Termin oznaczony w tygodniach, miesiącach lub latach

W prawie prywatnym rozróżnia się terminy ciągłe (nieprzerwane) i terminy, które nie wymagają ciągłości.Terminy ciągłe, nieprzerwane (tempus continuum), w przeciwieństwie do terminów nie wymagających ciągłości (tempus utile), stosowanych np. w umowach obligacyjnych, przewidujących świadczenia wykonywane okresowo, z przerwami, terminy nie wymagające ciągłości oblicza się inną metodą konwencjonalną, w której miesiąc zawsze liczy się za dni trzydzieści, a rok za dni trzysta sześćdziesiąt pięć (por. art. 114 k.c.), podczas gdy do terminów ciągłych stosuje się art. 112 k.c.

Oznacza to, że - przykładowo - jeżeli termin miesięczny rozpoczął bieg w dniu 31 stycznia, to zakończy się w dniu 28 (29) lutego, a jeżeli miał początek w dniu 31 sierpnia, to ubiegnie w dniu 30 września (por. postanowienie SN 11 sierpnia 1999 r., I CZ 106/99 oraz z 6 sierpnia 1997 r., II UZ 53/97).

Wyrok SA w Warszawie z dnia 13 lutego 2019 r., III AUa 744/17

Standard: 33515 (pełna treść orzeczenia)

Zgodnie z art. 111 § 2 k.c., jeżeli początkiem terminu oznaczonego w dniach jest pewne zdarzenie, nie uwzględnia się przy obliczaniu terminu dnia, w którym to zdarzenie nastąpiło. Jedynie w tym przypadku, ustawodawca przewiduje pominięcie przy obliczaniu terminu dnia, w którym nastąpiło zdarzenie będące początkiem terminu. Taki wyjątek nie został przewidziany w przypadku terminów określonych w tygodniach. W związku z tym, przy założeniu, że zdarzeniem początkowym dla biegu terminu jest zakończenie choroby (dzień 15 listopada 2016 r. - wtorek), termin tygodniowy upływa z dniem, który nazwą odpowiada początkowemu dniowi terminu (dzień 22 listopada 2016 r. - wtorek). Wniosek o przywrócenie terminu złożony następnego dnia (23 listopada 2016 r.) był zatem o jeden dzień spóźniony, co oznaczało, że sam wniosek podlegał odrzuceniu (art. 171 k.p.c.) podobnie jak skarga kasacyjna wniesiona po terminie.

Postanowienie SN z dnia 20 lipca 2017 r., I UZ 18/17

Standard: 33508 (pełna treść orzeczenia)