Właściwość sądu w sprawach o stwierdzenie nieważności (art. 2)
Uznanie za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność niepodległościową
Żeby zobaczyć pełną treść należy się zalogować i wykupić dostęp.
Art. 2 ust. 2 ustawy lutowej, miejscowo właściwy do stwierdzenia nieważności jest sąd, w którego okręgu, określonym przepisami obowiązującymi w dniu wejścia w życie ustawy, wydane zostało przez organ I instancji orzeczenie będące przedmiotem postępowania o unieważnienie. Wyznacza to także właściwość sądu do pozostawienia wniosku o stwierdzenie nieważności bez rozpoznania w trybie art. 7 ww. ustawy z uwagi na zaistnienie przewidzianej w nim sytuacji, kiedy taki wniosek zostanie złożony.
Kryterium sądu właściwego do rozpoznania wniosku o stwierdzenie nieważności nie należy poszukiwać kierując się kryterium sądu, który wydał wyrok uniewinniający (tutaj postanowienie), lecz odwołując się do kryterium tej właściwości sądu, który byłby właściwy do stwierdzenia nieważności danego orzeczenia.
Do określenia właściwości sądu właściwego do orzekania w zakresie złożonego wniosku o odszkodowanie i zadośćuczynienie winien znaleźć zastosowanie art. 8 ust. 2 ustawy lutowej stosowany w związku z jej art. 11 ust. 1, gdyż wnioskodawca został uniewinniony, zatem należało uznać, iż nakaz „odpowiedniego stosowania przepisów art. 8–10 ustawy”, o którym mowa w tym przepisie, oznacza, że sądem właściwym miejscowo do rozpoznania przedmiotowego wniosku jest sąd, który byłby właściwy do stwierdzenia nieważności danego orzeczenia. W tej sytuacji wskazanie sądu, który jest właściwy do orzekania w sprawie wniosku (o odszkodowanie i zadośćuczynienie), winno poprzedzić ustalenie sądu, który byłby właściwy do wydania postanowienia o stwierdzeniu nieważności orzeczenia.
Postanowienie SA w Szczecinie z dnia 6 czerwca 2018 r., II AKo 51/18
Standard: 45332 (pełna treść orzeczenia)
Z punktu widzenia art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego (Dz. U. Nr 34, poz. 149 z późn. zm.) nie jest istotne, czym uzasadniona była właściwość sądu wojskowego do rozpoznania sprawy o czyn będący przedmiotem tego orzeczenia. Właściwość ta uzasadniona może być więc także przedmiotową łącznością sprawy, jeżeli sąd wojskowy zdecydował o jej rozpoznaniu.
Postanowienie SN z dnia 11 lipca 1996 r., WZ 91/96
Standard: 43228 (pełna treść orzeczenia)