Zarzuty jednego dłużnika solidarnego a rozpoznanie sprawy na rzecz pozostałych pozwanych

Wniesienie przez jednego lub niektórych tylko pozwanych zarzutów przeciwko nakazowi zapłaty, zasądzającemu w postępowaniu nakazowym należność od kilku pozwanych dłużników solidarnych, nie uzasadnia rozpoznania sprawy na rzecz pozwanych, którzy w przepisanym terminie zarzutów nie wnieśli (por. w uchwała SN  z dnia 20 maja 1966 r. III CZP 24/66)

Wyrok SN z dnia 23 listopada 1982 r., IV PR 329/82

Standard: 31989 (pełna treść orzeczenia)

Wniesienie przez jednego lub niektórych tylko pozwanych zarzutów przeciwko nakazowi zapłaty, zasądzającemu w postępowaniu nakazowym należność od kilku pozwanych dłużników solidarnych, nie uzasadnia rozpoznania sprawy na rzecz pozwanych, którzy w przepisanym terminie zarzutów nie wnieśli.

Stosownie do art. 73 § 1 k.p.c. każdy współuczestnik postępowania działa w imieniu własnym, a w myśl art. 73 § 2 k.p.c. czynności procesowe podjęte przez niektórych tylko współuczestników skuteczne są wobec nie działających jedynie w warunkach współuczestnictwa jednolitego, co oczywiście nie jest identyczne z pojęciem współuczestnictwa materialnego osób pozwanych w charakterze dłużników solidarnych (art. 72 § 1 pkt 1 k.p.c.).

Zarzuty przeciwko nakazowi zapłaty wniesione przez jednego z pozwanych, od którego w postępowaniu nakazowym zasądzono należność solidarnie z pozostałymi pozwanymi, można by zatem uznać za skuteczne względem innych pozwanych tylko wówczas, gdy skutek taki przewidywał jakiś przepis szczególny. 

Uchwała SN z dnia 20 maja 1966 r., III CZP 24/66 

Standard: 31990 (pełna treść orzeczenia)