Braki formalne aktu oskarżenia

Istnienie braków formalnych aktu oskarżenia wymienionych w art. 295 § 1 k.p.k. [art. 332 § 1 k.p.k.] , których usunięcia odmawia prokurator, nie może być uznane za równoważne z brakiem skargi uprawnionego oskarżyciela i nie może uzasadniać umorzenia postępowania na podstawie art. 11 pkt 4 k.p.k. [art. 17 § 1 pkt 9 k.p.k.] Nastąpić mogłoby to jedynie wówczas, gdyby oskarżyciel publiczny po zwrocie skargi w celu uzupełnienia braków nie wniósł jej ponownie do sądu.

Postanowienie SN z dnia 8 września 1989 r., II KZ 56/89

Standard: 39095 (pełna treść orzeczenia)

Wprawdzie art. 295-297 k.p.k. [art. 232 – 234 k.p.k.] nie wymieniają wymagania podpisania aktu oskarżenia przez prokuratora, nie oznacza to jednak, że prokurator nie ma obowiązku podpisania aktu oskarżenia. 

Przepisy art. 295-297 k.p.k. [art. 232 – 234 k.p.k.]  są przepisami w odniesieniu do aktu oskarżenia szczególnymi, poszerzającymi w tym zakresie wymagania określone w art. 104 § 1 k.p.k. [art. 119 § 1 k.p.k.]

Oznacza to, że akt oskarżenia powinien uwzględniać również wymagania tych przepisów łącznie z wymaganiem co do podpisu prokuratora, a nieuwzględnienie tych wymagań stanowi wadę, która może być naprawiona w trybie art. 105 § 2 k.p.k. [art. 120 k.p.k.], ze skutkami prawnymi przewidzianymi w tym przepisie.

Takie stanowisko zajmował również Sąd Najwyższy w swym orzecznictwie. W uchwale z dnia 12 maja 1960 r., VI KO 122/59 Sąd Najwyższy wyraził pogląd, że brak podpisu oskarżyciela stanowi brak formalny, który powinien być uzupełniony w trybie art. 249 k.k. (z 1932 r.).

W uchwale z dnia 29 kwietnia 1970 r., VI KZP 4/70 Sąd Najwyższy stwierdził, że art. 298 k.p.k. w zakresie w nim unormowanym jest przepisem szczególnym w stosunku do norm art. 105 § 1 i 2 k.p.k., i tylko w tym zakresie wyłącza jego stosowanie. Wynika z tego, że jeżeli akt oskarżenia wykazuje braki inne poza określonymi w art. 298 k.p.k., a zwłaszcza nie uwzględnia wymagań zawartych w art. 104 § 1 k.p.k., można te braki naprawić w trybie art. 105 § 1 k.p.k., ze skutkiem wymienionym w zdaniu pierwszym § 2 tego artykułu.

Uchwała SN z dnia 18 lipca 1979 r., VI KZP 13/79

Standard: 40074 (pełna treść orzeczenia)