Zakres kognicji sądu rozpoznającego zażalenie na tymczasowe aresztowanie

Rozpoznając zażalenie na postanowienie o zastosowaniu wobec podejrzanego środka zapobiegawczego - tymczasowego aresztowania, sąd ma jedynie obowiązek rozważyć, czy istnieją przesłanki, o których mowa w art. 209 i 217 § 1 k.p.k. [art. 249 § 1 i art. i art. 258 k.p.k.], jak też czy nie wchodzą w grę okoliczności, o których stanowi art. 218 k.p.k. [ art. 259 k.p.k.]; nie jest natomiast uprawniony do zmiany opisu i kwalifikacji prawnej zarzucanego podejrzanemu czynu.

Postanowienie SN z dnia 3 maja 1979 r., Z 17/79

Standard: 40028 (pełna treść orzeczenia)

Sąd nie jest uprawniony do zmiany zarzutu lub jego opisu nawet wówczas, gdy sposób działania podejrzanego - opisany w postanowieniu o przedstawieniu zarzutu - nie w pełni odpowiada rzeczywistemu sposobowi jego działania w świetle zebranego w postępowaniu przygotowawczym materiału dowodowego, którym sąd podczas rozpoznawania zażalenia dysponował.

Sąd zobowiązany jest do dokonania oceny, czy zebrane w postępowaniu przygotowawczym dowody przeciwko podejrzanemu dostatecznie uzasadniają, że popełnił on przestępstwo i czy stosowanie środka zapobiegawczego w postaci tymczasowego aresztowania jest konieczne do zabezpieczenia prawidłowego toku postępowania oraz czy szczególne względy nie stają na przeszkodzie stosowaniu tego środka.

Postanowienie SN z dnia 5 listopada 1977 r., III KZ 133/77

Standard: 40326 (pełna treść orzeczenia)