powodu, skoro uniewinnienie – co oczywiste – nie stanowi represji. Wyrok uniewinniający wyraża bowiem w najczystszej postaci i w najbardziej dobitnej formie procesowej przekonanie sądu o braku podstaw do jakiejkolwiek reakcji prawa karnego. 

Jeżeli skutkiem stwierdzenia nieważności jest stan „równoznaczny” z uniewinnieniem, to unieważnienie wyroku uniewinniającego nie może być uznane za zgodne z intencją racjonalnego ustawodawcy.

Postanowienie SA w Szczecinie z dnia 6 czerwca 2018 r., II AKo 51/18

Standard: 45334 (pełna treść orzeczenia)