Zabór mienia z zamiarem jego niezwłocznego porzucenia, zniszczenia

Zabór mienia z zamiarem jego niezwłocznego porzucenia oznacza, że sprawca zamierza postąpić z nim jak właściciel, a w związku z tym celem jego działania jest przywłaszczenie tego mienia.

Twórcy kodeksu karnego z 1932 r., analizując pojęcie "przywłaszczenia", nie wspominają o zamiarze wzbogacenia albo zamiarze osiągnięcia korzyści. Ich zdaniem, "Wzbogacenie się albo korzyść majątkowa w przypadku kradzieży mogą być uważane za dalszy skutek działania przestępnego, skutek bynajmniej zresztą nie konieczny, albowiem kradzież nie przestanie być kradzieżą także wówczas, gdy sprawca zabiera cudze mienie, aby je oddać trzeciej osobie, albo je zużyć na zaspokojenie natychmiastowej potrzeby, tak więc, aby postępować z tą rzeczą, jak może postępować tylko właściciel, tj. aby ją sobie przywłaszczyć".

Stanowisko to, wyrażone przez twórców kodeksu karnego z 1932 r., nie straciło swej aktualności także na gruncie obecnie obowiązującego kodeksu karnego.

Znamiona przestępstwa polegającego na przywłaszczeniu mienia zostają więc wypełnione wtedy, gdy sprawca stwarza sobie możliwość rozporządzenia mieniem w taki sposób, jak gdyby był on właścicielem danego mienia.

Fakt, że oskarżony torebki oraz ich zawartość porzucał, a nie zatrzymywał dla siebie, nie zmienia istoty, to jest tego, iż działał on "w celu przywłaszczenia mienia".

Uchwała SN z dnia 23 kwietnia 1998 r., I KZP 1/98

Standard: 42811 (pełna treść orzeczenia)

Dla oceny prawnej działania przestępnego jako zagarnięcia obojętne jest, co oskarżony po dokonaniu zaboru z mieniem tym uczynił i z jakiego powodu. Dlatego brak podstaw do uznania, że późniejsze zniszczenie  przez spalenie stanowi przestępstwo zniszczenia mienia, a nie zagarnięcia mienia

Wyrok SN z dnia 11 stycznia 1988 r., II KR 343/87

Standard: 42812 (pełna treść orzeczenia)