Wyrok z dnia 2014-12-17 sygn. II GSK 1577/13

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Ludmiła Jajkiewicz Sędzia NSA Dariusz Dudra Sędzia NSA Stanisław Gronowski (spr.) Protokolant Marta Zawadzka po rozpoznaniu w dniu 17 grudnia 2014 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej M. K. S.Spółki z o.o. w D. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rz. z dnia 9 maja 2013 r. sygn. akt I SA/Rz 300/13 w sprawie ze skargi M. K. S.Spółki z o.o. w D. na decyzję Zarządu Województwa Podkarpackiego z dnia 28 stycznia 2013 r. nr . w przedmiocie zwrotu dofinansowania realizacji projektu 1. oddala skargę kasacyjną; 2. zasądza od M. K. S. Spółki z o.o. w D.na rzecz Zarządu Województwa Podkarpackiego 180 (sto osiemdziesiąt) złotych tytułem kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 9 maja 2013 r. sygn. akt I SA/Rz 300/13 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rz., po rozpoznaniu sprawy M.K.S.Sp. z o.o. w D. na decyzję Zarządu Województwa Podkarpackiego z 28 stycznia 2013 r. w przedmiocie określenia kwoty dofinansowania ze środków unijnych przypadającej do zwrotu, oddalił skargę.

Za podstawę rozstrzygnięcia Sąd pierwszej instancji przyjął następujące ustalenia faktyczne:

M. K. S. sp. z o.o. w D. (skarżąca) złożyła do Zarządu Województwa Podkarpackiego, jako do Instytucji Zarządzającej w ramach Regionalnego Programu Operacyjnego Województwa Podkarpackiego na lata 2007 - 2013, wniosek o dofinansowanie projektu pod nazwą: "Wymiana taboru autobusowego Miejskiej Komunikacji Samochodowej sp. z o.o. w D.". Przedmiotem projektu był zakup 10 sztuk miejskich jednoczłonowych autobusów niskopodłogowych wraz z urządzeniami peryferyjnymi. Wniosek uzyskał ocenę pozytywną i wybrany został do dofinansowania, na skutek czego Zarząd Województwa Podkarpackiego zawarł ze skarżącą w dniu 30 lipca 2010 r. umowę nr . o dofinansowanie ww. projektu. Wydatki kwalifikowane w ramach projektu wynosiły 6.835.100,00 zł, a kwota dofinansowania ze środków Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego (EFRR) 5.320.065,91 zł.

W ramach realizacji projektu skarżąca (beneficjent) przeprowadziła postępowanie o udzielenie zamówienia publicznego nr . pod nazwą "Zakup i dostawa fabrycznie nowych 10 sztuk jednoczłonowych autobusów komunikacji miejskiej niskopodłogowych wraz z urządzeniami peryferyjnymi". W Specyfikacji Istotnych Warunków Zamówienia (SIWZ) w części VI pkt 1 lit. a) "Opis warunków udziału w postępowaniu oraz opis sposobu dokonywania oceny spełnienia tych warunków" na str. 13 zamawiający wskazał, że wykonawcy ubiegający się o zamówienie publiczne muszą spełniać w zakresie wiedzy i doświadczenia warunek polegający na wykazaniu się wykonaniem w okresie ostatnich 3 lat przed upływem terminu składania ofert co najmniej jednej dostawy na rynek państw członkowskich Unii Europejskiej w ilości co najmniej 10 sztuk autobusów niskopodłogowych.

Wskazane wyżej postępowanie o udzielenie zamówienia publicznego było przedmiotem kontroli Prezesa Urzędu Zamówień Publicznych, w wyniku której ostatecznym rozstrzygnięciem Krajowej Izby Odwoławczej stwierdzono naruszenie przez skarżącą art. 7 ust. 1 i art. 22 ust. 4 ustawy z dnia 29 stycznia 2004 r. Prawo zamówień publicznych (tekst jedn. Dz. U. z 2013 r., poz. 907 ze zm. dalej p.z.p.) poprzez opisanie warunków udziału w postępowaniu w zakresie posiadania wiedzy i doświadczenia w sposób nieproporcjonalny i utrudniający konkurencję, ponieważ ograniczono krąg potencjalnych wykonawców tylko do tych, którzy mieli doświadczenie w realizacji co najmniej jednej dostawy co najmniej 10 autobusów niskopodłogowych na terenie Unii Europejskiej. Nieuzasadnionemu ograniczeniu kręgu potencjalnych wykonawców służył opis warunku odnoszący się do dostaw na terenie określonego obszaru geograficznego (terenu Unii Europejskiej).

W myśl art. 7 powołanej ustawy, zamawiający przygotowuje i przeprowadza postępowanie o udzielenie zamówienia w sposób zapewniający zachowanie uczciwej konkurencji oraz równe traktowanie wykonawców (ust. 1). Czynności związane z przygotowaniem oraz przeprowadzeniem postępowania o udzielenie zamówienia wykonują osoby zapewniające bezstronność i obiektywizm (ust. 2). Zamówienia udziela się wyłącznie wykonawcy wybranemu zgodnie z przepisami ustawy (ust. 3).

Zgodnie z art. 22 ust. 4 p.z.p., opis sposobu dokonania oceny spełniania warunków, o których mowa w ust. 1, powinien być związany z przedmiotem zamówienia oraz proporcjonalny do przedmiotu zamówienia.

Prezes Urzędu Zamówień Publicznych kopię zastrzeżeń wniesionych dnia 16 lutego 2012 r. przez zamawiającego wraz ze swoją na nie odpowiedzią z dnia 2 marca 2012 r. oraz powołaną wyżej uchwałą Krajowej Izby Odwoławczej przekazał Marszałkowi Województwa Podkarpackiego.

Zarząd Województwa Podkarpackiego (IZ RPO), w oparciu o postanowienia § 11 umowy o dofinansowanie projektu, przeprowadził kontrolę na dokumentach w zakresie prawidłowości procedur udzielania zamówień publicznych związanych z realizacją projektu. Weryfikację przeprowadzono w oparciu o dokumentację udzielonego zamówienia publicznego na "Zakup i dostawę fabrycznie nowych 10 szt. jednoczłonowych autobusów komunikacji miejskiej niskopodłogowych wraz z urządzeniami peryferyjnymi" przekazaną Instytucji Zarządzającej pismem beneficjenta z dnia 9 maja 2012 r., znak: . W wyniku kontroli, jak ustalono, dokonanie przez beneficjenta opisu warunków udziału w postępowaniu w sposób nieproporcjonalny utrudniało konkurencję w zakresie dokonania oceny spełnienia warunku dotyczącego posiadania wiedzy i doświadczenia w części ograniczającej możliwość wykazania się określonymi dostawami wykonanymi na terenie określonego obszaru geograficznego, tj. wykonanych na terenie państw członkowskich Unii Europejskiej. Tym samym skarżąca naruszyła art. 7 ust. 1 i art. 22 ust. 4 p.z.p. Stanowiło to podstawę do naliczenia korekty finansowej dofinansowania projektu ze środków EFRR. Wyniki przeprowadzonej kontroli przekazano beneficjentowi wraz z naliczeniem najniższej możliwej do zastosowania korekty finansowej ustalonej w oparciu o wskaźnik korekty 5%. Skarżąca nie wyraziła zgody na zwrot środków lub ich potrącenie z płatności.

Zarząd Województwa Podkarpackiego w Rz. decyzją .z dnia 12 listopada 2012 r. określił kwotę 214.943,76 zł przypadającą do zwrotu przez beneficjenta w związku z wykorzystaniem środków przeznaczonych na realizację programów finansowanych z udziałem środków europejskich, z naruszeniem obowiązujących procedur oraz określił sposób zwrotu. W następstwie wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy decyzją Zarządu Województwa Podkarpackiego w Rz. z dnia 28 stycznia 2013 r. utrzymano w mocy decyzję z dnia 12 listopada 2012 r.

Na powyższe rozstrzygnięcie skarżąca wniosła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rz., który skargę tę oddalił, o czym była mowa na wstępie.

Za bezzasadny Sąd pierwszej instancji uznał zarzut skarżącej dotyczący niewłaściwego podpisania decyzji z dnia 28 stycznia 2013 r. przez wicemarszałka województwa, z naruszeniem przepisu art. 46 ust. 2a ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie województwa (tekst jedn. Dz. U. z 2013 r., poz. 596 ze zm.). W myśl tego przepisu, decyzje wydane przez zarząd województwa w sprawach z zakresu administracji publicznej podpisuje marszałek. W decyzji wymienia się imiona i nazwiska członków zarządu, którzy brali udział w wydaniu decyzji. Zdaniem Sądu pierwszej instancji, marszałek województwa niekoniecznie musi uczestniczyć w posiedzeniach zarządu, a tym osobiście podpisać decyzję wydaną przez zarząd województwa, a to choćby ze względu na swoją usprawiedliwioną nieobecność (choroba, urlop, delegacja, itp.). Istotne jest natomiast, co miało miejsce w okolicznościach sprawy, upełnomocnienie przez marszałka województwa do podpisanie omawianej decyzji przez wicemarszałka.

Odnosząc się do zarzutów dotyczących przetargu Sąd pierwszej instancji podzielił stanowisko organu o naruszeniu przez skarżącą przepisów normujących konkurencję na rynku Unii Europejskiej. Zarzucany skarżącej sposób przeprowadzenia przetargu naruszył przepis art. 2 pkt 7 rozporządzenia nr 1083/2006 ustanawiające przepisy ogólne dotyczące Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego, Europejskiego Funduszu Społecznego oraz Funduszu Spójności i uchylające rozporządzenie (WE) nr 1260/1999 (Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej L 210/25 z dnia 31 lipca 2006). Stosownie do tego przepisu, przez "nieprawidłowość" na gruncie tego rozporządzenia, rozumie się jakiekolwiek naruszenie przepisu prawa wspólnotowego wynikające z działania lub zaniechania podmiotu gospodarczego, które powoduje lub mogłoby spowodować szkodę w budżecie ogólnym Unii Europejskiej w drodze finansowania nieuzasadnionego wydatku z budżetu ogólnego.

Z powyższych względów Sąd pierwszej instancji nie dopatrzył się zasadności zarzutu skarżącej co do naruszenia prawa w nałożeniu na nią obowiązku częściowego zwrotu dofinansowania.

Skarżąca wniosła skargę kasacyjną od powyższego wyroku.

I) Skarga kasacyjna zaskarżonemu wyrokowi zarzuciła na podstawie art. 174 pkt 2 p.p.s.a. naruszenie:

1. art. 145 § 1 pkt 2 p.p.s.a. w związku z art. 107 § 1 k.p.a. i w związku z art. 46 ust. 2a ustawy o samorządzie województwa poprzez odmowę stwierdzenia nieważności zaskarżonej decyzji pomimo, iż zaskarżona decyzja z dnia 28 stycznia 2013 r., nie została podpisana przez marszałka województwa, co w rezultacie powoduje, iż dotknięta jest wadą istotną i kwalifikowaną wskazaną w art. 156 § 1 z powodu rażącego naruszenia art. 46 ust.2a ustawy o samorządzie województwa.

2. art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a. w związku z art. 7, art. 11, art. 77, art. 80 i art. 107 § 3 k.p.a., gdyż Sąd nie uchylił zaskarżonej decyzji i poprzedzającej ją decyzji wydanej w I instancji, pomimo, że obie decyzje zostały wydane w oparciu o nienależycie prowadzone postępowanie dowodowe, co spowodowało, że zebrany przez organ materiał dowodowy był niewystarczający do poczynienia ustaleń mających istotne znaczenie dla wydania rozstrzygnięcia w przedmiotowej sprawie, w szczególności nie przeprowadzano postępowania dowodowego pozwalającego na ustalenie, czy kwestionowany zapis w SIWZ w rzeczywistości był nieproporcjonalny do przedmiotu zamówienia i doprowadził do naruszenia zasady uczciwej konkurencji oraz czy spowodował powstanie szkody w Unii Europejskiej. Powyższe naruszenie mogło mieć wpływ na wynik sprawy, gdyż doprowadziło do przedwczesnego zastosowania przepisów prawa materialnego i do bezpodstawnego uznawania, iż skarżący w toku realizacji umowy o dofinansowanie naruszył wskazane przepisy prawa materialnego, a także do nałożenia na skarżącego obowiązku zwrotu kwoty 214.943,76 zł z odsetkami określonymi jak dla zaległości podatkowych. Prawidłowo przeprowadzone postępowanie dowodowe doprowadziłoby do ustalenia, iż w przedmiotowej sprawie kwestionowany zapis w SIWZ był proporcjonalny do przedmiotu zamówienia i nie prowadził do naruszenia zasady uczciwej konkurencji, a także, iż w budżecie Unii Europejskiej nie powstała żadna szkoda, a zatem brak było podstaw do zwrotu kwoty dofinansowania.

II) Na podstawie art. 174 pkt 1 p.p.s.a. skarga kasacyjna zarzuciła naruszenie prawa materialnego :

1. art. 207 ust. 1 pkt 2 w związku z art. 184 ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (tekst jedn. Dz. U. z 2013 r., poz. 885 ze zm.) w związku z § 11 ust. 4 umowy o dofinansowanie projektu z dnia 30 lipca 2010 r. oraz art. 207 ust. 2, ust. 3 i ust. 9 ustawy o finansach publicznych poprzez ich zastosowanie pomimo, że w toku realizacji umowy o dofinansowanie nie doszło do naruszenia procedur, o których mowa w art. 184 ustawy o finansach publicznych oraz ustawy o zamówieniach publicznych mającego skutki finansowe, a w rezultacie bezpodstawne uznanie, że organ prawidłowo nałożył korektę finansową.

2. art. 184 ust. 1 ustawy o finansach publicznych w związku z § 11 ust. 4 umowy o dofinansowanie oraz art. 2, art. 98 ust. 2 rozporządzenia Rady (WE) nr 1083/2006 poprzez ich błędną wykładnię i uznanie, że przesłanką konieczną do nałożenia obowiązku zwrotu dofinansowania nie jest wystąpienie konkretnej szkody finansowej i udowodnienie jej wystąpienia, zaś wystarczającym jest jedynie naruszenie przepisu prawa.

3. art. 10 Dyrektywy 2004/17/WE oraz art. 7 ust. 1 i art. 22 ust. 4 ustawy Prawo zamówień publicznych poprzez ich niewłaściwą wykładnię i uznanie, że warunek udziału w postępowaniu zgodnie z którym wykonawcy zobowiązani byli wykazać się doświadczeniem w realizacji jednej dostawy obejmującej 10 sztuk autobusów niskopodłogowych na terenie Unii Europejskiej jest warunkiem nieproporcjonalnym i utrudniającym konkurencję.

Z wymienionych względów skarżąca wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania WSA w Rzeszowie oraz zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych.

W odpowiedzi na skargę kasacyjną Zarząd Województwa Podkarpackiego wniósł o jej oddalenie i zasądzenie kosztów postępowania kasacyjnego.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna nie zasługuje na uwzględnienie.

W myśl art. 174 pkt 1 i pkt 2 p.p.s.a. skargę kasacyjną można oprzeć na zarzucie naruszenia przepisów prawa materialnego przez błędną wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie oraz na zarzucie naruszenia przepisów postępowania w sposób mogący mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Wynikająca z art. 183 § 1 p.p.s.a. zasada związania zarzutami skargi kasacyjnej zezwala Naczelnemu Sądowi Administracyjnemu na rozpoznanie sprawy sądowoadministracyjnej w granicach zarzutów skargi kasacyjnej, chyba że zachodzi jedna z przyczyn nieważności postępowania wymienionych w § 2 tego przepisu, którą Sąd ten obowiązany jest wziąć pod uwagę z urzędu. W sprawie objętej skargą kasacyjną nie wystąpiła żadna z okoliczności powodujących nieważność postępowania przed Sądem pierwszej instancji i tym samym brak jest jakichkolwiek przeszkód uniemożliwiających rozpoznanie skargi kasacyjnej.

W rozpoznawanej sprawie skarga kasacyjna zawiera zarzuty oparte na obydwu podstawach kasacyjnych wymienionych w art. 174 pkt 1 i pkt 2 p.p.s.a. W sytuacji, kiedy skarga kasacyjna zarzuca naruszenie prawa materialnego oraz naruszenie przepisów postępowania, w pierwszej kolejności rozpoznaniu podlega zarzut naruszenia przepisów postępowania. Do kontroli subsumpcji danego stanu faktycznego pod zastosowany przepis prawa materialnego można przejść dopiero wówczas, gdy okaże się, że stan faktyczny przyjęty w zaskarżonym wyroku jest prawidłowy albo nie został skutecznie podważony. Stąd, wobec postawienia w skardze kasacyjnej zarzutu naruszenia prawa materialnego oraz przepisów postępowania, jako pierwszy należało poddać ocenie zarzut naruszenia przepisów postępowania.

W ramach zarzutu naruszenia przepisów postępowania skarga kasacyjna zarzuca Sądowi pierwszej instancji naruszenie art. 145 § 1 pkt 2 p.p.s.a. w związku z art. 107 § 1 k.p.a. oraz w związku z art. 46 ust. 2a ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie województwa poprzez odmowę stwierdzenia nieważności zaskarżonej decyzji, która została podpisana przez wicemarszałka województwa co stanowi wadę kwalifikowaną decyzji wskazaną w art. 156 § 1 k.p.a. z powodu rażącego naruszenia art. 46 ust. 2a ustawy o samorządzie województwa. Zdaniem skarżącego nie można w drodze wykładni rozszerzającej przyjąć, wbrew twierdzeniom Sądu pierwszej instancji, że możliwość scedowania przez marszałka kompetencji wymienionych w art. 46 ust. 2 powołanej ustawy obejmuje przypadki, o których mowa w ust. 2a tego przepisu. Taki sposób wykładni były bowiem contra legem.

Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego zarzut ten nie jest zasadny. Przepis art. 46 ust. 2 ustawy samorządzie województwa dotyczy kwestii związanej z podejmowaniem decyzji administracyjnych. Dlatego w sprawach nieunormowanych tą ustawą, a dotyczących kwestii związanych z postępowaniem administracyjnym, mają odpowiednie zastosowanie przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego, w tym w szczególności przepis art. 268a. W myśl tego przepisu, organ administracji publicznej może w formie pisemnej upoważniać pracowników kierowanej jednostki organizacyjnej do załatwiania spraw w jego imieniu w ustalonym zakresie, a w szczególności do wydawania decyzji administracyjnych, postanowień i zaświadczeń.

Udzielenie upoważnienia, o którym mowa w art. 268a k.p.a., jest czynnością o charakterze wewnętrznym. Osoba upoważniona podpisuje decyzję, co wymaga podkreślenia, w imieniu organu. Innymi słowy, w następstwie takiego upoważnienia zmienia się osoba wykonująca kompetencję organu w prawnych formach, ale upoważniony pracownik nie staje się przez to organem administracyjnym - nosicielem kompetencji (por. postanowienie NSA z dnia 30 września 2010 r., I OZ 722/10, LEX nr 741977). Toteż, wspomniany przepis stwarza możliwość, aby nie tylko sam piastun funkcji organu, czyli osoba, którą powołano na dane stanowisko, lecz także wyznaczony przez niego pracownik urzędu przydanego do pomocy temu organowi był umocowany do wykorzystania kompetencji organu. Upoważnienie takie powinno być udzielone na piśmie i z określeniem daty, od której obowiązuje. W sprawie nie jest sporne, iż wicemarszałek, podpisując zaskarżoną decyzję w imieniu marszałka województwa, legitymował się odpowiednim upoważnieniem.

Nie jest także oparty na usprawiedliwionej podstawie zarzut naruszenia przez Sąd pierwszej instancji przepisów art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a. w związku z art. 7, art. 11, art. 77, art. 80 i art. 107 § 3 k.p.a. Wbrew stanowisku skarżącej w sprawie został zebrany wystarczający materiał dowodowy dla wydania przez organ zaskarżonej decyzji. W szczególności, ustalając odpowiedzialność skarżącej za naruszenie przepisów ustawy o zamówieniach publicznych, organ oparł się, o czym była już mowa, na rozstrzygnięciu Krajowej Izby Odwoławczej, stwierdzającym naruszenie przez skarżącą art. 7 ust. 1 i art. 22 ust. 4 p.z.p. Wyrażona w formie uchwały opinia Krajowej Izby Odwoławczej, wiążąca dla Prezesa Urzędu, ma walor wysoce miarodajnego w sprawie dokumentu urzędowego, w rozumieniu art. 76 § 1 k.p.a. W myśl tego przepisu, dokumenty urzędowe sporządzone w przepisanej formie przez powołane do tego organy państwowe w ich zakresie działania stanowią dowód tego, co zostało w nich urzędowo stwierdzone.

Przechodząc do zarzutów naruszenia przepisów prawa materialnego w pierwszej kolejności należy odnieść się zarzutu naruszenia wskazanych w skardze kasacyjnej przepisów art. 2, art. 98 ust. 2 rozporządzenia Rady (WE) nr 1083/2006 poprzez ich błędną wykładnię i uznanie, że przesłanką konieczną do nałożenia obowiązku zwrotu dofinansowania nie jest wystąpienie konkretnej szkody finansowej i udowodnienie jej wystąpienia, zaś wystarczającym jest jedynie naruszenie przepisu prawa. Omawiane rozporządzenie, co wynika z przepisu art. 108, a co wymaga podkreślenia, wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich. Zatem, wchodzi ono do krajowego porządku prawnego.

W świetle przepisu art. 2 pkt 7 omawianego rozporządzenia przez "nieprawidłowości" rozumie się nie tylko działania lub zaniechania podmiotu gospodarczego, które powoduje szkodę w budżecie ogólnym Unii Europejskiej w drodze finansowania nieuzasadnionego wydatku z budżetu ogólnego, ale także może spowodować taką szkodę. Stwierdzone w sprawie ograniczające konkurencję naruszenie przepisów o zamówieniach publicznych w potencjalny sposób powoduje wspomnianą wyżej szkodę. Z naruszeniem prawa, w sposób niejako sztuczny, skarżąca zmniejszyła podaż usług (liczba podmiotów świadczących usługi danego rodzaju), co zgodnie z prawami podaży/popytu prowadziło do podwyższenia ceny finansowanej z budżetu Unii Europejskiej. Dlatego bezzasadny jest zarzut naruszenia w sprawie przepisu art. 2 pkt 7 rozporządzenia Rady (WE) nr 1083/2006.

Również nietrafny jest zarzut naruszenia w sprawie przepisu art. 98 ust. 2 rozporządzenia. Zgodnie z tym przepisem, Państwo członkowskie dokonuje korekt finansowych wymaganych w związku z pojedynczymi lub systemowymi nieprawidłowościami stwierdzonymi w operacjach lub programach operacyjnych. Korekty dokonywane przez państwo członkowskie polegają na anulowaniu całości lub części wkładu publicznego w ramach programu operacyjnego. Państwo członkowskie bierze pod uwagę charakter i wagę nieprawidłowości oraz straty finansowe poniesione przez fundusze. Stwierdzone rozstrzygnięciem Krajowej Izby Odwoławczej wspomniane naruszenie przez skarżącą przepisów ustawy o zamówieniach publicznych w pełni uzasadnia częściowe anulowanie skarżącej wkładu publicznego w ramach programu operacyjnego. Jak już wspomniano naruszenie prawa, jakiego dopuściła się skarżąca, potencjalnie powoduje szkodę dla budżetu Unii Europejskiej, a ponadto godzi w fundamentalną zasadę konkurencji, na której opiera się gospodarka w państwach Unii Europejskiej. Również, co wymaga podkreślenia, w świetle ustawodawstwa unijnego i praktyki jego przestrzegania, sankcje za naruszenie tych przepisów mają być w swoim założeniu dotkliwe i zniechęcające do naruszania prawa unijnego. Trudno zaś byłoby uznać, aby zastosowanie względem skarżącej najniższej możliwej korekty finansowej, wynoszącej 5%, odpowiadało powyższemu kryterium.

Pozostałe zarzuty naruszenia prawa materialnego wskazane w skardze kasacyjnej w swej istocie stanowią nieuprawnioną polemikę z poczynionymi w sprawie niewadliwymi ustaleniami faktycznymi o naruszeniu przepisów o zamówieniach publicznych, co uzasadniało zastosowanie wobec skarżącej omawianej korekty finansowej. W szczególności zarzuty te są bez istotnego znaczenie w świetle wspomnianego rozstrzygnięcia Krajowej Izby Odwoławczej, przesądzającego o naruszeniu przez skarżącą przepisów art. 7 ust. 1 i art. 22 ust. 4 p.z.p., oraz wynikającej stąd odpowiedzialności skarżącej, mającej oparcie w szczególności w przepisie art. 98 ust. 2 rozporządzenia Rady (WE) nr 1083/2006.

W tym stanie sprawy skarga kasacyjna, jako nie oparta na usprawiedliwionych podstawach, podlega oddaleniu (art. 184 p.p.s.a.).

O kosztach postępowania kasacyjnego orzeczono na podstawie art. 204 pkt 1 p.p.s.a.