Postanowienie z dnia 1979-05-03 sygn. Z 17/79

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sygn. akt Z 17/79

Postanowienie z dnia 3 maja 1979 r.

Rozpoznając zażalenie na postanowienie o zastosowaniu wobec podejrzanego środka zapobiegawczego - tymczasowego aresztowania, sąd ma jedynie obowiązek rozważyć, czy istnieją przesłanki, o których mowa w art. 209 i 217 § 1 k.p.k., jak też czy nie wchodzą w grę okoliczności, o których stanowi art. 218 k.p.k.; nie jest natomiast uprawniony do zmiany opisu i kwalifikacji prawnej zarzucanego podejrzanemu czynu.

Przewodniczący: sędzia płk S. Wojtczak (sprawozdawca). Sędziowie: płk J. Juszczak, ppłk J. Jeż.

Prokurator Naczelnej Prokuratury Wojskowej: płk S. Dudziński.

 Sąd Najwyższy w sprawie Zbigniewa P., podejrzanego o popełnienie przestępstwa określonego w art. 156 § 1 k.k. w zbiegu z art. 158 § 1 k.k. i w związku z art. 59 § 1 k.k., po rozpoznaniu w dniu 3 maja 1979 r. zażalenia podprokuratora Prokuratury Okręgu Wojskowego w N. z dnia 23 kwietnia 1979 r. co do uchylenia zastosowanego wobec podejrzanego środka zapobiegawczego - tymczasowego aresztowania oraz po wysłuchaniu prokuratora, wnoszącego o uwzględnienie zażalenia,

Uchylił zaskarżone postanowienie.

 Uzasadnienie

Prokurator Okręgu Wojskowego w N. w dniu 27 marca 1979 r. przedstawił podejrzanemu Zbigniewowi P. zarzut dopuszczenia się przestępstwa, polegającego na tym, że w dniu 1 marca 1979 r. około godz. 22.30 w kawiarni "Hanka" w N., znajdując się w stanie nietrzeźwości i działając z pobudek chuligańskich, dokonał wspólnie z osobami cywilnymi (...) pobicia bez żadnego powodu Janusza C., zadając mu uderzenia pięścią w twarz i inne okolice ciała, przez co spowodował u wymienionego obrażenia ciała w postaci złamania żuchwy i kości nosa oraz wstrząśnienia mózgu, naruszające czynności narządu ciała na czas powyżej 7 dni, tj. przestępstwa określonego w art. 156 § 1 k.k. w zbiegu z art. 158 § 1 k.k. i w związku z art. 59 § 1 k.k.

Postanowieniem z tego samego dnia, z przyczyn wymienionych w art. 217 § 1 pkt 4 k.p.k. i art. 586 k.p.k., zastosowano wobec podejrzanego środek zapobiegawczy - tymczasowe aresztowanie.

Na postanowienie złożył zażalenie podejrzany, a Sąd Okręgu Wojskowego w N. w dniu 23 kwietnia 1979 r., uwzględniając wspomniane zażalenie, uchylił zastosowany wobec podejrzanego środek zapobiegawczy.

Tę decyzję sądu zaskarżył prokurator, wnosząc o uchylenie cytowanego na wstępie postanowienia sądu i utrzymanie w mocy zastosowanego wobec podejrzanego tymczasowego aresztowania.

Sąd Najwyższy zważył, co następuje:

Zażalenie prokuratora domagające się uchylenia zaskarżonego postanowienia sądu jest merytorycznie słuszne.

Rozpoznając zażalenie podejrzanego, sąd pierwszej instancji uznał opierając się na materiałach dowodowych zebranych w toku nie zakończonego jeszcze postępowania przygotowawczego, że nie można przypisać podejrzanemu działania w stanie nietrzeźwości i w warunkach wyczerpujących znamiona czynu o charakterze chuligańskim, że jego zachowanie się oraz wynikający z tych materiałów przebieg wydarzeń odbiegają od ustalonego przez prokuratora w postępowaniu o przedstawieniu zarzutów i że w związku z tym błędna jest również ocena prawna czynu przyjęta w tym postanowieniu.

Z powyższego wynika, że sąd w swoich rozważaniach zajął się przede wszystkim korektą stawianego podejrzanemu zarzutu, zmianą jego opisu i oceny prawnej, a więc problemami, które w tym stadium postępowania karnego - w myśl art. 270 k.p.k. - należą do wyłącznej kompetencji prokuratora i które w związku z tym w czasie rozpoznawania zażalenia podejrzanego na postanowienie o zastosowaniu wobec niego tymczasowego aresztowania nie mogą być podejmowane i oceniane przez sąd nawet wtedy, gdy zezwala na to stan dowodowy sprawy.

Sąd bowiem obowiązany był rozważyć, czy - stosownie do art. 209 k.p.k. - zebrane dotychczas w postępowaniu przygotowawczym dowody w dostatecznej mierze uzasadniają popełnione przez podejrzanego przestępstwa, czy powołane w postanowieniu o tymczasowym aresztowaniu przesłanki, które wymieniają art. 217 § 1 pkt 4 k.p.k. i art. 584 k.p.k., przemawiają za stosowaniem tego środka zapobiegawczego oraz czy w grę wchodzą okoliczności, o których stanowi art. 218 k.p.k.

W związku z powyższym, opierając się na materiałach dowodowych sprawy, podnieść należy, że udział podejrzanego w popełnieniu wspólnie z innymi osobami (tymczasowo aresztowanymi) przestępstwa przeciwko życiu i zdrowiu, w wyniku którego pokrzywdzony doznał obrażeń naruszających czynności narządów jego ciała na okres powyżej 7 dni (złamanie żuchwy, kości nosa, wstrząśnienie mózgu), znajduje uzasadnienie w tych materiałach oraz że wbrew odmiennemu w tym względzie poglądowi sądu pierwszej instancji charakter oraz okoliczności popełnienia przestępstwa, a także wymienione wyżej skutki świadczą o znacznym stopniu jego społecznej szkodliwości i ze względu na osobę sprawcy nie mogą być niedoceniane przy ocenie wpływu tego przestępstwa na dyscyplinę wojskową.

W tej sytuacji oraz wobec niewykazania przez sąd, aby tymczasowe aresztowanie podejrzanego pociągało za sobą wyjątkowo ciężkie skutki dla niego lub jego najbliższej rodziny (art. 218 pkt 2 k.p.k.), należało uznać, że brak dostatecznych podstaw faktycznych i prawnych do uchylenia decyzji prokuratora o zastosowaniu wobec podejrzanego tymczasowego aresztowania, zwłaszcza że taki sam środek zastosowała prokuratura powszechna do pozostałych sprawców przestępstwa.

 OSNKW 1979 r., Nr 7-8, poz. 83