Dokument z podpisem notarialnie poświadczonym, odpisy, kopie poświadczone za zgodność z oryginałem w postępowaniu wieczystoksięgowym

Artykuł 31 ust. 1 u.k.w.h. statuuje zasadę, zgodnie z którą wpis może być dokonany na podstawie dokumentu z podpisem notarialnie poświadczonym, jeżeli przepisy szczególne nie przewidują innej formy dokumentu. Przepis ten ma charakter proceduralny i określa minimalny standard dowodowy w postępowaniu wieczystoksięgowym. Na potrzeby wpisu w księdze wieczystej (ad intabulationem) standard ten spełniają dokumenty sporządzone – co najmniej – w formie pisemnej z podpisami notarialnie poświadczonymi, z zastrzeżeniem przepisów szczególnych.

W orzecznictwie uznaje się, że w stosunku do art. 31 ust. 1 u.k.w.h. przepisem szczególnym jest m.in. art. 95 pr.bank. (uchwała SN z 20 czerwca 2007 r., III CZP 50/07, oraz postanowienia SN: z 23 czerwca 2010 r., II CSK 20/10; z 21 lutego 2013 r., IV CSK 385/12; z 10 kwietnia 2013 r., IV CSK 551/12; z 16 maja 2013 r., IV CSK 653/12, i z 2 grudnia 2016 r., I CSK 819/15).

Postanowienie SN z dnia 29 września 2023 r., II CSKP 565/22

Standard: 76513 (pełna treść orzeczenia)

Wpis może być dokonany na podstawie dokumentu z podpisem notarialnie poświadczonym, jeżeli przepisy szczególne nie przewidują innej formy dokumentu, a jeżeli wpis jest potrzebny do usunięcia niezgodności między treścią księgi wieczystej a rzeczywistym stanem prawnym po jej wykazaniu orzeczeniem sądu lub innymi odpowiednimi dokumentami (art. 31 ust. 1 i 2 u.k.w.h.). Co do zasady zatem, charakter formy ad intabulationem nadano pismu z podpisami notarialnie poświadczonymi zastrzegając ją na potrzeby dokonania wpisu w księdze wieczystej. 

Postanowienie SN z dnia 12 marca 2020 r., IV CSK 585/18

Standard: 46827 (pełna treść orzeczenia)