Poświadczenie nieprawdy w oświadczeniu złożonym we własnym imieniu i we własnej sprawie

Nie wchodzi też w grę odpowiedzialność z art. 271 § 1 k.k., gdy osoba składa oświadczenie we własnym imieniu i we własnej sprawie (zob. np. wyroki SN: z dnia 9 maja 2002 r., V KKN 323/99; z dnia 11 lipca 2006 r., III KK 463/05; z dnia 30 sierpnia 2011 r., IV KK 190/11; postanowienie SN z dnia 30 lipca 2008 r., II KK 68/08).

Wyrok SN z dnia 23 lutego 2012 r., III KK 375/11

Standard: 42065 (pełna treść orzeczenia)

Deklaracja składana przez kandydata na radnego, w trybie art. 99 ust. 2 ustawy z dnia 16 lipca 1998 r. - Ordynacja wyborcza do rad gmin, rad powiatów i sejmików województw (Dz. U. z 2003 r., Nr 159, poz. 1547 ze zm.), co do wyrażenia zgody na kandydowanie oraz posiadania prawa wybieralności, a więc także co do niekaralności, stanowi oświadczenie składane przez kandydata we własnym imieniu i we własnej sprawie, zatem, w wypadku podania w niej fałszywych danych, nie stanowi poświadczenia nieprawdy co do okoliczności mającej znaczenie prawne, przez „inną osobę uprawnioną do wystawienia dokumentu”, w rozumieniu art. 271 § 1 k.k.

Z samego faktu kandydowania na radnego nie można, jak czyni to autor kasacji, wywodzić, że każda osoba kandydująca automatycznie staje się „osobą upoważnioną do wystawienia dokumentu” z uwagi na to, że jest osobą „uprawiającą działalność, z którą wiąże się społeczne zaufanie”. Dopiero uzyskanie statusu radnego powoduje, że - właśnie w związku z dokonanym już aktem wyboru – osoba dotychczasowego kandydata roz-pocznie działalność, z którą wiąże się społeczne zaufanie. Z samego faktu kandydowania nie wynika też, że kandydat zyskuje jakieś szczególne uprawnienia, które powodują, iż składane przezeń oświadczenie zyskuje moc „dokumentu”, w którym kandydat „poświadcza (...) nieprawdę, co do okoliczności mającej znaczenie prawne”. 

Postanowienie SN z dnia 30 lipca 2008 r., II KK 68/08

Standard: 42067 (pełna treść orzeczenia)