Związanie wnioskiem o egzekucję na podstawie art. art. 1050 § 1 k.p.c. w razie uznania, zasadności egzekucji na podstawie art. 1049 § 1 k.p.c.

Jeżeli sąd jako organ egzekucyjny, po rozpoznaniu sprawy na skutek wniosku wierzyciela o przeprowadzenie egzekucji w celu wykonania czynności objętej tytułem wykonawczym, dojdzie do przekonania, że zasadna jest egzekucja z innej podstawy prawnej, niż tego żądał wierzyciel, to tenże sąd stosuje środki przymuszające przewidziane we właściwym przepisie, bez względu na treść wniosku wierzyciela.

Sąd jako organ egzekucyjny, do kompetencji którego należy egzekucja świadczenia polegającego na wykonaniu czynności, przeprowadza egzekucję z właściwej podstawy prawnej, chociaż wierzyciel żądał z innej podstawy. Wierzycielowi na takie postanowienie przysługuje zażalenie (art. 1049 § 1 zdanie ostatnie k.p.c. i art. 1055 k.p.c.).

Jeżeli sąd jako organ egzekucyjny, po rozpoznaniu sprawy na skutek wniosku wierzyciela o przeprowadzenie egzekucji w celu wykonania czynności objętej tytułem wykonawczym, dojdzie do przekonania, że zasadna jest egzekucja z innej podstawy prawnej, niż tego żądał wierzyciel, to tenże sąd stosuje środki przymuszające przewidziane we właściwym przepisie, bez względu na treść wniosku wierzyciela. Nie może odrzucić wniosku, albowiem nie zachodzi tu przypadek z art. 199 § 1 k.p.c. w związku z art. 13 § 2 k.p.c. lub z art. 1099 k.p.c. Egzekucja świadczenia polegającego na wykonaniu czynności należy przecież do sądu, a przeprowadzenie tej egzekucji z właściwej podstawy prawnej stanowi kompetencję sądu jako organu egzekucyjnego. Zresztą, gdyby chodziło i inny rodzaj egzekucji należącej do właściwości komornika, a wniosek egzekucyjny skierowano do sądu, to i tak sąd powinien ten wniosek przekazać właściwemu komornikowi (art. 800 § 2 k.p.c). Okoliczność wymieniona ostatnio przemawia przeciwko oddaleniu przez sąd wniosku o egzekucję w przedstawionej sytuacji faktycznej.

W kwestii zażalenia nie można przyjąć wyrażanego w orzecznictwie poglądu, że środek odwoławczy powinien być odrzucony, jeżeli dotyczy on orzeczenia nie istniejącego (np. orzeczenie SN z dnia 2 czerwca 1964 r. I PR 10/63), gdyż w danej sprawie istnieje orzeczenie, lecz wydane na innej podstawie prawej, niż tego żądał wierzyciel.

Postanowienie SN z dnia 20 grudnia 1988 r., III CRN 429/88

Standard: 32806 (pełna treść orzeczenia)