Postanowienie z dnia 1964-06-02 sygn. I PR 10/63

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sygn. akt I PR 10/63

Postanowienie Sądu Najwyższego

z dnia 2 czerwca 1964 r.

Jeżeli do określonej części żądania strony sąd ustosunkował się jedynie w uzasadnieniu wyroku, pomijając tę część w sentencji wyroku, a strona nie żądała uzupełnienia wyroku we właściwym trybie i terminie, to brak orzeczenia o pominiętym żądaniu nie daje podstawy do wniesienia rewizji od nie wydanego orzeczenia. W takiej sytuacji strona może tylko wytoczyć nowe powództwo o roszczenie, o którym sąd nie orzekł w wyroku, natomiast rewizja powinna być odrzucona, jako zwrócona przeciwko orzeczeniu nie istniejącemu.

Sąd Najwyższy w sprawie z powództwa Spółdzielni Inwalidów "R" w L. przeciwko Romanowi O. o 58.145 zł, na skutek rewizji powódki od wyroku Sądu Wojewódzkiego w Lublinie z dnia 31 października 1962 r.,

odrzucił rewizję.

Uzasadnienie

Powódka żądała zasądzenia od pozwanego 58.145 zł tytułem odszkodowania twierdząc, że w jej masarni, której kierownikiem był pozwany, powstał niedobór w tej właśnie wysokości w surowcach i w wyrobach gotowych w okresie od 21 stycznia do 10 czerwca 1960 r.

Pozwany wniósł o oddalenie powództwa.

Sąd Wojewódzki zasądził od pozwanego 1.991,99 zł, a co do pozostałej części powództwa nie zajął żadnego stanowiska w sentencji wyroku.

Powódka wnosi w rewizji o uchylenie wyroku "w części oddalającej powództwo" o kwotę 56.183,10 zł i przekazanie sprawy w tym zakresie sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania bądź też o "zmianę" wyroku i zasądzenie tej kwoty.

Sąd Najwyższy zważył, co następuje:

Rewizja podlegała odrzuceniu, jako zwrócona przeciwko orzeczeniu nie istniejącemu.

Jak wynika z treści sentencji zaskarżonego wyroku, Sąd Wojewódzki pominął część roszczenia powódki dotyczącą kwoty 56.183,10 zł, o tej bowiem części roszczenia w ogóle nie orzekł ani pozytywnie, ani też negatywnie.

W uzasadnieniu wyroku Sąd Wojewódzki ustosunkował się wprawdzie do wymienionej części roszczenia, lecz decydująca tu jest treść sentencji wyroku, a nie jego uzasadnienie. W tej sytuacji powódka mogła stosownie do art. 356 k.p.c. zgłosić wniosek o uzupełnienie wyroku w ciągu dwóch tygodni od jego ogłoszenia. Powódka wniosku takiego nie zgłosiła, nie może więc obecnie żądać w rewizji ani uchylenia, ani też zmiany tej części wyroku, którym rzekomo oddalono jej żądanie, skoro taka część wyroku w ogóle nie istnieje. Jeżeli do określonej części żądania strony sąd ustosunkował się jedynie w uzasadnieniu wyroku, pomijając je zupełnie jak w danym wypadku, w sentencji wyroku, a strona nie żądała uzupełnienia wyroku - to brak orzeczenia o pominiętym żądaniu nie daje podstawy do wniesienia rewizji od nie wydanego orzeczenia. W takim wypadku strona może już tylko wytoczyć nowe powództwo o roszczenie, o którym Sąd nie orzekł w wyroku.

Z tych względów i na mocy art. 374 i 376 k.p.c. Sąd Najwyższy rewizję odrzucił.

OSNC 1965 r., Nr 5, poz. 80