Pełnomocnik pracownika lub ubezpieczonego (art. 465 k.p.c.)

Podstawą prawną udzielenia przedmiotowego upoważnienia były przede wszystkim przepisy rangi ustawowej tj.- art.73 ust.1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych- stanowiący ogólnie o kompetencji Prezesa ZUS do kierowania działalnością Zakładu i jego reprezentacji na zewnątrz oraz, mający tu zastosowanie poprzez art. 123 w/w ustawy systemowej, art. 268 a k.p.a.- określający ogólny wzorzec udzielania upoważnienia do działania w imieniu organu administracji publicznej (którą jako całość stanowi też ZUS – art.66 ust.4 ustawy systemowej ),pozwalający na dekoncentrację wykonywania kompetencji tego organu, która w szczególności w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych, z uwagi na skalę działań, musi być daleko posunięta.

Niezależnie od tego, przepisy statutowe ZUS leżące także u podstaw omawianego upoważnienia wprowadzone zostały przepisami aktów wykonawczych do art. 74 ust. 5 wyżej powołanej ustawy systemowej ( bliżej o relacjach zachodzących pomiędzy § 2 ust.2 pkt 2 statutu ZUS , a art. 268 a k.p.a. w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 24 maja 2007. II GSK 16/07).

Tym samym w świetle utrwalonego na gruncie wyżej powołanego przepisu k.p.a. orzecznictwa przyjmuje się konsekwentnie, iż upoważnienie takie wymaga formy pisemnej z określeniem: daty od której obowiązuje, zakresu upoważnienia oraz jego ram czasowych (tak m.in. w wyroku NSA w Warszawie z dnia 17 marca 2010 r. II SK 494/09, czy wyroku tego Sądu z dnia 17 grudnia 2014 r. II GSK 1577/13).

Należy podkreślić, że respektując zasadę ciągłości postępowania administracyjnego i trwałości organu administracji publicznej („mimo, że skład personalny się zmienia , sam urząd trwa”- por. wyrok WSA w Warszawie z dnia 4 kwietnia 2007 r. VII SA/Wa 1423/06) przyjmuje się również, że umocowanie do wydania decyzji nie wygasa nawet z dniem wygaśnięcia mandatu osoby pełniącej funkcję organu administracji publicznej (por. wskazywany przez organ rentowy (wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 21 lutego 2008 r. IV SA/Wr 643/07, czy też wyrok WSA w Warszawie z dnia 29 maja 2006 r. I SA/Wa 496/06).

W sytuacji gdy bezspornym jest , iż nie zaistniały przewidziane wprost w upoważnieniu dla pracownika wydającego zaskarżoną decyzję ( v.k-107) okoliczności skutkujące wygaśnięciem upoważnienia tj. ustanie stosunku pracy, odwołanie lub zmiana upoważnienia, zaś wyżej wskazane przepisy ustawowe leżące zasadniczo u podstaw tego umocowania nie uległy zmianie, a z kolei wykonawcze do ustawy systemowej wprowadzające z dniem 11 lutego 2011 r. nowy statut uregulowania były tożsame w swej treści do poprzednich ( tu m. innymi § 2 ust. 2 pkt 2 obu statutów), nie można uznać aby upoważnienie to wygasło. Tym bardziej, że nie przewidywały tego nowowprowadzone w życie przepisy rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 13 stycznia 2011 r. i nie można też tego wywieść - jak słusznie zauważa skarżący -z przywoływanych przez Sąd I instancji art. 3 i art. 4 ustawy z dnia 3 kwietnia 2009 r. o zmianie ustawy o działach administracji rządowej oraz ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz.U. Nr 68, poz. 574). Ten pierwszy, intertemporalny , dotyczył bowiem wyłącznie stosowania w czasie przepisów ustawy systemowej, ten drugi zaś wyraźnie stanowił jedynie o tym , że przepisy wykonawcze wydane na podstawie art. 74 ust. 5 tej ustawy (w tym więc rozporządzenie nadające statut ZUS) zachowują moc do dnia wejścia w życie nowych przepisów wykonawczych.

Odnosząc się zaś dodatkowo do użytej przez Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 16 lutego 2016 r. I UK 84/15 

Postanowienie SA w Rzeszowie z dnia13 lipca 2016 r., III AUz 45/16

Standard: 8076 (pełna treść orzeczenia)